Τρίτη 31 Οκτωβρίου 2017

Αγάπη για τον συνάνθρωπο ....


Κανείς δεν μπορεί να φτάσει σ’ αυτά τα μέτρα της αγάπης, αν δε ζήσει κρυφά, μέσα του, την ελπίδα του Θεού. Και δεν μπορούν να αγαπήσουν αληθινά τους ανθρώπους όσοι δίνουν την καρδιά τους σ’ αυτό τον εφήμερο κόσμο. Όταν ένας άνθρωπος αποκτήσει την αληθινή αγάπη, τον ίδιο το Θεό ντύνεται μαζί με αυτήν. Είναι ανάγκη λοιπόν αυτός πού απέκτησε το Θεό να πεισθεί ότι δεν μπορεί ν’ αποκτήσει, μαζί με το Θεό, τίποτε πού να μην είναι αναγκαίο, αλλά να αποδυθεί και το ίδιο το σώμα του, δηλαδή και αυτές τις μη αναγκαίες σωματικές αναπαύσεις.

 Ένας άνθρωπος, πού είναι ντυμένος, στο σώμα και στην ψυχή, με την κοσμική ματαιοδοξία και πού ποθεί να απολαύσει τα αγαθά του κόσμου, δεν μπορεί να φορέσει το Θεό -να γίνει θεοφόρος- μέχρι να τα αφήσει. Γιατί ο ίδιος ο Κύριος είπε ότι «οποίος δεν εγκαταλείψει όλα τα κοσμικά και δε μισήσει την κοσμική ζωή του, δεν μπορεί να γίνει μαθητής μου» (Λουκ. 14, 26). Όχι μόνο να τα αφήσει, αλλά και να τα μισήσει. Αν λοιπόν δεν μπορεί να γίνει μαθητής του, πώς ο Κύριος θα κατοικήσει μέσα του;

 Δε θα αμελήσω να αναφέρω τι έκαμε ο άγιος Μακάριος ο Μεγάλος, για να ελέγξει εκείνους πού καταφρονούν τους αδελφούς τους. Βγήκε λοιπόν κάποτε να επισκεφθεί έναν άρρωστο αδελφό και ρώτησε τον άρρωστο αν ήθελε τίποτε. Εκείνος αποκρίθηκε πώς θα ‘θελε λίγο φρέσκο ψωμί. Και επειδή όλοι οι μοναχοί εκείνο τον καιρό όλη τη χρονιά συνήθιζαν και έφτιαχναν το ψωμί παξιμάδια, σηκώθηκε αμέσως εκείνος ο αξιομακάριστος άνθρωπος και, μ’ όλα τα ενενήντα του χρόνια, βάδισε από τη σκήτη του στην Αλεξάνδρεια και αντάλλαξε τα ξερά ψωμιά, πού πήρε από το κελί του με φρέσκα και τα πήγε στον αδελφό.

 Αλλά και ο αββάς Αγαθών, που ήταν σαν αυτόν το Μεγάλο Μακάριο πού ανέφερα, έκαμε κάτι ακόμη πιο σπουδαίο. Αυτός ο αββάς ήταν ο πιο έμπειρος στα πνευματικά από όλους τους μοναχούς του καιρού του και τιμούσε τη σιωπή και την ησυχία περισσότερο απ’ όλους. Αυτός λοιπόν ο θαυμαστός άνθρωπος, όταν είχε πανηγύρι στην πόλη, πήγε να πουλήσει το εργόχειρο του οπότε βρήκε στην αγορά έναν ξένο άρρωστο και παραπεταμένο σε μιαν άκρη. Τι έκανε τότε; Νοίκιασε ένα σπιτάκι και έμενε κοντά του ασκώντας χειρωνακτική εργασία. Ότι έβγαζε το ξόδευε για τον άρρωστο και τον υπηρετούσε συνέχεια έξι μήνες, μέχρι πού ο άρρωστος έγινε καλά.


( Αγίου Ισαάκ του Σύρου )

Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017

Αλλάζει η ώρα την Κυριακή


Μία ώρα πίσω θα γυρίσουμε τα ρολόγια μας τα ξημερώματα της Κυριακής, 29 Οκτωβρίου.
 Συγκεκριμένα, θα περάσουμε από τη θερινή στη χειμερινή ώρα. Στις 4 τα ξημερώματα, τα ρολόγια θα γυρίσουν μια ώρα πίσω για να δείξουν 3. 
Η ώρα αυτή θα διατηρηθεί έως τον Μάρτιο του 2018, οπότε και θα αλλάξει σε θερινή.

Εμφανίσεις της Παναγίας στα ελληνικά στρατεύματα


Στον πόλεμο του ’40 Στο μέτωπο, σ’ όλη τη γραμμή, από τη γαλανή θάλασσα του Ιονίου μέχρι ψηλά τις παγωμένες Πρέσπες, ο ελληνικός στρατός άρχιζε να βλέπει παντού το ίδιο όραμα: Έβλεπε τις νύχτες μια γυναικεία μορφή να βαδίζει ψηλόλιγνη, αλαφροπερπάτητη, με την καλύπτρα της αναριγμένη από το κεφάλι στους ώμους. Την αναγνώριζε, την ήξερε από παλιά, του την είχαν τραγουδήσει όταν ήταν μωρό κι ονειρευόταν στην κούνια. Ήταν η μάνα η μεγαλόψυχη στον πόνο και στην δόξα, η λαβωμένη της Τήνου, η υπέρμαχος Στρατηγός.

Γράμμα από τη Μόροβα 

Ο Τάσος Ρηγοπούλας, στρατευμένος στην Αλβανία το 1940, έστειλε από το μέτωπο το παρακάτω γράμμα στον αδελφό του. «Αδελφέ μου Νίκο.

 Σου γράφω από μια αετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας. Η φύση τριγύρω είναι πάλλευκη. Σκοπός μου όμως δεν είναι να σου περιγράψω τα θέλγητρα μιας χιονισμένης Μόροβας με όλο το άγριο μεγαλείο της. Σκοπός μου είναι να σου μεταδώσω αυτό που έζησα, πού το είδα με τα μάτια μου και πού φοβάμαι μήπως, ακούγοντας το από άλλους, δεν το πιστέψεις.

Λίγες στιγμές πρίν ορμήσουμε για τα οχυρά της Μόροβας, είδαμε σε απόσταση καμιά δεκαριά μέτρων μια ψηλή μαυροφόρα να στέκει ακίνητη. – Τίς ει (Ποιος είσαι); Μιλιά… Ο σκοπός θυμωμένος ξαναφώναξε: -Τίς ει; Τότε, σαν να μας πέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα, ψιθυρίσαμε: Η ΠΑΝΑΓΙΑ! Εκείνη όρμησε εμπρός σαν να είχε φτερά αετού. Εμείς από πίσω της. Συνεχώς την αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη. Ολόκληρη εβδομάδα παλέψαμε σκληρά, νια να καταλάβουμε τα οχυρά Ιβάν-Μόροβας. Υπογραμμίζω πώς η επίθεση μας πέτυχε τους Ιταλούς στην αλλαγή των μονάδων τους. Τα παλιά τμήματα είχαν τραβηχτεί πίσω και τα καινούργια… κοιμόνταν! Το τί έπαθαν δεν περιγράφεται. Εκείνη ορμούσε πάντα μπροστά. Κι όταν πια νικητές ροβολούσαμε προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε η Υπέρμαχος έγινε ατμός, νέφος απαλό και χάθηκε».


Θαύμα στο Μπούμπεση

Ζωντανό θαύμα της Παναγίας έζησαν στον ελληνοϊταλικό πόλεμο οι στρατιώτες του 51ου ανεξαρτήτου τάγματος, με διοικητή τον ταγματάρχη Πετράκη, στην κορυφογραμμή του Ροντένη, δεξιά της θρυλικής Κλεισούρας. Κάθε βράδυ, από τις 22-1-41 και έπειτα, στίς 9.20 ακριβώς, το βαρύ ιταλικό πυροβολικό άρχιζε βολή εναντίον του τάγματος Πετράκη και του δρόμου, απ’ όπου περνούσαν τα μεταγωγικά. Πέρασαν ήμερες και το κακό συνεχιζόταν, δημιουργώντας εκνευρισμό και απώλειες. Τολμηροί ανιχνευτές των εμπροσθοφυλακών και αεροπόροι εξαπολύθηκαν μέχρι βαθιά στις ιταλικές γραμμές, αλλά επέστρεψαν άπρακτοι. Δεν μπορούσαν να εντοπίσουν τα ιταλικά πυροβόλα, ίσως γιατί οι Ιταλοί κάθε βράδυ τα μετακινούσαν.
Ήταν όμως απόλυτη ανάγκη να εντοπισθούν οι εχθρικές θέσεις. Ένα βράδυ του Φεβρουαρίου ακούστηκαν πάλι οι ομοβροντίες των ιταλικών κανονιών. – Παναγία μου, φώναξε τότε ο ταγματάρχης εντελώς αυθόρμητα, βοήθησε μας! Σώσε μας απ’ αυτούς τους δαίμονες.
Αμέσως στο βάθος πρόβαλε ένα φωτεινό σύννεφο. Σιγά-σιγά σχημάτισε κάτι σαν φωτοστέφανο. Και κάτω απ’ αυτό μερικά ασημένια συννεφάκια σχημάτισαν τη μορφή της Παναγίας, η οποία άρχισε να γέρνει προς τη γη και στάθηκε σ’ ένα φαράγγι, ανάμεσα σε δύο υψώματα του Μπούμπεση. Το όραμα το είδαν όλοι στο τάγμα και ρίγησαν.
 – Θαύμα! βροντοφώναξε ο ταγματάρχης.
– Θαύμα! Θαύμα! επανέλαβαν οι στρατιώτες και σταυροκοπήθηκαν. Αμέσως έφυγε ένας σύνδεσμος με σημείωμα του Πετράκη νια την πυροβολαρχία του Τζήμα. Σε δέκα λεπτά βρόντησαν τα ελληνικά κανόνια και σε είκοσι εσίγησαν τα ιταλικά. Οι οβίδες μας είχαν πετύχει απόλυτα τον στόχο.

Ο βλάσφημος ανθυπασπιστής

 Ο Χρήστος Βέργος, επιστρατευμένος στον πόλεμο της Κορέας, διηγείται: «Ήμουν ανθυπασπιστής στο τάγμα της Κορέας. Δεν πίστευα πουθενά, παρά μόνο στη δύναμη τωνβαρέων όπλων πού κατεύθυνα. Επί πλέον ήμουν αδιόρθωτα βλάσφημος. Όλες οι βλασφημίες μου συγκεντρώνονταν στην Παναγία. Όσοι με άκουγαν ανατρίχιαζαν. Οι φαντάροι μου έκαναν τον σταυρό τους, για να μην τους βρει κακό. Οι ανώτεροι μου διαρκώς με παρατηρούσαν και με τιμωρούσαν. Ώσπου μια νύχτα έζησα ένα ολοφάνερο Θαύμα.
Ξημέρωνε η 7η Απριλίου 1951. Με τη διμοιρία μου είχα καταλάβει μια πλαγιά σε ύψωμα κοντά στον 38ο παράλληλο. Μέχρι τα ξημερώματα έμεινα άγρυπνος στο όρυγμα μου μαζί με τον στρατιώτη Σταύρο Αδαμάκο. Όταν ρόδιζε η αυγή, οπότε δεν υπήρχε φόβος αιφνιδιασμού, αποκοιμήθηκα. Είδα τότε ένα όνειρο που με συνετάραξε:
 Μία γυναίκα στα μαύρα ντυμένη, με αγνή ομορφιά και γλυκύτατη φωνή, με πλησιάζει και με ρωτά ακουμπώντας το χέρι στον ώμο μου:
 – θέλεις να βρίσκομαι κοντά σου Χρήστο; Ένοιωσα τότε μια βαθειά αγαλλίαση.
– Και ποια είσαι συ; τη ρώτησα.
Τότε εκείνη άλλαξε έκφραση και με παρατήρησε αυστηρά:
 – Γιατί, Χρήστο, διαρκώς με βρίζεις;
— Πρώτη φορά σε βλέπω! διαμαρτυρήθηκα. Πώς είναι δυνατό να βρίζω μια άγνωστη μου;
– Ναί, Χρήστο, επέμεινε εκείνη πιο αυστηρά. Με βρίζεις. Εγώ όμως είμαι πάντα κοντά σε σένα και σ’ όλους τους στρατιώτες του τάγματος.
Γιατί δεν πηγαίνετε στο Πουσάν, ν’ ανάψετε κεριά στ’ αδέλφια σας πού έχουν ταφεί εκεί;
Μ’ αυτή τη φράση ξύπνησα τρομαγμένος. Ο Σταύρος δίπλα μου με κοίταζε σαστισμένος.
– Κύριε ανθυπασπιστά, κάτι έχεις, μου είπε. Βογκούσες και παραμιλούσες στον ύπνο σου.
Του διηγήθηκα το όνειρο μου και καταλήξαμε πως ήταν αποτέλεσμα κοπώσεως και συζητήσεων γύρω από τους νεκρούς του Πουσάν. Ενώ όμως λέγαμε αυτά, ξαναβλέπω τη γυναίκα του ονείρου μου μπροστά μου.
 — Αδαμάκο! βάζω μια φωνή. Η γυναίκα… Αυτή… Να… τη βλέπεις; Εκείνος προσπαθούσε να με καθησυχάσει, αλλά που εγώ! Η μαυροφορεμένη γυναίκα με την αγνή ομορφιά και τη γλυκύτατη φωνή στάθηκε κοντά μου και μου είπε:
 — Μη φοβάσαι… Μη φοβάσαι, παιδί μου. Είμαι ή Παναγία. Σας προστατεύω όλους παντού και πάντοτε. Αλλά θέλω από σένα να μη με βρίσεις ούτε στις δυσκολότερες στιγμές της ζωής σου.
Πέφτω αμέσως ταραγμένος να φιλήσω τα πόδια της. Εκείνη όμως είχε γίνει άφαντη. Έκλαψα τότε απ’ τα βάθη της καρδίας μου ένα κλάμα ανακουφίσεως και χαράς, εγώ πουδεν είχα κλάψει ποτέ στη ζωή μου».

Το αδέσποτο μουλάρι

Ο Ν. Ντραμουντιανός διηγείται μία θαυμαστή εμπειρία του από τον πόλεμο του ’40:
«Ο λόχος μας πήρε διαταγή να καταλάβει ένα προχωρημένο ύψωμα νια προγεφύρωμα. Στήσαμε ταμπούρι μέσα στα βράχια. Μόλις τακτοποιηθήκαμε, άρχισε να πέφτει πυκνό χιόνι. Έπεφτε αδιάκοπα δύο μερόνυχτα κι έφτασε σε πολλά μέρη τα δύο μέτρα. Αποκλειστήκαμε από την επιμελητεία. Καθένας είχε τροφές στο σακίδιο του για μία ήμερα. Από την πείνα και το κρύο δεν λάβαμε πρόνοια «δια την αυριον» και τις καταβροχθίσαμε.
Από κει και πέρα άρχισε το μαρτύριο. Τη δίψα μας τη σβήναμε με το χιόνι, αλλά η πείνα μας θέριζε. Περάσαμε έτσι πέντε μερόνυχτα. Σκελετωθήκαμε. Το ηθικό μας το διατηρούσαμε ακμαίο, αλλά η φύση έχει και τα όρια της. Μερικοί υπέκυψαν. Το ίδιο τέλος περιμέναμε όλοι «υπέρ πίστεως και πατρίδος».
Τότε μία έμπνευση του λοχαγού μας έκανε το θαύμα! Έβγαλε απ’ τον κόρφο του μία χάρτινη εικόνα της Παναγίας, την έστησε στο ψήλωμα και μας κάλεσε γύρω του:
 — Παλικάρια μου! είπε. Στην κρίσιμη αυτή περίσταση ένα θαύμα μόνο μπορεί να μας σώσει. Γονατίστε, παρακαλέστε την Παναγία, τη μητέρα του Θεανθρώπου, να μας βοηθήσει!
Πέσαμε στα γόνατα, υψώσαμε τα χέρια, παρακαλέσαμε θερμά. Δεν προλάβαμε να σηκωθούμε κι ακούσαμε κουδούνια. Παραξενευτήκαμε και πιάσαμε τα όπλα. Πήραμε θέση «επί σκοπόν».
Δεν πέρασε ένα λεπτό και βλέπουμε ένα πελώριο μουλάρι να πλησιάζει κατάφορτο. Ανασκιρτήσαμε! Ζώο χωρίς οδηγό να περνά το βουνό, μ’ ένα μέτρο χιόνι — το λιγότερο – ήταν εντελώς αφύσικο. Καταλάβαμε: Το οδηγούσε ή Κυρία Θεοτόκος. Την ευχαριστήσαμε όλοι μαζί ψάλλοντας σιγανά, μα ολόκαρδα, το «Τη υπερμάχω» και άλλους ύμνους της. Το ζώο είχε πάνω του μία ολόκληρη επιμελητεία από τρόφιμα: κουραμάνες, τυριά, κονσέρβες, κονιάκ και άλλα.
Πολλές κι απίστευτες κακουχίες πέρασα στον πόλεμο. Αλλ’ αυτή μου μένει αξέχαστη, γιατί δεν είχε διέξοδο. Την έδωσε όμως η Παναγία».


Από το βιβλίο «Εμφανίσεις και Θαύματα της Παναγίας», έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού

Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2017

Πατρών Χρυσόστομος: «Υψώστε στα μπαλκόνια σας την Ελληνική Σημαία»


Μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς Ἐθνικῆς Ἐπετείου τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Πατρῶν ὅπου ἐλειτούργησε, ἀπηύθυνε ἔκκληση πρὸς τὸν Πατραϊκὸ Λαὸ καὶ ὄχι μόνο, ὥστε νὰ ἀναρτήσουν στὰ μπαλκόνια τῶν οἰκιῶν τους καί τῶν καταστημάτων τους τὴν Ἑλληνικὴ Σημαία, μὲ τὴν εὐκαιρία τοῦ λαμπροῦ ἑορτασμοῦ.

 Ὁ Σεβασμιώτατος, μεταξὺ τῶν ἄλλων, εἶπε: «…Στὸ πλαίσιο τῆς ἀμβλύνσεως τῆς ἐθνικῆς συνειδήσεως ἐντάσσεται καὶ ἡ προσπάθεια τοῦ ἀποχρωματισμοῦ τῶν Ἐθνικῶν μας Ἐπετείων. Ἔτσι παρατηροῦμε ὅτι ἀτονήσει ἐσχάτως ὁ γενικὸς σημαιοστολισμὸς τῶν οἰκιῶν καί καταστημάτων, ὅπως πρέπει νὰ γίνεται γιὰ νὰ τιμᾶται ἡ μνήμη τῶν Ἡρώων καὶ Μαρτύρων ποὺ ἔπεσαν ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος, κατὰ τοὺς ἱεροὺς ἀγῶνες τοῦ Ἔθνους μας.

 Ἡ Σημαία φέρει τὸ Σταυρὸ ποὺ εἶναι ἡ δόξα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία στήριξε διαχρονικὰ τὴν Πατρίδα μας, ἀλλὰ εἶναι καὶ σύμβολο ἡ Σημαία μας, τῶν ἀγώνων γιὰ τὴν Ἐλευθερία. Ὁ Σταυρὸς μαζὶ μὲ τὶς ἐννέα λωρίδες τῆς γαλανόλευκης μαρτυροῦν τὴν κοινὴ πορεία τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὴν Ἑλλάδα. Ἀπὸ ἀρκετῶν ἐτῶν ἀφαιρέθηκε ἀπὸ τὸν κοντό, τὸ κοντάρι δηλαδή τῆς Σημαίας, στὶς Δημόσιες Ὑπηρεσίες, ὁ Σταυρός. Ὑψῶστε τὸ κοντάρι τῆς Σημαίας μὲ τὸν Σταυρὸ καὶ ἀναρτήσατε ἐπ’ αὐτοῦ τὴν Ἑλληνικὴ Σημαία. Ἀπὸ κανένα σπίτι καὶ ἀπὸ κανένα κατάστημα νὰ μὴ λείψῃ κατὰ τὴν Ἐθνικὴ Ἑορτὴ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου ἡ Ἑλληνικὴ Σημαία. Ἂς ἀντισταθοῦμε καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο στὴν ἀποϊεροποίηση τῆς Πατρίδος μας…»

Σάββατο 21 Οκτωβρίου 2017

Η Εορτή του Αγίου Αρτεμίου στην Ι. Μ. Αγίων Πάντων Τριταίας Πατρών (20.10.2017)



Μέ ἱερά Ἀγρυπνία ἑορτάσθη ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀρτεμίου στήν Ἱερά Μονή Ἁγίων Πάντων Τριταίας Πατρῶν, μέ τήν συμμετοχή πολλῶν Ἱερέων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν καί πλήθους εὐσεβῶν χριστιανῶν.

 Τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου φέρει ὁ Ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, Ἀρχιμ. Ἀρτέμιος Ἀργυρόπουλος, ὁ ὁποῖος ἔχει διορισθεῖ ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου
Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου, καί ὡς Πρωτοσύγκελλος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν.

 Τό μεσημέρι ἐπεσκέφθη τήν Ἱερά Μονή ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, μετά τοῦ Ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Γηροκομητίσσης Πατρῶν Ἀρχιμ. Συμεών Χατζῆ, τοῦ Ἀρχιμ. Νεκταρίου Κωτσάκη , Ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὀμπλοῦ καί ἄλλων Πατέρων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, προκειμένου νά εὐχηθοῦν στόν ἑορτάζοντα π. Ἀρτέμιο καί νά παρακαθίσουν στήν ἑόρτια μοναστηριακή Τράπεζα.

 Ὁ Σεβασμιώτατος, μέ θερμά λόγια ἀνεφέρθη στό ἔργο στό ὁποῖο ἐπιτελεῖ ἡ Ἀδελφότης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, ὑπό τόν Ἡγούμενο π. Ἀρτέμιο, ὁ ὁποῖος παράλληλα μέ τά καθήκοντά του στήν Ἱερά Μονή, ἀνταποκρίνεται πλήρως καί στά καθήκοντα τοῦ Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως καί τοῦ εὐχήθηκε πατρικά τά δέοντα ἐπί τῇ ὀνομαστικῇ του ἑορτῇ





Τετάρτη 18 Οκτωβρίου 2017

Η Εορτή του Αγίου Ευαγγελιστού Λουκά στην Πάτρα


Μὲ λαμπρότητα ἑορτάσθη ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοὺ Λουκᾶ στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Πατρῶν.
  •  Τὴν παραμονὴ τῆς ἑορτῆς, 17.10.2017, ἐτελέσθη στὸν πανηγυρίζοντα Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Λουκᾶ Καμενίτσας Ἀχαΐας, ὑπὸ τοῦ Θεοφιλέστατου Ἐπισκόπου Κερνίτσης κ. Χρυσάνθου, ἐν πληθούσῃ Ἐκκλησίᾳ. 
 Ὁ Θεοφιλέστατος στὸ κήρυγμά του ἀνεφέρθη στὴν ζωὴ τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ καὶ στὰ πνευματικὰ μηνύματα ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ αὐτήν.
  •  Ἀνήμερα, 18.10.2017, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, ἐτέλεσε τὴν Θεία Λειτουργία στὸν ὡς ἄνω Ἱερὸ Ναό, μὲ τὴν συμμετοχὴ πλήθους κόσμου. 
Ὁ Σεβασμιώτατος στὸ κήρυγμά του ἀνεφέρθη στή συγγραφή ὑπό τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου καί τῶν πράξεων τῶν Ἀποστόλων καί στήν ἱστόρηση τῆς Εἰκόνος τῆς Θεοτόκου ὑπ’ αὐτοῦ, ἑστίασε δέ στήν ἀνάγκη τηρήσεως ἀκεραίας τῆς ὑπό τοῦ Ἀποστόλου παραδοθείσης καί σωζούσης ἀληθείας.

 Τέλος ἐπήνεσε τούς κατοίκους του μικροῦ χωριοῦ γιά τήν ἀγάπη τους στήν Ἐκκλησία καί στό χωριό τους καί τούς συνέστησε νά μεταδώσουν αὐτή τήν ἀγάπη στίς ρίζες μας καί στά παιδιά τους.

 Ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Κερνίτσης κ. Χρύσανθος, ἐτέλεσε τὴν Θεία Λειτουργία στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ὁσίου Λουκᾶ τοῦ ἐν Στειρίῳ, Πατρῶν, (Μετόχιο Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Λουκᾶ Λεβαδίας),ὃπου ἐπίσης ἑορτάζεται ὁ Ἃγιος Εὐαγγελιστῆς Λουκᾶς καὶ ὡμίλησε ἐπικαίρως, ἐνῶ μετέφερε σὲ ὅλους τὶς πατρικὲς εὐχὲς τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου.



























Τρίτη 17 Οκτωβρίου 2017

Εκατονταετηρίς Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Κανδάλου Αχαΐας


Μὲ λαμπρότητα πραγματοποιήθησαν οἱ λατρευτικὲς ἐκδηλώσεις στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Νικολάου Κανδάλου Ἀχαΐας μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς συμπληρώσεως 100 ἐτῶν ἀπὸ τῆς ἱδρύσεως τοῦ, ὡς ἄνω, Ἱεροῦ Ναοῦ.

 Τήν Κυριακὴ 15.10.2017, ἐτελέσθη ἡ Θεία Λειτουργία ὑπὸ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου μὲ τὴν συμμετοχὴ Ἱερέων καὶ πλήθους Λαοῦ ἀπὸ τὸ χωριὸ καὶ τὴν γύρω περιοχή.

 Ὁ Σεβασμιώτατος στὸ κήρυγμά του ἀνεφέρθη στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα (Παραβολή τοῦ Σπορέως) καί ἀνέλυσε τό Ἱερό Κείμενο καί ἐν συνεχείᾳ ἀνεφέρθη στό μεγάλο γεγονός τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν ἑκατό ἐτῶν ἀπό τήν ἀνοικοδόμηση τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Νικολάου Κανδάλου. Μίλησε γιά τούς ἀοιδίμους κτήτορας τοῦ Ναοῦ καί τούς Ἱερεῖς, γιά τούς κόπους καί τίς δυσκολίες πού πέρασαν, γιά τήν βαθειά τους πίστη στό Θεό καί γιά τήν παρακαταθήκη πού μᾶς ἂφησαν.

 Ἐπήνεσε τούς κατοίκους τοῦ χωριοῦ καί ὃσους κατάγονται ἀπό τόν Κάνδαλο καί δέν ξεχνοῦν τό χωριό τους.

 Ἑστίασε στήν ἀξία τοῦ συνδέσμου μέ τίς πνευματικές ρίζες καί στήν ἀνάγκη διατήρησεως τῆς Ἑλληνορθοδόξου παραδόσεώς μας.

 Πρὸ τῆς ἀπολύσεως ὁ Σεβασμιώτατος προεχείρισε α) Πρωτοπρεσβύτερο τὸν π. Ἀνδρέα Γεωργακόπουλο, Συνταξιοῦχο Ἐφημέριο τοῦ ὡς ἄνω Ἱεροῦ Ναοῦ ἐπαινέσας αὐτὸν γιὰ τὸ ζῆλο του καὶ τὴν ἀφοσίωσή του στὴν ἁγία μας Ἐκκλησία καί β) Οἰκονόμο καί τὸν νῦν Ἐφημέριο τῆς Ἐνορίας, π. Κωνσταντῖνο Κατσούλη, εὐχηθείς εἰς αὐτὸν καλλίκαρπο διακονία.

 Ἐπίσης μέ λόγια συγκινητικά γιά τήν ἱστορία τῆς Ἑνορίας καί τοῦ χωριοῦ γενικώτερα, ὡμίλησε ὁ αἰδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Ἀνδρέας Γεωργακόπουλος, προϊστάμενος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Τριάδος Πατρῶν, ὁ ὁποῖος ἓλκει τήν καταγωγή του ἀπό τόν Κάνδαλο.

 Στήν Θεία Λειτουργία συμμετεῖχαν, ὁ Ἐκπρόσωπος τοῦ Περιφερειάρχου Δυτικῆς Ἑλλάδος κ. Ἀποστόλου Κατσιφάρα, ὁ ὁποῖος ἀπουσίαζε στό ἐξωτερικό, ὁ Δήμαρχος Δυτικῆς Ἀχαΐας κ. Χρῖστος Νικολάου καί μέλη τοῦ Δημοτικοῦ Συμβουλίου καί Ἐκπρόσωποι Ἀρχῶν καί Φορέων.

Ακολουθεί η ομιλία του π. Ανδρέου :

"Σεβασμιότατε, σεβαστοί Πατέρες, αγαπητοί μου αδελφοί συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ για να εορτάσουμε τα εκατό χρόνια από την ίδρυση του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Κανδάλου Αχαΐας.
Ας κάνουμε μια ιστορική αναδρομή όσον αφορά την ίδρυση του χωριού μας.
Μόνιμη εγκατάσταση κατοίκων στο χωριό μας έχουμε από το 1903 και μετά. Οι Πρώτοι όμως κάτοικοι- εποχιακοί , ξεκίνησαν να έρχονται από το 1840. Ήταν τρία αδέλφια . Ο Παναγιώτης , ο Νάσος και , ο Σπύρος Γεωργακόπουλος. Ήταν παιδιά του Γιωργάκη, ο οποίος είχε γεννηθεί και είχε μεγαλώσει στη Μάνη. Μάλιστα ήταν ένας από του ς πολεμιστές του Κολοκοτρώνη. Κυνηγημένος λοιπόν από τους Τούρκους γύρω στο 1835 κατέφυγε με την οικογένειά του στον Κάνδαλο Καλαβρύτων όπου έμεινε για λίγο χρονικό διάστημα, γιατί οι Τούρκοι τον ανακάλυψαν και εκεί. Έτσι αναγκάστηκε να φύγει και εγκαταστάθηκε στην Τοπόλοβα ( σήμερα Αγία Παρασκευή). Από το 1840 και μετά τα παιδιά του άρχισαν να φέρνουν στην περιοχή μας τις στάνες τους ώστε να ξεχειμωνιάζουν. Το 1903 τα τρία αδέρφια , ο Παναγιώτης , ο Νάσος και ο Σπύρος εγκαθίστανται μόνιμα με τις οικογένειές τους στην περιοχή μας. Τα παιδιά τους (19 στο σύνολο) δημιούργησαν τις δικές τους οικογένειες συγκρατώντας έτσι το χωριό μας.  Αυτός είναι ο πρώτος πυρήνας του Κανδάλου.
Εκκλησία στο χωριό δεν υπήρχε, και οι λατρευτικές ανάγκες των πιστών (εκκλησιασμοί, μυστήρια, τελετές κ.ά.) καλύπτονταν από την εκκλησία και τον ιερέα του κοντινότερου χωριού του Μιχοΐου.
Επειδή η μετάβαση ήταν δύσκολη, και η ευλάβεια και  το θρησκευτικό συναίσθημα των κατοίκων έντονο, προέκυψε η ανάγκη , το χωριό να αποκτήσει τη δική του Εκκλησία. Το πρώτο βήμα έγινε το 1916- 1917 όταν ο Νικολάκης Γεωργακόπουλος , γιός του Νάσου , δώρισε το οικόπεδο, ένα μικρό μέρος του οικοπέδου δωρεά ήταν από τον Ανδρέα Δημητρόπουλο στα οποία βρίσκεται σήμερα ο Ναός μας. Η ανέγερση του Ναού διήρκησε περίπου δύο χρόνια και αφιερώθηκε στον Άγιο Νικόλαο προς τιμήν του δωρητή του οικοπέδου. Στον Ναό βρίσκεται και προσκυνητάρι των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης , τη μνήμη των οποίων τιμούμε κάθε χρόνο . Τα Εγκαίνια του Ιερού Ναού τελέστηκαν το 1932 από τον Μητροπολίτη Πατρών Αντώνιον Παράσχη, και ιερέας ήταν ο Αλέξιος Οικονομόπουλος. Ο Ναός μας βέβαια δεν είχε δικό του ιερέα. Μέχρι το 1938 εξυπηρετούνταν από τον ιερέα του Μιχοΐου. Το 1938 με τις ενέργειες του Προέδρου του Χωριού Ανδρέου Γεωργακοπούλου και των κατοίκων , η Εκκλησία μας έγινε ενορία με μόνιμο ιερέα. Σήμερα ο Ναός του Αγίου Νικολάου είναι ο κοιμητηριακός Ναός του Χωριού μας. Ενοριακός Ναός από το 1951 είναι ο Ναός του Αγίου Δημητρίου στο κέντρο σχεδόν του Χωριού μας.
Πρώτος Ιερέας ήταν ο π. Ιωάννης Παπαδόπουλος που υπηρέτησε από το 1938- 1976. Ακολούθησαν οι Ιερείς: Γεώργιος Ανδριακόπουλος, Ανδρέας Γεωργακόπουλος, Διονύσιος Αλεξόπουλος και σήμερα διακονεί την εκκλησία μας ο ευλαβής,  φιλακόλουθος και αγαπητός ιερεύς Κωνσταντίνος Κατσούλης.
Κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω Εσάς Σεβασμιότατε για την Τιμή που μας κάνατε να έλθετε στο φτωχό και ταπεινό χωριό μας, να μας  ευλογήσετε και να μας δώσετε αυτή τη μεγάλη χαρά. Ευχόμαστε ο Καλός Θεός να σας στηρίζει , να σας ενδυναμώνει και να σας χαριτώνει για πολλά χρόνια και να ποιμένετε την Αποστολική Μητρόπολη των Πατρών .
Τα Έτη Σας Πολλά και Ευλογημένα "