Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2016

Τί εννοούμε όταν λέμε «μνημόνευση ονομάτων στην Θ. Λατρεία» και ποιοι μνημονεύονται;






   Πριν από όλα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι σημαίνει μνημόνευση ονομάτων στην θεία Λατρεία.


 Τα ονόματα, λοιπόν, ζώντων και τεθνεώτων, μνημονεύονται στην προσκομιδή, κατά την ακολουθία της προθέσεως που γίνεται στον όρθρο. Εκεί γίνεται η εξαγωγή των μερίδων από το πρόσφορο.


 Πρώτα λοιπόν ο Ιερέας εξάγει τον Αμνό. Ακολούθως εξάγει την μερίδα της Παναγίας. Στην συνέχεια εξάγει τις μερίδες των Αγγέλων και των Αγίων. Τέλος εξάγει ο Λειτουργός και μερίδες μόνο χριστιανών ορθοδόξων (δηλ. βαπτισμένων) ζώντων και τεθνεώτων. Έτσι στο Άγιο Δισκάριο με αυτόν τον τρόπο υπάρχει πλέον όλη η Εκκλησία: Επίγειος και Ουράνιος και εν μέσω πάντων ο Κύριος. Αυτή είναι η μέλλουσα Βασιλεία.


 Στην Θ. Λειτουργία τα ονόματα μνημονεύονται (μυστικώς πάλι) αμέσως μετά το «Εξαιρέτως…», μετά την Παναγία και τους Αγίους αλλά και τους φίλους του Χριστού.(το σημείο αυτό λέγεται μνημόνευση των Διπτύχων).


 Σημαντικό επίσης είναι να αναφέρουμε μιά απο τις ευχές που λέει ο Ιερέας κατά την Ιερότερη στιγμή της Θ.Λειτουργίας στο » Τα Σα εκ των Σων…» Ετι προσφέρομεν Σοι την λογικήν ταύτην λατρείαν, υπέρ των εν πίστει αναπαυσαμένων Προπατόρων, Πατέρων, Πατριαρχών, Προφητών, Αποστόλων, Κηρύκων, Ευαγγελιστών, Μαρτύρων, Ομολογητών, Εγκρατευτώνκαι παντός πνεύματος Δικαίου εν Πίστει τετελειωμένου».

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2016

Μήνυμα μαρτυρικό, ἀπό ματωμένα ράσα, γιά τόν κ. Φίλη. Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου.




ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ 

 Πρὸς Τόν Ἀξιότιμον Ὑπουργόν Παιδείας,

 Ἒρευνας καί Θρησκευμάτων

 κ. Νικόλαον Φίλην

 Εἰς Ἀθήνας

 Ἐν Πάτραις τῇ 23ῃ Σεπτεμβρίου 2016 



 Kύριε Ὑπουργέ,


 Χαῖρε ἐν Κυρίῳ πάντοτε. 



              Μετά τήν ἐπιστολή μου πρός τόν κ. Πρωθυπουργό, σχετικά μέ τά θέματα πού μᾶς ἀπασχολοῦν, εἶπα νά μή γράψω κάτι ἂλλο. Ὃμως μὲ συγκίνηση βαθειὰ, ἀνέλαβα καὶ ὑποσχέθηκα σὲ πρόσωπα τρανά, μεγάλα, μέγιστα, ἱερά νὰ σοῦ μεταφέρω παραγγελιὰ ἱερή, γεμάτη ὀδύνη ψυχῆς, ὃμως μὲ πολλὴ ἀγάπη.
              Χθὲς, Ὑπουργέ μου, πῆγα στὴν Τρίπολη καί πέρασα ἀπὸ ἕνα τόπο ἱερὸ γιὰ νὰ γονατίσω εὐλαβικὰ καὶ νὰ προσκυνήσω, γιατί θυμήθηκα ὅτι ἦταν παραμονή ἡμέρας μεγάλης, ἱστορικῆς, τρανῆς, αἱματωμένης.

             Ξημέρωνε 23 Σεπτεμβρίου. Γιορτὴ τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς Τριπολιτσᾶς ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Ἐκεῖ λοιπόν ποὺ προσκυνοῦσα καὶ ἔκλεισα τὰ μάτια μου γιὰ νὰ προσευχηθῶ καὶ νὰ μακαρίσω ὅσους πέθαναν γιὰ τόν Χριστὸ καὶ τήν Πατρίδα καὶ τὰ ὀνόματά τους εἶναι γραμμένα πάνω σὲ στήλη μαρμάρινη, εὐγνωμοσύνης τῶν Ἑλλήνων ἀνάθημα, τοὺς ἄκουσα νὰ μοῦ μιλᾶνε. Μοῦ λέγανε κάτι γιὰ σένα. Μοῦ μιλάγανε ἀπὸ τὰ βάθη τῆς φυλακῆς τοῦ σεραγιοῦ τοῦ Πασᾶ.

             Εἴχανε πάει τὰ μαντάτα γιὰ ὅσα εἶπες γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν συμβολὴ της, ντὲ καὶ καλά, «στὴν ἠθικὴ ἔκπτωση τῆς κοινωνίας».

             Μοῦ λέγανε καὶ κλαίγανε σὰν τὰ μικρὰ παιδιὰ γιὰ τὴν κατάντια μας. Ἦταν, Ὑπουργέ μου, στὰ ἀλήθεια πολὺ πονεμένοι γιὰ ὅσα εἶπες. Εἶχαν ὃμως μιά παρηγοριά, μπᾶς καὶ δὲν τὰ πιστεύεις ὅσα λές. Μήπως παρασύρθηκες καί εἶπες κάτι παρά πάνω στό λόγο σου.

            Μοῦ μίλησαν αἱμόφυρτοι, γυμνοί, σκελετωμένοι, οἱ γίγαντες τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος, τὰ ἱερὰ σφάγια τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ἐλευθερίας, οἱ μάρτυρες Ἀρχιερεῖς καὶ λοιποὶ Κληρικοί, ποὺ ἀπὸ τὸν Μάρτιο μέχρι τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1821, τοὺς ἔτρωγαν τὰ σκουλήκια ζωντανούς γιὰ νὰ μπορῆς ἐσύ, γιὰ νὰ μπορῶ ἐγώ καὶ ὅλοι μας, νὰ μιλᾶμε σήμερα Ἑλληνικὰ καὶ νά ἐκφραζώμαστε ἐλεύθερα, ἀκόμα καὶ ὑβρίζοντάς τους, χωρὶς νὰ πληρώνωμε κανένα τίμημα.. Ἐξ’ ἄλλου αὐτὸ θὰ πῇ ἐλευθερία. Γι’ αὐτό τό μεγαλεῖο τῆς λευτεριᾶς πέθαναν καί αὐτοί πού σοῦ στέλνουν τό μήνυμα καί τόσοι ἂλλοι.

           Σήμερα 23 Σεπτεμβρίου ἐπέτειο τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς Τριπολιτσᾶς, ἀπὸ τοὺς Τούρκους, τοὺς φρικτοὺς καὶ βάναυσους τυράννους ποὺ ὁδήγησαν 400 χρόνια καὶ πλέον μυριάδες προγόνους σου καὶ προγόνους μου στὶς εἱρκτές, στὰ ἰκριώματα, στὰ παλουκώματα καὶ τὶς σφαγές, αὐτοὶ οἱ μάρτυρές μοῦ εἶπαν νὰ σοῦ πῶ ὅτι :

        « Μετεφέρθησαν εἰς τὸ κάτω μέρος τοῦ Σεραγιοῦ, εἰς δεινοτάτην καὶ φρικτοτάτην εἱρκτὴν τῶν καταδίκων…Αὐτὴ δὲ ἡ εἱρκτὴ περιωρισμένη εἰς ἓν δωμάτιον ἔκειτο ὑπὸ τὸ Σεράγιον ἐπὶ τοῦ ἐδάφους, ἀριστερῶθεν τοῦ εἰσερχομένου διὰ τῆς τοῦ Σεραγίου Πύλης καὶ δέθηκαν ὅλοι στὸ φοβερὸ κούτσουρο, εἰς τὰς ὀπάς τοῦ ὁποίου εἰσήρχοντο οἱ πόδες τῶν βασανιζομένων…Εἰσελθόντες εἰς ταύτην τὴν φυλακὴν συνέδεσαν διὰ μακρᾶς ἁλύσεως τοὺς Ἀρχιερεῖς καὶ Προύχοντας τὴν ἑσπέραν ἐκείνην…» 

            Τόσο στενὰ ἦταν στοιβαγμένοι μέσα στὸ μικρὸ χῶρο οἱ φυλακισμένοι, «ὥστε οὐδὲ τοὺς πόδας ἠδύναντο νὰ ἐκτείνωσιν, ἀλλὰ νυχθημερὸν καθήμενοι διαλέγοντο, καὶ οὕτως ἐκοιμῶντο ἀπὶ πέντε ὁλοκλήρους μῆνας, μὴ δυνάμενοι νὰ ἀνακληθῶσι…Ἀέναος ἱδρὼς ἔρρεε ποταμηδὸν ἐκ τῶν σωμάτων αὐτῶν, ἐξ’ οὗ τὰ ἐνδύματα αὐτῶν ἐσάπησαν…»

            Tά ὀνόματά τους ἦταν: Ὁ Τριπολιτσᾶς Δανιήλ, ὁ Μονεμβασίας Χρύσανθος, ὁ Ἀνδρούσης Ἰωσήφ, ὁ Δημητσάνης Φιλόθεος, ὁ Ναυπλίου Γρηγόριος, ὁ Χριστιανουπόλεως Γερμανός, ὁ Κορίνθου Κύριλλος καί ὁ Ὠλένης Φιλάρετος, ὁ Παπαλέξης καί ὁ Πρωτοσύγκελλος τοῦ Ἀνδρούσης, Χρύσανθος. 

           Μοῦ εἶπαν νά σοῦ πῶ ὃτι εἶχαν καί συμμάρτυρες πού βεβαιώνουν τήν συμφορά, τά βάσανα, τήν πεῖνα, τήν δίψα, τή σήψη καί τόν θάνατο.

          Ἦταν οἱ Πρόκριτοι τοῦ Μορηᾶ στό ἲδιο φρικτό κελλί καί ὑπογράφουν μαζί μέ τούς Δεσποτάδες τήν παραγγελιά τους σέ σένα τόν Ὑπουργό τῆς Παιδείας, Ἒρευνας καί Θρησκευμάτων.

          Ἦταν οἱ Προεστοί: Ἀναστάσιος Μαυρομιχάλης, γιός τοῦ Πετρόμπεη, Ἰωάννης Τομαρᾶς, Ἀντωνάκης Καραπατᾶς, Ἰωάννης Βιλαέτης, Πανᾶγος Κυριακός, Ἀναγνώστης Κωστόπουλος, Ἀνδρέας Καλαμογδάρτης, Μῆτρος Ροδόπουλος, Σωτηράκης Μελετόπουλος, Νικόλαος Γεωργακόπουλος καί Θεόδωρος Δεληγιάννης.


          Μοῦ εἶπαν νά σοῦ πῶ καί κάτι ἂλλο. Ὃτι τότε πέθαναν ἑνωμένοι Ἀρχιερεῖς καί Πρόκριτοι, γιατί πίστευαν τά ἲδια γιά τόν Χριστό καί τήν Ἑλλάδα. Ἦταν ὃλοι δεμένοι στό κούτσουρο (ἒμπαιναν σέ τρύπες τά πόδια τους) μέ μιά ἁλυσίδα 100 ὀκάδες καί μέ λαιμαργιές στό λαιμό σάν τά ἂλογα. Εἶχε μπεῖ ἡ ἁλυσίδα μέχρι τό κόκκαλο καί σαπίζαμε ἀβοήθητοι.

 Ἓνας, καθώς γύρισα νά φύγω μπροστά ἀπό τό μνημεῖο πού εἶναι στημένο πάνω ἀπό τό τόπο τοῦ μαρτυρίου τους, μοῦ φώναξε: «Στάσου μή βιάζεσαι, ἒχω κάτι ξεχωριστό νά σοῦ πῶ. Πές στόν Ὑπουργό, ὃτι μόνο δυό Δεσποτάδες, ζήσαμε καί βγήκαμε μισοπεθαμένοι… Μᾶς πῆρε ὁ Κολοκοτρώνης στό ὦμο κλαίγοντας καί μᾶς ξάπλωσε κατά γῆς. Τόν εἶδα τόν Θοδωρῆ πού ἒκλαιγε, ἐφίλησε στό μέτωπο τόν Δεσπότη τῆς Τριπολιτσᾶς, τόν Δανιήλ, πού ἦταν πρῶτος ξάδελφος τοῦ Γρηγορίου τοῦ Ε’ καί τοῦ εἶπε. ‘’Δέν στό’ λεγα Δεσπότη μου, ὃτι θά περπατήσουμε μαζί στή λεύτερη Πατρίδα;’’»

              -«Ποιός εἶσαι ἐσύ πού μοῦ μιλᾶς;», τόν ρώτησα.

             «Νά πῇς στόν Ὑπουργό ὃτι μέ λένε Ἰωσήφ, εἶμαι ὁ Δεσπότης τῆς Ἀνδρούσης. Να τοῦ πῇς ὃτι ἐκεῖ πού κάθεται τώρα, σ’ αὐτή τή θέση, κάθησε γιά πρώτη φορά ἓνας ταπεινός Δεσπότης. Ἢμουν ἐγώ ὀ Ἰωσήφ. Ἒτσι θέλησε ἡ Πατρίς, νά εἶμαι ὁ πρῶτος μινίστρος (Ὑπουργός) τῆς Θρησκείας καί τῆς Παιδείας τῆς ἐλεύθερης Ἑλλάδος…» 

               Ἒκλαψα καί φίλησα τά ἃγια χώματα πού κλείνουν στά σπλάχνα τους αὐτούς τούς γιγαντόψυχους Κληρικούς, τούς ἀντιστασιακούς καί ἀνυποχώρητους, τούς Ἐθνεγέρτες καί τούς ὑποσχέθηκα ὃτι θά σοῦ πῶ τήν παραγγελιά τους σήμερα κιόλας, 23 Σεπτεμβρίου, πού γιορτάζομε τήν ἀπελευθέρωση τῆς Τριπολιτσᾶς, πού εἶναι καί δική μου Πατρίδα, ἀπό τούς Τούρκους.

               Καί ξέρεις Ὑπουργέ μου, θυμήθηκα ὃτι πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες συναντηθήκαμε καί μιλήσαμε, πολιτισμένα, εἲπαμε πολλά…

               Θέλω τώρα μέ ἀγάπη πολλή νά σοῦ πῶ κάτι ἀκόμα.

               Ἂν θέλωμε νά δοῦμε αὐτό τόν τόπο ἐλεύθερο καί ἀναστημένο, μέ κομμένες τίς ἁλυσίδες τῶν μνημονίων καί τῆς ὃποιας ἂλλης σκλαβιᾶς, πρέπει Ἀρχιερεῖς καί Πρόκριτοι καί Λαός νά μιλᾶμε τήν ἲδια γλῶσσα πού μίλαγαν καί κεῖνοι πού μέ παρακαλέσανε νά σοῦ μεταφέρω τήν γνώμη τους. Καί ἂν χρειασθῆ, Ὑπουργέ μου, μακάρι νά γίνῃ, νά λυτρωθοῦμε μέσα ἀπό ἓνα τέτοιο θάνατο-ἀνάσταση, κι ἂν χρειασθῆ νά πεθάνωμε ὃλοι μαζί Ἀρχιερεῖς καί Πρόκριτοι, ὃπως ἐκεῖνοι γι’ αὐτό τόν τόπο, γιά κείνους, γιά μᾶς, μά πλιότερο γιά τά παιδιά μας καί τά ἐγγόνια μας, ἂς τό κάνομε μέ χαρά.

               Θυμᾶσαι, Ὑπουργέ μου, τί λέγει ὁ Παλαμᾶς.

               «Χρωστᾶμε σ’ ὃσους ἦρθαν πέρασαν, θά’ ρθοῦνε, θά περάσουν. Κριτές θά μᾶς δικάσουν, οἱ ἀγέννητοι, οἱ νεκροί». 

               Εἶπα νά πάω καί πιό πάνω ὃπου εἶναι ἓνα Μνημεῖο γιά τούς Δεσποτάδες καί τούς Παπᾶδες τῆς Μικρασίας, τότε θυμᾶσαι τό 1922, πού σφάξανε,…σφάξανε οἱ Τοῦρκοι, Κλῆρο καί Λαό, σάν τά ἀρνιά. Στήν ἂλλη μεριά, σ’ αὐτό τό Μνημεῖο εἶναι γραμμένα ὀνόματα παπαδικά ἀπό τό ’40 καί πιό μετά. Ἀλλά εἶναι ἀργά εἶπα. Θά μοῦ ποῦνε καί κεῖνοι τίποτα γιά τόν Ὑπουργό καί πῶς νά τά πῶ ὃλα, ἀφοῦ πρέπει νά τοῦ ἀφήσω λίγο χρόνο νά μελετήσῃ τό βιβλίο πού γράφει γιά τίς θυσίες τῶν Κληρικῶν στήν ἀντίσταση, τό ὁποῖο τοῦ ἒστειλε ὁ Μακαριώτατος.

             Πρίν φύγω ἀπό τήν Τρίπολη, ἒκαμα τό χρέος μου νά ἀνάψω ἓνα κερί στόν Ἃγιο Παῦλο, μιά Ἐκκλησιά ἐκεῖ κοντά στό Μνημεῖο τῶν Ἀρχιερέων καί Προκρίτων, ὂχι στόν Ἀπόστολο Παῦλο, τόν ἂλλο κ. Ὑπουργέ, ἓνα καλόγερο πού ὃταν ἦτο ἀκόμα παιδί, ἐξώμοσε, ἒγινε δηλ. Μουσουλμᾶνος (ἂχ εἶπα, ἃγιε μου, βάλε τό χέρι σου, τά παιδιά μας σήμερα μή πάθουνε τά ἲδια, κατά πῶς πᾶμε) καί μετάνοιωσε καί ἒγινε Μοναχός καί τόν ἀποκεφάλισαν οἱ Τοῦρκοι στή μέση τῆς πόλης. Καλόγερος- «ἐπικίνδυνος» ἦτο γιἀ κεῖνα τά χρόνια, ὃπως εἶναι «ἐπικίνδυνοι» οἱ παπᾶδες καί οἱ καλόγεροι σήμερα καί εὐτυχῶς, γιατί χωρίς αὐτούς τούς «ἐπικίνδυνους», αὐτός ὁ τόπος λευτεριά δέν βλέπει.

 Ἂναψα καί ἓνα κερί γιά σένα κ. Ὑπουργέ καί προσευχήθηκα μέ δάκρυα, μάρτυς μου Κύριος ὁ Θεός, νά ἒχῃς ὑγεία καί φωτισμό ὣστε νά πράττῃς ἀγαθά ἀπό τήν θέση πού βρίσκεσαι.

 Μέ τιμή, ἀγάπη καί εὐχές ἐν Κυρίῳ 


 Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ


 + Ο ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2016

Αγανακτισμένος με τον Φίλη ο Μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυσόστομος- Επιστολή διαμαρτυρίας στον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα,για τον υπουργό Παιδείας





Επιστολή στον Πρωθυπουργό για την στάση του Υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη απέναντι στην εκκλησία αλλά και για ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη διδασκαλία των θρησκευτικών και την πρωινή προσευχή στα σχολεία, έστειλε ο Μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυσόστομος. Ό Επίσκοπος Πατρών ζήτα από τον Αλέξη Τσίπρα ν΄ανακαλέσει στην Τάξη τον Νίκο Φίλη. Η επιστολή έχει ως εξής:


"κ. ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΕ,

ΑΝΑΚΑΛΕΣΑΤΕ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ ΤΟΝ κ. ΦΙΛΗ"


 Πρὸς

 Τόν Ἐξοχώτατον Πρωθυπουργόν τῆς Ἑλλάδος

 Κύριον Ἀλέξιον Τσίπραν Εἰς Ἀθήνας


  Κύριε Πρωθυπουργέ,

 Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε.

 Σᾶς γράφω μὲ πολὺ πόνο ψυχῆς τὶς γραμμὲς αὐτὲς θέλοντας νὰ ἐκφράσω τὴν προσωπική μου δυσαρέσκεια, ὡς Ἕλλην Ὀρθόδοξος Ἱεράρχης, ὅσο καὶ τὴν δυσαρέσκεια τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου καὶ τοῦ πιστοῦ Λαοῦ τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῶν Πατρῶν, σχετικῶς μὲ τὴν ὅλη στάση καὶ συμπεριφορὰ τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας, Ἔρευνας καί Θρησκευμάτων κ. Φίλη, ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καὶ τῆς Προσευχῆς.


Ἡ ἐπιστολή μας αὐτή εἶναι συνέχεια, τῶν ὅσων κατά καιρούς, ἐν συνειδήσει εὐθύνης ἔχομεν εἴπει καί ἔχομε γράψει περί τοῦ ἐν λόγῳ θέματος.


Στὶς δύσκολες ὧρες καὶ καταστάσεις ποὺ βιώνει ὁ Ἑλληνικὸς Λαός, κ. Πρωθυπουργέ, ἀγωνιστήκαμε καὶ ἀγωνιζόμαστε θυσιαστικῶς, ὅπως καί Σεῖς, γιὰ νὰ ξεπεραστῇ ἡ κρίση καὶ νὰ σταθῆ ὁ τόπος μας στὰ πόδια του.


Συμμεριζόμαστε τὸν ἀγῶνα καὶ τὴν ἀγωνία Σας γιὰ τὸ καλό τῆς Πατρίδος μας καὶ κάνομε κατάθεση ψυχῆς γιὰ νὰ βοηθήσωμε τούς ἀνθρώπους ὄχι μόνο ὡς πρὸς τὴν ἀντιμετώπιση τῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν, ἀλλὰ κυρίως γιὰ νὰ εὕρουν πνευματικὸν ἐπιστηριγμό, δύναμη ψυχῆς καὶ ἐλπίδα προκειμένου νὰ προχωρήσουν στὴ ζωή.


Πιστεύω ὅτι καὶ Σεῖς προσωπικὰ γνωρίζετε, ἀλλὰ καὶ κοινὸς τόπος εἶναι πλέον, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἦτο καί εἶναι ἡ ἀπαντοχὴ καὶ παρηγοριά τοῦ Λαοῦ, ὄχι μόνο τῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν ἀδελφῶν μας ποὺ βρίσκονται στὴν χώρα μας, ἀφοῦ ὅλους τούς ἀγκαλιάζομε ὡς τέκνα τοῦ Θεοῦ.


Ὅμως, ἐνῶ μὲ αἴσθημα εὐθύνης ἔναντι Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων πορευόμεθα μιμούμενοι τὸν Σωτῆρα μας, δυστυχῶς λυπούμεθα καὶ ἀπογοητευόμεθα, διότι ὁ Ὑπουργὸς κ. Νικόλαος Φίλης, πολλάκις μὲ τα λεγόμενά του παρέσχε πράγματα, ὅμως μὲ τὶς τελευταῖες τοποθετήσεις του ἔναντι τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, τῆς τροφοῦ καί σώτειρας τοῦ Γένους, ὑπερέβη τὰ ὅρια καὶ προὐκάλεσε τὴν ἀγανάκτησή μας. (Βλέπετε δηλώσεις του στὸν τηλεοπτικὸ σταθμὸ KONTRA, περί τῆς συμβολῆς, ὡς εἶπε, τῆς Ἐκκλησίας στὴν ἠθικὴ ἔκπτωση τῆς κοινωνίας. Σὲ συζήτηση στὸν ἐν λόγῳ σταθμὸ διερωτήθη «ποῦ ἦταν ἡ Ἐκκλησία στὴ Χούντα καὶ στὴν Κατοχή;»). Γιατί ἀπομειώνεται καὶ διαγράφεται ἡ προσφορὰ τῆς Ἐκκλησίας στοὺς Ἐθνικοὺς Ἀγῶνες κ. Πρωθυπουργὲ ἀπὸ τὸν κ. Φίλη; Γιατί τόσο μένος κ. Πρωθυπουργὲ ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; Τί κακὸν ἔπραξε ἡ Ὀρθόδοξη πίστη; Γιατί τόσο μῖσος ἐναντίον τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου μας καὶ τῆς διδασκαλίας τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελίου, ποὺ στήριξε καὶ στηρίζει τὸν Λαό μας; Γιατί ἐνοχλεῖ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ὡς διδασκαλία περί τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ δὲν ἐνοχλοῦν τὰ ἄλλα πιστεύματα καὶ θρησκεῖες ποὺ τυγχάνουν δυστυχῶς ἰδιαίτερης καὶ προνομιακῆς μεταχείρισης;


Ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος μας κ. Πρωθυπουργέ, μέ τήν συνετή καί πατρική φωνή του καί τήν εὐθυκρισία του, ἐξέφρασε τόν πόνο ὅλων μας, μέσα ἀπό τήν τοποθέτησή του, σχετικά μέ τά συγκεκριμένα ζητήματα.



Κύριε Πρωθυπουργὲ, δυστυχῶς φαίνεται ὅτι ἐξυφαίνεται ἢ μᾶλλον ἐξυφάνθη καὶ ἐφαρμόζεται ἕνα σχέδιο ἀλλοτριώσεως τῆς πνευματικῆς ζωῆς τῆς Πατρίδος μας. Αὐτὴ ἡ τακτική, νὰ εἶστε βέβαιος, ὅτι θὰ ἔχῃ καταστροφικὲς συνέπειες γιὰ τὸ μέλλον τῆς Πατρίδος μας. Ἂν ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δὲν σεβόμεθα τὸν ἑαυτό μας καὶ τὰ καθ’ ἠμᾶς, τότε πῶς ἔχομε ἀπαίτηση νὰ μᾶς ὑπολογίζουν καὶ νὰ μᾶς σέβωνται οἱ ἄλλοι; Μὴ συνδέσετε τὴν θητεία Σας, ὡς Πρωθυπουργὸς τῆς Χώρας, μὲ αὐτὸ τὸ ἔγκλημα. Ἡ ἱστορία οὐδέποτε χαρίζεται καὶ σπάνια συγκαταβαίνει, ὡς ἔχει εὐστόχως εἰπωθεῖ. Ὅλοι μας γράφομε ἱστορία καὶ μακάρι νὰ ἀφήσωμε βήματα καὶ πατήματα εὐεργετικὰ γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν κόσμο μας.


Αὐτὸς ὁ Λαὸς κ. Πρωθυπουργὲ εἶναι εὐσεβής, ἀγαπάει τὶς ρίζες του, τὴν ἱστορία του καὶ τὴν πνευματική του πορεία καί εἶναι συνδεδεμένος μέ τίς Παραδόσεις καί τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Εἶναι πρόκληση καὶ ὕβρις ἡ στάση τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας ἔναντι τῶν Ἱερῶν καὶ τῶν Ὁσίων μας. Μπορεῖ νὰ ἔχῃ τὶς ὅποιες θέσεις του καὶ ἀντιλήψεις καὶ τὴν δική του ἰδεολογία, ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ προκαλῆ τό αἴσθημα τοῦ εὐσεβοῦς καί φιλοπάτριδος Λαοῦ μας.



Κύριε Πρωθυπουργέ, γιά ὅποιον ἀγῶνα γιὰ τὸ καλὸ τῆς Πατρίδος μας, σᾶς συνοδεύουν οἱ προσευχές μας καί ἔχετε τὴν ὑποστήριξή μας. Ὅμως Σᾶς παρακαλοῦμε, νά ἀνακαλέσατε τάχιστα στὴν τάξη τὸν κ. Φίλη, ἐὰν ἀγαπᾶτε εἰλικρινὰ τὸν Ἑλληνικὸ Λαό, ὁ ὁποῖος ὑπάρχει καί ζεῖ γιατί κάποιοι θυσιάστηκαν γιὰ αὐτὰ ποὺ περιφρονεῖ ὁ κ. Ὑπουργός.


Στὸ ὄνομα λοιπὸν αὐτῶν τῶν Μαρτύρων καὶ τῶν αἱμάτων τους μέ τά ὁποῖα πότισαν τὰ βουνὰ καὶ τὰ χώματα τῆς Πατρίδος μας, Σᾶς διαβεβαιοῦμε ὅτι θὰ ἀγωνιστοῦμε μέ σύνεση καί σταθερότητα στίς πνευματικές μας ἀρχές, ὥστε οἱ ὅποιοι ὑβρισταὶ καὶ ἐπιλήσμονες αὐτοῦ του χρέους, νά μή προκαλέσουν ἄλλο κακό στόν τόπο μας. Καὶ θὰ τὸ κάνωμε ὄχι μόνοι μας, ἀλλὰ μαζὶ μὲ τὸν Λαὸ ποὺ ὑποφέρει ὑλικὰ καὶ τώρα βασανίζεται ἀπό κάποιους πνευματικά, ἀφοῦ τὸν ἀδικοῦν καταφανῶς μὴ σεβόμενοι τὰ ἐσώψυχά του καὶ τὶς ἰδιαίτερες πνευματικὲς καὶ πολιτιστικὲς πτυχὲς τῆς ζωῆς του καὶ τῆς πορείας του στὸν χρόνο καὶ τὴν ἱστορία.


Ὥς ἀκροτελεύτιον λόγο Σᾶς ὑπενθυμίζω κ. Πρωθυπουργέ τά λόγια τοῦ Μεγάλου πατρός τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου: «Πόσοι ἐπολέμησαν τήν Ἐκκλησίαν, καί οἱ πολεμήσαντες ἀπώλοντο, αὕτη δέ ὑπέρ τόν οὐρανόν ἀναβέβηκε. Τοιοῦτον ἔχει μέγεθος ἡ Ἐκκλησία, πολεμουμένη νικᾷ, ὑβριζομένη, λαμπροτέρα καθίσταται...».


Μετά τιμῆς καί εὐχῶν ἐν Κυρίῳ

 γιά τήν ἐπιτυχία στό ἔργο Σας

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016

ΔΙΗΜΕΡΗ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ 6-7 ΟΚΤ 2016


ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ 
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΠΑΤΡΩΝ


Ο ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙ 

ΔΙΗΜΕΡΗ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ 

6 & 7 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016

 ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ 

&  ΣΤΑ ΠΕΡΥΞ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΑ!

ΠΛΗΡ. : 2610 321- 122





ΕΚ ΤΟΥ ΝΑΟΥ

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2016

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ!

«Σταυρός, ὁ φύλαξ πάσης τῆς οἰκουμένης»


ΜΕ ΛΑΜΠΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΕΟΥΣΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΚΑΤΑΝΥΞΗ ΕΟΡΤΑΣΤΗΚΕ Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ. 
  • ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ 13.09.2016 ΤΕΛΕΣΤΗΚΕ ΜΕΓΑΣ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ    ΕΝΩ
  •  ΤΗΝ ΚΥΡΙΩΝΥΜΟ ΗΜΕΡΑ 14.09.2016  ΤΕΛΕΣΤΗΚΕ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ 
  • ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΤΕΛΕΣΤΗΚΕ Ο ΜΕΘΕΟΡΤΙΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΚΑΙ ΕΨΑΛΗΣΑΝ  ΟΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ 

ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΙΕΡΕΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΤΕΘΗΚΕ ΤΜΗΜΑ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΞΥΛΟΥ ΠΡΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΕΔΩΘΗΣΑΝ ΣΤΑΥΡΟΥΔΑΚΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ ΩΣ ΕΥΛΟΓΙΑ!


ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ...












ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ...









ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΘΕΟΡΤΟ ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ...

















«Σταυρὲ τοῦ Χριστοῦ σῶσον ἡμᾶς τῇ δυνάμει σου»

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2016

Πώς έφτιαχναν στο Πόντο προζύμι με βασιλικό του Σταυρού






''Πώς έφτιαχναν στο Πόντο προζύμι με βασιλικό του Σταυρού "

Οι νοικοκυρές έφτιαχναν προζύμι με Βασιλικό στις 14 Σεπτεμβρίου εορτή της Ύψώσεως του Τιμίου Σταυρού και το χρησιμοποιούσαν για την παρασκευή ψωμιού.

Μετά τη λειτουργία, έπαιρναν ένα κλωνί βασιλικό από τα χέρια του ιερέα και το έβαζαν σε ένα ποτήρι με νερό. Το σκέπαζαν και το άφηναν όλο το βράδυ.

 Την άλλη μέρα έβγαζαν τον βασιλικό, ζέσταιναν λίγο το νερό και έριχναν μέσα λίγο αλεύρι και γινόταν ένας αραιός χυλός. Το σκέπαζαν με πετσέτα και από πάνω τοποθετούσαν το βασιλικό. Το άφηναν όλη μέρα.

 Την άλλη μέρα το πρωί συμπλήρωναν λίγο χλιαρό λίγο χλιαρό νερό και λίγο αλεύρι ακόμη και το άφηναν και πάλι τυλιγμένο. Το βράδυ έκαναν πάλι το ίδιο με λίγο χλιαρό νερό και λίγο αλεύρι και το άφηναν τυλιγμένο έως το πρωί. Δηλαδή επαναλάμβαναν τη διαδικασία τρεις φορές.

 Το προζύμι το φύλαγαν μέσα σε σακιά μαζί με το αλεύρι και το χρησιμοποιούσαν για την παρασκευή ψωμιού ή πρόσφορου και κάθε φορά κρατούσαν λίγο ζυμάρι για την επόμενη φορά.

 Το περίεργο είναι ότι το προζύμι φούσκωνε χωρίς προσθήκη μαγιάς και το απέδιδαν στην «χάριν» του Τιμίου Σταυρού





Ο Άγιος Νεκτάριος για την Ύψωση του Σταυρού


Ἀρχές τοῦ 20ου αἰ. καί ἐπί Ἀρχιεπισκόπου Θεοκλήτου Α΄(+1931) ἐμφανίσθηκαν στήν πατρίδα μας μερικοί, πού ἔβλεπαν τόν Σταυρό μέ προτεστάντικο «μάτι», δημιουργώντας ἔτσι πρόβλημα στήν Ἐκκλησία, ἰδιαίτερα στήν τοπική Ἐκκλησία τῶν Ἀθηνῶν.

 Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Θεόκλητος ἀνέθεσε στόν λόγιο καί Ἅγιο Νεκτάριον Μητροπολίτη Πενταπόλεως (+1920) νά ἀναιρέσει τίς αἱρετικές τους δοξασίες. Καί ὁ Ἅγιος, ἀφοῦ ἐρεύνησε τό θέμα, ἀπό ἱστορική καί ἀπό θεολογική σκοπιά, ἔγραψε: «Ἱστορική Μελέτη περί τοῦ Τιμίου Σταυροῦ» (ἐκδόσεις Ν. Παναγόπουλος 1987, σσ 44).

 Ὁ Ἅγιος, στή μελέτη του αὐτή, ἀσχολεῖται καί μέ τή μεγάλη γιορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τ. Σταυροῦ (14η Σεπτεμβρίου). Λέει, πώς ἡ γιορτή αὐτή ἔχει σχέση μέ τά ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, πού ἔγιναν στίς 13 Σεπτεμβρίου 335. Ἄρα δέν καθιερώθηκε ἐπί αὐτοκράτορα Ἡρακλείου· ἁπλά ἐπί Ἡρακλείου ἔγινε ἡ ἐπανεκκίνησή της Περιληπτικά:

 Ἡ Ἁγία Ἑλένη, μέ τήν «εὐλογία» τοῦ αὐτοκράτορα καί γυιοῦ της, Κων/νου, πῆγε ἔν ἔτει 326 μ.Χ. στά Ἱεροσόλυμα πρός εὕρεση τοῦ Τ. Σταυροῦ. Βρῆκαν λοιπόν τόν Σταυρό, καί τά τρία καρφιά πού κάρφωσαν τόν Χριστό.

 Ἦταν 6η Μαρτίου 326. «Τῇ αὐτῇ ἡμέρα (6ῃ Μαρτίου) μνήμη τῆς εὑρέσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ὑπό τῆς μακαρίας Ἑλένης» (...) «Τῇ αὐτῇ ἡμέρα μνήμη τῆς εὑρέσεως τῶν Τιμίων ἥλων» (Συναξάριον ΣΤ΄Μαρτίου).

 Τό γεγονός αὐτό (=εὕρεση τοῦ Σταυροῦ) γιορτάζεται στήν Ἐκκλησία μας τήν Γ΄ Κυριακή τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς. «Σήμερον γίνεται χαρά ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς, ὅτι τοῦ Σταυροῦ τό σημεῖον, κόσμῳ ἐμφανίζεται». ( Τριώδιον, ὠδή δ΄, Κανόνα ὄρθρου Κυριακῆς Γ ΄Νηστειῶν).

 Ἡ Ἁγία Ἑλένη, τό ὁριζόντιο ξύλο τοῦ Σταυροῦ, τό ἄφησε στήν τοπική Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων· τό κάθετο, τό παρέδωσε στόν γυιό της, αὐτοκράτορα Μ. Κων/νο. Τοῦ παρέδωσε ἐπίσης καί δύο ἀπό τά τρία καρφιά, πού σταύρωσαν τόν Κύριο· (τό τρίτο καρφί ἔπεσε στή θάλασσα κατά τήν ἐπιστροφή της στήν Πόλη).

 Ὁ αὐτοκράτορας, τό ἕνα καρφί τό ἔβαλε στό κράνος του, καί τό ἄλλο στό χαλινάρι τοῦ ἀλόγου του, κατά τήν προφητεία τοῦ Ζαχαρίου· «καί ἔσται τό ἐπί τῷ χαλινῷ τοῦ ἵππου ἅγιον τῷ Κυρίῳ Παντοκράτορι» (Ζαχ. 14:20). «Φανέντες ἧλοι Βασιλεῖ, τοῦ μέν κράνους. Ἄγαλμα κεῖνται χαλινοῦ δέ κράτος», (στίχοι Συναξαρίου ΣΤ΄Μαρτίου).

 Ἡ Ἁγία Ἑλένη, στή συνέχεια ξαναπῆγε στά Ἱεροσόλυμα, καί ἔκτισε τόν περίφημο Ναό τῆς Ἀναστάσεως. Στίς 13 Σεπτεμβρίου 335 ἔγιναν τά ἐγκαίνια, ἐναποθέτοντας (στόν Ναό) καί τό Ξύλο τοῦ Σταυροῦ. Τήν ἑπομένη τῶν ἐγκαινίων (14 Σεπτεμβρίου) ὕψωσαν πάλι τόν Σταυρό γιά νά προσκυνηθεῖ ἀπό τά πλήθη.

 Ἀπό τότε, παράλληλα μέ τή γιορτή τῶν ἐγκαινίων τοῦ Ναοῦ, ἔκαναν τήν ἄλλη μέρα (14 Σεπτεμβρίου) καί τήν Ὕψωση τοῦ Σταυροῦ.

 Ἡ μέρα αὐτή ἦταν ἐξ ὁλοκλήρου ἀφιερωμένη στόν Σταυρό. (Γι'αὐτό, ὅταν ἀνήμερα τῆς 14ης Σεπτεμβρίου 407 μ.Χ., πέθανε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἡ μνήμη του μετετέθη· «ἀλλά διά τήν Ἑορτήν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μετετέθη ἡ τούτου Ἑορτή εἰς τόν Νοέμβριον μῆνα», ἀναφέρει τό Συναξάριον τῆς ἡμέρας (14ης Σεπτεμβρίου).

 Τό 615 οἱ Πέρσες εἰσέβαλαν στά Ἱεροσόλυμα· μεταξύ τῶν ἄλλων κακῶν πού ἔκαναν (σφαγές, αἰχμαλωσία χριστιανῶν), ἅρπαξαν καί τόν Σταυρό. Ὁπότε σταμάτησε ἡ γιορτή τοῦ Σταυροῦ, πού γινόταν στίς 14 Σεπτεμβρίου.

 Ἕνδεκα χρόνια μετά ( 626) ὁ Βασιλιάς Ἡράκλειος ἐκστρατεύει κατά τῶν Περσῶν καί παίρνει τόν Σταυρό. Τέλη φθινοπώρου τοῦ 628 ἐπιστρέφει στήν Κων/πολη, μαζί μέ τόν Σταυρό.

 Στήν εἴσοδο τῆς Πόλεως τοῦ ἔγινε θερμή ὑποδοχή· ξεκίνησαν ἐν πομπῇ γιά δοξολογία στήν Ἁγία Σοφιά. Προπορευόταν ὁ Σταυρός, πάνω σέ μιά εἰδική ἅμαξα· ἀκολουθοῦσε ὁ Βασιλιάς πάνω στήν ἅμαξά του, χειροκροτούμενος καί ζητωκραυγαζόμενος ἀπό τούς χιλιάδες συμπολῖτες του.

 Στίς 14 Σεπτεμβρίου τοῦ 629 ὁ Βασιλιάς πηγαίνει στά Ἱεροσόλυμα γιά νά παραδώσει τόν Σταυρό στόν Πατριάρχη Ζαχαρία (πού σημειωτέον εἶχε αἰχμαλωτισθεῖ ἀπό τούς Πέρσες, καί ἀπελευθερώθηκε ἀπό τόν Βασιλιά).

 Ὁ Βασιλιάς μέ τόν Σταυρό, ὁ Πατριάρχης, ὅλος ὁ κλῆρος καί ὅλος ὁ λαός, ἀνέβηκαν στόν Γολογθᾶ. Ὁ Βασιλιάς σήκωσε ψηλά τόν Σταυρό. Ὅλοι γονάτισαν, ἀκουμπώντας τό κεφάλι τους στή γῆ, ψέλνοντας πάλιν καί πολλάκις «Κύριε ἐλέησον».

 Χειροκρότησαν τόν Βασιλιά· ἔψαλαν τόν Ἐθνικό Ὕμνο, «Σῶσον Κύριε τόν λαόν Σου», καί ἀναχώρησαν. Καί ἀπό τότε (14 Σεπτεμβρίου 629) ἔγινε ἡ ἐπανεκκίνηση τῆς γιορτῆς, πούγιορτάζεται μέχρι σήμερα. «Σταυρέ τοῦ Χριστοῦ, σῶσον ἡμᾶς τῇ δυνάμει Σου».


ΑΜΗΝ.


Του Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2016

ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ






ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ 


(13/9/2016)   

ΤΡΙΤΗ ΒΡΑΔΥ: ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ .

                                ΑΠΟ ΩΡΑΣ 8.30 μ.μ -12.30 πρωινή


                    *ΘΑ ΤΕΘΕΙ ΤΕΜΑΧΙΟ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΞΥΛΟΥ ΠΡΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2016

Το Γενέσιο της Θεοτόκου (8 Σεπτεμβρίου) – Ερμηνεία της εικόνας



Λίγες ημέρες μετα την έναρξη του εκκλησιαστικού έτους, την 8η Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας πανηγυρίζει «το Γενέθλιον της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας».

 Διά το γεγονός αυτό τα Ευαγγέλια σιγούν. Η ίδια άλλωστε σιγή απλώνεται γύρω από το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της Θεοτόκου. Ελάχιστοι είναι και οι λόγοι της, που διεσώθησαν. Αρκεί νά σημειωθεί, ότι η προτροπή πρός τους υπηρέτες κατα το θαύμα εν Κανά της Γαλιλαίας «ό,τι άν λέγῃ (ο Χριστός) ὑμῖν, ποιήσατε» (Ιω. 2, 5) είναι οι τελευταίοι της λόγοι, που αναφέρουν τα Ευαγγέλια. Από τότε (το θαύμα έγινε στις αρχές του πρώτου έτους της δημοσίας δράσεως του Κυρίου) και στο εξής η Θεοτόκος παρακολούθησε με σιωπή την δράσι του Υιού της και σιωπηλή έπνιξε τον πόνο της κάτω από τον Σταυρό Του.

 Τα κενά των Ευαγγελίων περί του βίου της Υπεραγίας Θεοτόκου συμπληρώνουν οι απόκρυφοι διηγήσεις. Αυτές, γραμμένες από ευσεβείς συγγραφείς και πλουτισμένες από την φαντασία των, δίδουν πληροφορίες διά την Γέννηση της, την παιδική της ηλικία, την Κοίμηση της. Η Εκκλησία πήρεν από τα κείμενα αυτά τις παραδόσεις, που θεώρησε αληθινές και τις διεφύλαξε στις εορτες, τους ύμνους, τις εικόνες, που έγιναν με το υλικό των.

 Μία από τις απόκρυφες διηγήσεις είναι το «Πρωτευαγγέλιον του Ιακώβου», το οποίο διηγείται μεταξύ άλλων και τα της Γεννήσεως της Θεομήτορος. Από αυτό μανθάνομε τα ονόματα των γονέων της, που είναι Ιωακείμ και Άννα, την ατεκνία των, την καταγωγή του Ιωακείμ από το βασιλικό γένος του Δαβίδ κ. ά. Εδώ βλέπομε την θλίψη και τα δάκρυα του ανδρογύνου διά την ατεκνία του, καθώς και τις προσευχές και τις νηστείες του διά την απόκτηση τέκνου.

 Διά νά κατανοήσωμε τα εικονιζόμενα στην παράσταση της Γεννήσεως της Θεοτόκου, πρέπει να παραθέσωμεν μερικά αποσπάσματα από την διήγηση του Ιακώβου: «Και ιδού άγγελος Κυρίου επέστη λέγων αυτή· Άννα Άννα, επήκουσε Κύριος της δεήσεώς σου, και συλλήψει και γεννήσεις, και λαληθήσεται το σπέρμα σου εν όλη τη οικουμένη… Και ιδού ήλθον άγγελοι δύο λέγοντες αυτή· Ιδού Ιωακείμ ο ανήρ σου έρχεται μετα τΤο Γενέσιο της Θεοτόκου (8 Σεπτεμβρίου), ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ, Η ΤΙΜΗ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ, Ο ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, ων ποιμνίων αυτού. άγγελος γάρ Κυρίου κατέβη προς αυτόν λέγων· Ιωακείμ Ιωακείμ, επήκουσε Κύριος ο Θεός της δεήσεώς σου· καταβηθι εντεύθεν· ιδού γάρ η γυνή σου Άννα εν γαστρί λήψεται… Και ιδού Ιωακείμ ήκε μετα των ποιμνίων αυτού, και έστη Άννα προς την πύλην και είδε τον Ιωακείμ ερχόμενον, και δραμούσα εκρεμάσθη εις τον τράχηλον αυτού… Επληρώθησαν δε οι μήνες αυτής· εν δε τω ενάτω μηνί εγέννησεν Άννα. Και είπεν τη μαία· Τιεγέννησα; Η δέ είπεν· Θήλυ· Και είπεν Άννα· Εμεγαλύνθη η ψυχή μου εν τη ημέρα ταύτῃ· και ανέκλινεν αὐτήν. Πληρωθεισών δέ των ημερών απεσμήξατο Άννα, και έδωκεν μασθόν τη παιδί, και επωνόμασε το όνομα αυτῆς Μαριάμ».

 Όπως βλέπομε στην διήγηση, η Γέννησις της Παναγίας αναγγέλλεται υπό του αγγέλου ύστερα από μακράν περίοδον ατεκνίας των γονέων της. Άγγελος αναγγέλλει την γέννηση και άλλων βιβλικών προσώπων: του Σαμψών, του Σαμουήλ, του Ιωάννου του Προδρόμου. Η Γέννησις όμως της Παναγίας διαφέρει, διότι είναι «τοῦ Ἀδάμ ἡ ἀνάπλασις καί τῆς Εὔας ἡ ἀνάκλησις· τῆς ἀφθαρσίας ἡ πηγή καί τῆς φθορᾶς ἀπαλλαγή, δι᾽ ἧς ἡμεῖς ἐθεώθηεν καί τοῦ θανάτου ἐλυτρώθημεν…» (Δοξαστικόν της Λιτής του πλ. δ’ ήχου). Την σύγκριση μεταξύ της μητρός της Παναγίας και άλλων ατέκνων γυναικών της Αγίας Γραφής κάνει ωραιότατα το γ’ Στιχηρόν του Εσπερινού της εορτής του πλ. β’ ήχου: «Εἰ και θείῳ βουλήματι περιφανεῖς στεῖραι γυναῖκες εβλάστησαν, αλλά πάντων η Μαρία των γεννηθέντων θεοπρεπώς ὑπερέλαμψεν· ότι και αγόνου παραδόξως τεχθεῖσα μητρός, έτεκεν εν σαρκί των απάντων Θεόν, ὑπέρ φύσιν εξ ασπόρου γαστρός…».

 Όπως βλέπομε σε όλα σχεδόν τα τροπάρια της ιεράς Ακολουθίας του Γενεθλίου της Υπεραγίας Θεοτόκου, οι ιεροί υμνογράφοι τονίζουν, παραλλήλως προς την Γέννηση της Παναγίας, και τον ρόλο της ως Μητρός του Θεού. Ακόμη στη λύση της στειρώσεως της Άννης διαβλέπουν -κατα την διδασκαλίαν των Πατέρων της Ἐκκλησίας- τη λύση της στειρώσεως της ανθρωπίνης φύσεως, η οποία θα απολαύσει τους καρπούς της θείας Χάριτος. Η Χάρις αυτή «καρπογονεῖν λαμπρώς απάρχεται» με την Γέννηση της Θεοτόκου.




Ερμηνεία της εικόνας 


 O βυζαντινός αγιογράφος της εικόνος της Γεννήσεως της Θεοτόκου ακολουθεί στην ένταξη των σχετικών σκηνών το απόκρυφο Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου διά να υπογραμμίσει τη θαυματουργική Γέννησι της Θεοτόκου. Ταυτοχρόνως όμως μένει πιστός στη διδασκαλία της Εκκλησίας, όπως την βλέπομε στα τροπάρια της εορτής. Διά τούτο ενώ εικονίζει την Θεοτόκο εντός λίκνου, ως βρέφος εσπαργανωμένον, δέν παραλείπει να επιγράψει υπεράνω της κεφαλής της τα συνήθη συμπιλήματα ΜΡ – ΘΥ (Μήτηρ Θεού). Σε όλα σχεδόν τα τροπάρια τόσον της εορτής της Γεννήσεως της Θεοτόκου, όσον και της Συλλήψεως της Αγίας Άννης (9 Δεκεμβρίου), τονίζεται ότι η γεννηθεῖσα ή συλληφθεῖσα παιδίσκη είναι Μητέρα του Θεού.

 Στην εικόνα, δεσπόζει η μορφή της Αγίας Άννης, που εικονίζεται μισοκαθισμένη στο κρεββάτι. Με την αριστερά της χειρα, που μόλις προβάλλει από το ολοκόκκινο μαφόριό της, στηρίζει την κεκλιμένη κεφαλή της. Οι ευσεβείς σκέψεις, στις οποίες έχει βυθισθεί, λόγῳ του παραδόξου θαύματος, διαβάζονται στην έκφραση του προσώπου της.

Στο μέσον της εικόνος εικονίζονται οι υπηρέτριες, αι «παιδίσκαι», που σπεύδουν να δώσουν φαγητό στη λεχώ και να την περιποιηθούν. Η μεσαία ίσως να είναι η Ιουδίθ, την οποία κατ᾽ όνομα αναφέρει το Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου. Μία από τις υπηρέτριες μεέ ριπίδιο κάμνει αέρα στην Άννα.

 Η σκηνή στο άνω αριστερό μέρος της εικόνος έχει εμπνευσθεί από την συνάντηση του Ιωακείμ και της Άννης μετά την αναγγελία υπό του αγγέλου περί αποκτήσεως τέκνου. Οι δύο ευτυχισμένοι γονείς εναγκαλίζονται και ασπάζονται στην πύλη του σπιτιολυ των (ή στην Χρυσή πύλη της πόλεως). Η Αγία Άννα λέγει στον άνδρα της, κατά το Πρωτευαγγέλιο: «Νῦν οἶδα ὅτι Κύριος ὁ Θεός εὐλόγησέ με σφόδρα…».

 Στο δεξιό μέρος της εικόνος εικονίζεται ο Ιωακείμ σε στάση προσευχής. Σε αυτή την ιερή στιγμή τον ευρήκε ο άγγελος, που του μετέφερε την χαρμόσυνη είδηση. Ο Ιωακείμ ευρίσκεται απέναντι από την Θεοτόκο, έχει στραμμένο το βλέμμα του προς αυτήν και συνομιλεί μαζί της.

 Πλησίον της νεογεννήτου Παναγίας κάθεται γνέθουσα μία παιδίσκη. Στην όλη εικόνα κυριαρχεί ο τόνος της χαράς. Τα χρώματα των ενδυμάτων και των αρχιτεκτονημάτων είναι ζωηρά, τα πρόσωπα φωτεινά, όπως άλλωστε ταιριάζει στη γέννηση τέκνου ύστερα από πολλά χρόνια αναμονής.

 Κλείνομε την ανάλυση της εικόνος της Γεννήσεως της Θεοτόκου μέ απόσπασμα από τον λόγο του Αγίου Ἰωάννου Δαμασκηνού «Εἰς τό Γενέσιον τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου»:

 «Ω ζεύγος λογικών τρυγόνων Ιωακείμ και Άννα το σωφρονέστατον. Υμείς τον της φύσεως νόμον, την σωφροσύνην, τηρήσαντες των υπέρ φύσιν κατηξιώθητε· τετόκατε (=έχετε γεννήσει) γαρ τω κόσμῳ Θεού μητέρα απείρανδρον. Υμείς ευσεβώς και οσίως εν ανθρωπίνῃ φύσει πολιτευσάμενοι, υπέρ αγγέλους και των αγγέλων δεσπόζουσαν νυν θυγατέρα τετόκατε. Ω θυγάτριον ωραιότατον και γλυκύτατον· ω κρίνον αναμέσον των ακανθών εκφυέν εξ ευγενεστάτης και βασιλικωτάτης ρίζης δαβιτικής… Ω ρόδον εξ ακανθών των Ιουδαίων φυέν και ευωδίας θείας πληρώσαν τα σύμπαντα. Ω θύγατερ Αδάμ και μήτηρ Θεού. Μακαρία η οσφύς και η γαστήρ εξ ων ανεβλάστησας· μακάριαι αι αγκάλαι αι σε εβάστασαν και χείλη τα των αγνών φιλημάτων σου απολαύσαντα, μόνα τα γονικά, ίνα ης εν πάσιν αειπαρθενεύουσα».


Απολυτίκιο της εορτής Ἦχος δ’ 

Ἡ γέννησίς σου Θεοτόκε, χαρὰν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ· ἐκ σοῦ γὰρ ἀνέτειλεν ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ λύσας τὴν κατάραν, ἔδωκε τὴν εὐλογίαν· καὶ καταργήσας τὸν θάνατον, ἐδωρήσατο ἡμῖν ζωὴν τὴν αἰώνιον.


Προσεγγίσεις στην εορτή 

 Εικοστός τρίτος από του γένους του Δαυίδ ευρίσκεται ο Ματθάν, ο οποίος ενυμφεύθη την Μαρία εκ της φυλής του Ιούδα. (Ο Ματθάν υπήρξε ιερεύς επί της βασιλείας Κλεοπάτρας και Σαπώρου ή Σαβωρίου, βασιλέως Περσών & της βασιλείας Ηρώδου του Αντιπάτρου). Από την ένωσή τους, γεννήθηκαν 3 θυγατέρες, η Μαρία, η Σωβή & η Άννα & 1 υιός, ο Ιακώβ, ο πατέρας του Ιωσήφ του τέκτονος. Η Μαρία εγέννησε τη Σαλώμη τη μαμή, η Σωβή την Ελισσάβετ (τη μητέρα του Αγ. Ιωάννου του Πρόδρομου) & η Άννα που ήλθε εις γάμου κοινωνία με τον μεγαλοκτηματία Ιωακείμ, τη Θεοτόκο Μαρία, στη Ναζαρέτ (χωριό της Παλαιστίνης).


Το γεγονός αυτό εορτάζει η αγία Εκκλησία πανηγυρικώς την 8 η Σεπτεμβρίου κάθε έτους.

 Η Παναγία έχει κεντρική θέση στην θεία Λατρεία. Το εκκλησιαστικό έτος πλαισιώνεται με θεομητορικές εορτές• αρχίζει με το «Γενέσιον της Υπεραγίας Θεοτόκου», ενώ τελειώνει με την «Κατάθεσιν της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου».

 Αιτία πνευματικής χαράς και αγαλλιάσεως είναι η σημερινή ημέρα, γιατί σήμερα εορτάζομε την γέννηση της αειπαρθένου και Θεοτόκου Μαρίας, του ευωδεστάτου άνθους που βλάστησε «εκ της ρίζης Ιεσσαί». Εορτάζομε «παγκοσμίου ευφροσύνης γενέθλιον», που καθίσταται «η είσοδος όλων των εορτών και το προοίμιο του μυστηρίου του Χριστού», κατά τον άγιο Ανδρέα Κρήτης. Γέννηση, που έγινε πρόξενος της αναγεννήσεως, αναπλάσεως και ανακαινίσεως των πάντων. Σήμερα γεννιέται Αυτή που θα γεννήσει εν χρόνω, κατά ανερμήνευτο και παράδοξο τρόπο, τον άχρονο και προαιώνιο Θεό Λόγο, τον Δημιουργό και Σωτήρα του κόσμου.

 Ολόκληρο πλήθος από προεικονίσεις, προτυπώσεις και προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης σε Αυτήν αναφέρονται. Αποτελεί την αποκορύφωση, την ολοκλήρωση της παλαιοδιαθηκικής παιδαγωγικής προετοιμασίας της ανθρωπότητος για την υποδοχή του σαρκωθέντος Σωτήρος Θεού. Την Παναγία μας προεικόνιζαν η άφλεκτος βάτος στο όραμα του Μωυσή, οι θεόγραφες πλάκες και η κιβωτός του Νόμου, το ουράνιο μάννα και η χρυσή στάμνα, η λυχνία και η τράπεζα, η ράβδος Ααρών η βλαστήσασα, η κλίμακα του Ιακώβ, ο πόκος του Γεδεών, το αλατόμητον όρος του Δανιήλ, η κάμινος που με το πυρ δρόσιζε τους Τρεις Παίδες, αλλά και αυτά τα Αγια των Αγίων της σκηνής του μαρτυρίου. Η Θεοτόκος είναι το μεταίχμιο μεταξύ Παλαιάς και Καινής Διαθήκης. Για την Παλαιά αποτελούσε το κήρυγμα των προφητών, την προσδοκία των δικαίων• ενώ για την Καινή Διαθήκη γίνεται ο γλυκασμός των αγγέλων, η δόξα των αποστόλων, το θάρρος των μαρτύρων, το εντρύφημα των οσίων, το καύχημα του ανθρωπίνου γένους, γι’ αυτό και μακαρίζεται από «πάσα γενεά».

 Όλη η δημιουργία περίμενε την γέννησή της. Η Παναγία μας είναι «ο καρπός των κτισμάτων» κατά τον άγιο Νικόλαο Καβάσιλα, δηλαδή το σημείο εκείνο στο οποίο κατατείνει ολόκληρη η κτίση. Όπως το δένδρο υπάρχει για τον καρπό, έτσι η κτίση υπάρχει για την Παρθένο και η Παρθένος για τον Χριστό. Όπως τονίζουν οι Πατέρες όχι μόνον οι άνθρωποι, αλλά και ο ουρανός και η γη, όλη η ορατή και αόρατη κτίση δημιουργήθηκαν για την άχραντο Παρθένο. Όταν ο Θεός στην αρχή των αιώνων ατενίζοντας προς τα δημιουργήματά του, είπε ότι είναι «καλά λίαν», ουσιαστικά έβλεπε μπροστά του τον καρπό όλης της δημιουργίας, την Υπεραγία Θεοτόκο, και ο έπαινός του ήταν στην πραγματικότητα «ευφημία της Παρθένου».

 Κατά την σημερινή ημέρα ευεργετείται όλη η κτίση από την γέννηση της πανάμωμης Δέσποινάς μας. «Το καινότατον αυτό δημιούργημα» δεν ήταν απλά η καλύτερη γυναίκα στην γη, ούτε η καλύτερη γυναίκα όλων των εποχών, αλλά ήταν Αυτή η μοναδική που θα μπορούσε να κατεβάσει τον ουρανό στην γη, να κάνει τον Θεό άνθρωπο. Ο δημιουργός Θεός Λόγος έπλασε τέτοια την ανθρώπινη φύση, ώστε όταν θα χρειαζόταν να γεννηθεί, να λάβει από αυτήν την μητέρα του. Ο αόρατος και αθέατος Θεός έρχεται δι’ Αυτής επί γης και γίνεται ορατός• ενώνεται και κοινωνεί με την κτίση με έναν ουσιαστικότερο και πιο ενοειδή τρόπο. Ενώνει δια της ανθρωπίνης φύσεώς του όλη την κτίση στην υπόστασή του και την θεώνει. Ο ανείδεος και απερίγραπτος Θεός λαμβάνει «δούλου μορφήν» (Φιλιπ. 2,7), ανθρώπινη σάρκα και λογική ψυχή, συναναστρέφεται με τους ανθρώπους και περπατά πάνω στην γη. Ο «αχώρητος παντί» θα χωρέσει στην παρθενική μήτρα της Θεοτόκου, ώστε η Παναγία μητέρα του να καταστεί η «χώρα του Αχωρήτου».

 Σήμερα λύνεται η στειρότητα της Αννας και γεννάται «το κειμήλιον της Οικουμένης», κατά την έκφραση του αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας. Παρόμοιο θαύμα έκανε ο Θεός πολλές φορές στην Παλαιά Διαθήκη στην Σάρρα την σύζυγο του πατριάρχου Αβραάμ, στην Ρεβέκκα την σύζυγο του Ισαάκ, στην Αννα την μητέρα του προφήτου Σαμουήλ, στην Ελισάβετ την μητέρα του προφήτου Προδρόμου. Ομως διαφέρει κατά πολύ το σημερινό θαύμα. Μπορεί τα τέκνα των παραπάνω μητέρων, των οποίων η μακροχρόνια στειρότητα λύθηκε θαυματουργικά, να ήταν ενάρετα και άγια, αλλά μόνον η Μαρία -το τέκνο της Αννας και του Ιωακείμ- ήταν «η κεχαριτωμένη» και κατέστη -το ακατάληπτο για τους ανθρώπους και τους αγγέλους- η μητέρα του Θεού.


Η Παναγία μας δεν γεννήθηκε από άσπιλη υπερφυσική σύλληψη, όπως λανθασμένα πιστεύουν οι Ρωμαιοκαθολικοί, αλλά μετά από την φυσική συνάφεια του Ιωακείμ και της Αννας. Λύθηκε δε η φυσική στειρότητα της Αννας χάρις στην άμεση παρέμβαση του Θεού ως απάντηση στις προσευχές των δικαίων Θεοπατόρων.
Οι γέροντες Ιωακείμ και Αννα συνήλθαν χωρίς καμμία σαρκική έλξη, ηδονή, αλλά μόνο από υπακοή στον Θεό. Επεσφράγισαν και με αυτήν την πράξη τους την σωφροσύνη τους. Κατά αυτόν τον τρόπο η Παρθένος συνελήφθη «σωφρόνως εν τη νηδύι της Αννας εξ Ιωακείμ». Το ότι συνελήφθη σωφρόνως σημαίνει ότι ο τρόπος της συλλήψεως ήταν αγνός. Για να ήταν όμως η Παρθένος απαλλαγμένη από το προπατορικό αμάρτημα, δηλαδή να είχε άσπιλη σύλληψη, έπρεπε να είχε γεννηθεί παρθενικώς όπως και ο Χριστός.

 Για να αποκτήσουν όμως τέτοιο τέκνο οι δίκαιοι Θεοπάτορες έδειξαν πίστη αδίστακτη, υπομονή αλύγιστη, έτρεφαν την ελπίδα που δεν καταισχύνει, είχαν μεγάλη καρτερία στις προσευχές τους• ότι ο Θεός θα εκπληρώσει το αίτημά τους. Και δεν υπόμειναν την ατεκνία τους για λίγο μόνο διάστημα. Η παράδοση λέγει ότι μετά από πενήντα χρόνια στειρότητας απέκτησε η Άννα την Θεοτόκο. Αυτή η στάση των Θεοπατόρων πρέπει να παραδειγματίζει όλους μας.



 Πηγή: Περιοδικό : Πεμπτουσία, τεύχος 21

Μη υποβοηθούμενη ευθανασία για αιώνιο θάνατο



Γράφει η Νίκη Μπάρλα -  Δρ Κανονικού Δικαίου Πανεπιστημίου Στρασβούργου

Παρακολουθούμε τις ημέρες αυτές μια πρωτοφανή υποστήριξη μέρους της πολιτικής ηγεσίας της χώρας μας προς την πράξη απόγνωσης ενός ασθενούς συμπατριώτη μας, ο οποίος μη θέλοντας να φέρει το βάρος της ασθένειας αποφάσισε να επιλέξει τον τρόπο που θα τερματίσει τη ζωή του και μάλιστα παρουσιάζοντάς το δημόσια.

 Είναι αναμφισβήτητο το δικαίωμα κάποιου να κάνει επιλογές και να τις εκφράζει δημόσια ακόμη και όταν η προπαγάνδα που κάνει είναι φανερή.

 Τίθενται όμως κάποια ερωτήματα...

 Γιατί ενώ όλοι γνώριζαν ότι ο άνθρωπος αυτός θα προβεί σε αυτή την πράξη δεν τον εμπόδισαν από το να το διαφημίζει με τρόπο σχεδόν ειδυλλιακό; Σε αντίθετη περίπτωση ίσως τον οδηγούσαν στο ψυχιατρείο.

 Το δεύτερο ερώτημα που τίθεται είναι γιατί δεν ακούσαμε να αναζητώνται ευθύνες από τον ιατρό που του χορήγησε το φάρμακο;
 Ποιός είναι και πόσους άλλους ασθενείς είναι ίσως διατεθειμένος να «βοηθήσει» σε στιγμή απόγνωσης;

 Το γεγονός ότι ο ίδιος ο αυτόχειρας έκανε την ένεση στον εαυτό του για να φύγει από τη ζωή δεν απαλλάσσει τον ιατρό τουλάχιστον ηθικά από τις ευθύνες του.

 Είναι πολύ περίεργη η πολιτική στήριξη της συγκεκριμένης αυτοχειρίας όταν μάλιστα είναι γνωστό ότι σε κάποιες χώρες του Συμβουλίου της Ευρώπης εξετάζεται ακόμη και το θέμα νομιμοποίησης της παιδικής ευθανασίας.

 Γιατί δεν παρουσιάστηκε από την αρχή ως αυτοκτονία και έλαβε το γλωσσικό ένδυμα της «μη υποβοηθούμενης ευθανασίας»;

 Από πότε θεωρείται επαινετική πράξη η παραίτηση από τη ζωή και όχι ο αγώνας για ζωή;

 Ένα τελευταίο ερώτημα είναι τα όρια άσκησης της «οικονομίας» σε περίπτωση αυτοχειρίας.

 Μάλιστα ο θανών αρνήθηκε γραπτώς τον Σταυρό του Χριστού αλλά ήθελε να έχει Εξόδιο ακολουθία.

 Από την Εκκλησία του Χριστού δεν επιλέγουμε ό,τι μας αρέσει και είναι στα μέτρα μας.

 Ο ίδιος ο Χριστός μας έδωσε την απόλυτη ελευθερία να τον αρνηθούμε, να τον λοιδορήσουμε, να τον αμφισβητήσουμε ή να τον αγαπήσουμε αλλά μας γνωστοποίησε και τις συνέπειες της επιλογής μας.

 Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ρυθμίσει το θέμα της αυτοχειρίας αλλά και της επιείκειας.

 Στις κανονικές αποκρίσεις του Αγίου Τιμοθέου Αλεξανδρείας (14) θα δούμε την προτροπή του να είναι προσεκτικοί οι κληρικοί για να μην πέσουν σε κρίμα κάνοντας αδιακρίτως «οικονομία» σε περίπτωση αυτοχειρίας.

 Η «μη υποβοηθούμενη ευθανασία» δηλαδή η καθαρή αυτοκτονία δεν πρέπει να απασχολεί τον αληθινά Ορθόδοξο Χριστιανό.

 Ο Χριστιανός έχει την ελπίδα στο Χριστό που είναι ο Αρχηγός της Ζωής και του Θανάτου και γι΄αυτό σηκώνει το σταυρό της ασθενείας και της οποιαδήποτε δυσκολίας και περιμένει παρηγορία από Εκείνον, υπακούοντας στο θέλημα Του, και όχι από ενέσεις που θα τον οδηγήσουν σε έναν αιώνιο θάνατο.

 Η μόνη ένεση που θα οδηγήσει τον Ορθόδοξο Χριστιανό στον αληθινά καλό θάνατο και μάλιστα στην σωτηρία και την αθανασία είναι το Τίμιο Σώμα και Αίμα του Χριστού υποβοηθούμενος των πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου και των Μαρτύρων της Πίστεως.

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2016

Αποφάσεις 1ης Συνεδρίας της ΔΙΣ - Απάντηση για την προσευχή στα σχολεία!





Συνήλθε σήμερα, Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2016, στην πρώτη Συνεδρία της υπό την Προεδρία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, η Διαρκής Ιερά Συνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος της 160ης Συνοδικής Περιόδου.

 Στην αρχη τελέσθηκε η ειδική Ιερά Ακολουθία επί τη ενάρξει των εργασιών της Ιεράς Συνόδου και στη συνέχεια ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, καλωσόρισε τα νέα Μελη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου και ευχήθηκε ευόδωση των εργασιών της Συνόδου σε πνεύμα αγάπης και συνεργασίας.

 Μετά τον Μακαριώτατο Πρόεδρο, εκ μέρους των Σεβασμιωτάτων Συνοδικών Συνέδρων αντιφώνησε ο Αντιπρόεδρος της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος, ο οποίος, αφού ευχαρίστησε τον Μακαριώτατο Πρόεδρο, για όσα εποικοδομητικά είπε, ανέφερε ότι κατά την διάρκεια των εργασιών αυτής της Συνοδικής Περιόδου θα υπάρξει άψογος συνεργασία.

 Μετά την επικύρωση των Πρακτικών της Εξουσιοδοτήσεως από της λήξεως της προηγουμένης Συνόδου έως σήμερα, συγκροτήθηκαν τα Συνοδικά Δικαστήρια σύμφωνα με τις διατάξεις του Νομου 5383/1932 «Περί Εκκλησιαστικών Δικαστηρίων και της προ αυτών διαδικασίας».

 Στη συνέχεια διορίσθηκαν οι Σεβασμιώτατοι Συνοδικοί Συνδεσμοι – Μελη των Συνοδικών Επιτροπών κατά τις διατάξεις της παραγράφου 1 του άρθρου 10 του Νομου 590/1977, καθώς και τα Συνοδικά Μελη στα Διοικητικά Συμβούλια Αποστολικής Διακονίας, Εφορευτικής Επιτροπής Βιβλιοθήκης της Ιεράς Συνόδου και Υποεπιτροπής «Διπτύχων».

 Επίσης, έγινε η συγκρότησις του Α.Υ.Σ.Ε. και των λοιπών Υπηρεσιακών Συμβουλίων.

 Ειδικότερα, ως Συνοδικοί Σύνδεσμοι των Συνοδικών Επιτροπών, διορίσθηκαν:

 - Στη Συνοδική Επιτροπή επί της Αρχιγραμματείας ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μάνης κ. Χρυσόστομος.

 - Στη Συνοδική Επιτροπή Εκκλησιαστικής Τεχνης και Μουσικής ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ.

 - Στη Συνοδική Επιτροπή Θείας Λατρείας και Ποιμαντικού Έργου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ.

 - Στη Συνοδική Επιτροπή Δογματικών και Νομοκανονικών Ζητημάτων ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ.

 - Στη Συνοδική Επιτροπή επί του Μοναχικού Βιου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ζιχνών και Νευροκοπίου κ. Ιερόθεος.

 - Στη Συνοδική Επιτροπή Χριστιανικής Αγωγής της Νεότητος ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλος.

 - Στη Συνοδική Επιτροπή Διορθοδόξων και Διαχριστιανικών Σχέσεων ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμος.

 - Στη Συνοδική Επιτροπή Εκκλησιαστικής Εκπαιδεύσεως και Επιμορφώσεως Εφημεριακού Κλήρου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης κ. Εφραίμ.

 - Στη Συνοδική Επιτροπή Τυπου, Δημοσίων Σχέσεων και Διαφωτίσεως ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος.

 - Στη Συνοδική Επιτροπή επί των Αιρέσεων ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ελευθερουπόλεως κ. Χρυσόστομος. - Στη Συνοδική Επιτροπή Κοινωνικής Προνοίας και Ευποιίας ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβας.

 - Στη Συνοδική Επιτροπή επί των Οικονομικών ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος.

 Εκπρόσωπος Τύπου της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου ορίσθηκε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος.

 Κατόπιν αναγνώσθηκε ο Κανονισμός Εργασιών της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου.

 Με την ευκαιρία ενάρξεως του σχολικού έτους, η Εκκλησία της Ελλάδος καλεί και παρακαλεί, προσεύχεται στον Θεό να ενδυναμώσει, όλα τα μέλη της σχολικής κοινότητος (καθηγητές, δασκάλους, μαθητές, διοικητικό προσωπικό, γονείς), ιδιαίτερα δε την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, να συμβάλλουν με όλες τις δυνάμεις τους, ώστε το ελληνικό σχολείο να αποτελέσει αντίβαρο ποιοτικής εκπαιδεύσεως, συνολικής μορφώσεως, ενδυναμώσεως και αισιοδοξίας απέναντι στην πολύπλευρη κρίση που ταλανίζει τον λαό μας.

 Μέσα στις σχολικές τάξεις προετοιμάζεται η αυριανή μας πατρίδα, φωτεινότερη, με επίγνωση της ιστορίας και των αξιών της παραδόσεώς μας, με ετοιμότητα να διαλεχθεί με την σύγχρονη πραγματικότητα, χωρίς να χάσει την ταυτότητά της.

 Καλούμε την ελληνική κοινωνία να στηρίξει με κάθε τρόπο τον εκπαιδευτικό κάθε βαθμίδας, θεωρώντας το έργο του εθνική επένδυση μεγίστης σημασίας.
 Στο έργο αυτό, η Εκκλησία τάσσεται αρωγός, έτοιμη πάντοτε να συμβάλλει στην πνευματική καλλιέργεια των μαθητών και στην υποστήριξη της κάθε ανάγκης τους.

 Τέλος, σε σχέση με δημοσιεύματα, στα οποία αναφέρεται ότι καταργείται η προσευχή στα σχολεία διευκρινίζεται ότι η πρωινή προσευχή στα σχολεία συνεχίζει να προβλέπεται στο άρθρο 13 παρ. 5 εδάφιο α του Προεδρικού Διατάγματος 201/1998 (ΦΕΚ Α’ 161/1998), ενώ η συγκεκριμένη διάταξη επαναλαμβάνεται στην Εγκλύκλιο του Υπουργείου Παιδείας, η οποία υπενθυμίζει ότι: «Τέλος εφαρμόζονται οι προβλέψεις του Π.Δ. 201/98 (ΦΕΚ 161 τ. Α’), άρθρο 13, παρ. 5, εδάφιο α και β και παρ. 10, εδάφιο δ».

 Ειδικότερα, κατά το άρθρο 13 παρ. 5 εδάφιο α του Προεδρικού Διατάγματος 201/1998 προβλέπεται ότι: «α. Πριν από την έναρξη των μαθημάτων πραγματοποιείται κοινή προσευχή των μαθητών και του διδακτικού προσωπικού στο προαύλιο του σχολείου με ευθύνη των εκπαιδευτικών που εφημερεύουν......».

 Ακολούθως η Διαρκής Ιερά Σύνοδος ασχολήθηκε με τρέχοντα υπηρεσιακά ζητήματα.

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2016

Είναι Νόμιμη και Συνταγματική η Μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών στα Σχολεία σε Θρησκειολογία;







Στο Σύνταγμα στην προμετωπίδα, μετά τη φράση Σύνταγμα της Ελλάδος, διαβάζομε την πανηγυρική πρόταση-διακήρυξη «Εις το Όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος».

 Εν συνεχεία δε, μετά το 1ον τμήμα του πρώτου μέρους που αναφέρεται στη μορφή του πολιτεύματος, εις το 2ον τμήμα του 1ου μέρους του Συντάγματος και κάτω από τον πανηγυρικόν τίτλον «Σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας», αναγράφεται το άρθρον 3 του Συντάγματος, εις την &1 του οποίου αναφέρεται ότι «Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού.

 Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος, που γνωρίζει κεφαλή της τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό τηρεί απαρασάλευτα, τους ιερούς αποστολικούς και συνοδικούς κανόνες και τις ιερές παραδόσεις.

 Με την ανωτέρω διάταξιν θεσπίζεται το καθεστώς της «νόμω κρατούσης Πολιτείας», το οποίον στηρίζεται επί βάσεως δημοσίου δικαίου και το οποίον καθιστά την Εκκλησίαν αυτοκέφαλον οργανισμόν, ο οποίος έλκει τα δικαιώματά του από το Σύνταγμα. Με τον τρόπο αυτό η Εκκλησία της Ελλάδος καθιερώνεται ως προνομιούχον Ν.Π.Δ.Δ.

 Είναι γεγονός ότι με την ανωτέρω Συνταγματικήν ρύθμισιν, η Ορθόδοξη Εκκλησία περιέρχεται σε προνομιακή θέσιν έναντι των άλλων θρησκειών.

 Το καθεστώς αυτό στις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας διαμορφώθηκε σύμφωνα με τις ιστορικές, θρησκευτικές και κοινωνικές συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί.

 Ο Ελληνικός Λαός, γαλουχήθηκε με την διδασκαλία και τα νάματα της Ορθοδόξου Πίστεως και συνεδέθη τόσο στενά με αυτήν, ιδίως κατά την περίοδο της μακράς δουλείας, αλλά και σε κάθε δύσκολη περίοδο για τον Ελληνισμό, όπου η Εκκλησία φάνηκε φιλόστοργος μητέρα, ώστε οι λέξεις Ελληνισμός και Ορθοδοξία να είναι ταυτόσημες.

 Η Πολιτεία θρησκεύει και συνεπώς αντιμετωπίζει τα ζητήματα της Εκκλησίας με σεβασμό και ευλάβεια.

 Το άρθρο 16&2 του Σ. αναφέρει ότι η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνειδήσεως και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες.
Η περίφημος απόφασις υπ΄αριθμ. 3356/1995 του ΣΤ΄ Τμήματος του Σ.Τ.Ε. δέχεται ότι προκειμένου να τύχει εφαρμογής η διάταξη του άρθρου 16&2 του Συντάγματος, προκειμένου δηλαδή να αναπτυχθεί η θρησκευτική συνείδηση των μαθητών σύμφωνα με τη διδασκαλία της Ορθοδόξου πίστεως, οι μαθητές είναι υποχρεωμένοι να μετέχουν στις σχολικές θρησκευτικές εκδηλώσεις, όπως είναι η καθημερινή προσευχή και ο εκκλησιασμός και να παρακολουθούν το μάθημα των θρησκευτικών, το οποίον, όπως είναι αυτονόητον, πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία σύμφωνα με τις αρχές της Ορθοδόξου Χριστιανικής θρησκείας και επί ικανόν αριθμόν ωρών διδασκαλίας εβδομαδιαίως.

 Είναι όμως πρόδηλον ότι εάν ένας ή περισσότεροι μαθητές, άλλως οι γονείς τους, ασκώντας το κατοχυρωμένο με το άρθρο 13 του Συντάγματος και τις διατάξεις της Συμβάσεως της Ρώμης δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας, δηλώσουν καθ΄οιονδήποτε τρόπον προς τον Διευθυντήν του Σχολείου ότι για λόγους θρησκευτικής συνειδήσεως, δηλ. διότι είναι ετερόδοξοι, ετερόθρησκοι ή άθεοι, δεν επιθυμούν να παρακολουθήσουν τη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών ή να μετάσχουν στις άλλες θρησκευτικές εκδηλώσεις που προβλέπονται από το σχολικό πρόγραμμα, ο Διευθυντής έχει υπηρεσιακό καθήκον να προβεί αμέσως σε όλες τις αναγκαίες ενέργειες, ούτως ώστε οι μαθητές αυτοί να μη μετέχουν στις ανωτέρω θρησκευτικές εκδηλώσεις και να μην παρακολουθούν το μάθημα των θρησκευτικών, χωρίς βεβαίως η αποχή τους αυτή να συνεπάγεται για τους ιδίους οποιασδήποτε μορφής σχολική κύρωση π.χ. καταλογισμό απουσιών, μείωση διαγωγής, πειθαρχικές κυρώσεις κ.λ..π.

 Πολύς λόγος γίνεται στις ημέρες μας σχετικά με το εάν το μάθημα των Θρησκευτικών θα πρέπει να είναι : α)καθαρά ομολογιακό μάθημα με Ορθόδοξο Χριστιανικό περιεχόμενο. β)το πολιτιστικό μάθημα των θρησκευτικών. γ)το πολυθρησκευτικό–γνωσιολογικό μάθημα των θρησκευτικών. δ)το αμιγώς θρησκειολογικό το οποίο αποτελεί πρόταση βουλευτών αριστερών κομμάτων και άλλων τινών φιλοσοφούντων επιστημόνων, οι οποίοι ζητούν την πλήρη εξίσωση της Ορθόδοξης πίστεως του λαού μας με όλα τα άλλα δόγματα και θρησκεύματα και την παροχή γνώσεων.

 Συμφώνως προς την υπ΄αριθμ. 115/2012 αμετάκλητον αποφ. Διοικητικού Εφετείου Χανίων «Δεν νοείται απαλλαγή από το μάθημα των Θρησκευτικών για μαθητή Ορθόδοξο Χριστιανό για λόγους Θρησκευτικής συνειδήσεως.Οι άθρησκοι ή οι αλλόθρησκοι (π.χ. Μουσουλμάνοι) και οι ετερόδοξοι (Προτεστάντες) μαθητές έχουν δικαίωμα απαλλαγής από το μάθημα όταν συντρέχουν στο πρόσωπό τους λόγοι θρησκευτικής συνείδησης τους οποίους οφείλουν να επικαλούνται οι ίδιοι ή οι γονείς τους.

 Για το συγκεκριμένο μείζον θέμα της διδασκαλίας των θρησκευτικών στα Σχολεία θα χρησιμοποιήσομε τα απλά αλλά σοφά και θεία λόγια του Μεγάλου Διδασκάλου του Γένους Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.

 Τι δίδασκε ο Άγιος και τι διδάσκει διαχρονικά τον Ελληνικό Λαό: Ο Πατροκοσμάς έδινε στην Παιδεία Χριστοκεντρικό προσανατολισμό.Το παιδευτικό αίτημα ήταν σαφές. Παιδεία Χριστοκεντρική.

 Ο Θεός έχει κεντρική θέση μέσα στο Σχολείο. «Από το σχολείο μανθάνομεν το κατά δύναμιν τι είναι Θεός, τι είναι Αγία Τριάς, τι είναι άγγελοι, τι είναι Παράδεισος, τι είναι Βάπτισμα, τι είναι Αγία Κοινωνία, τι είναι το άγιον Ευχέλαιον, τα πάντα από το σχολείον τα μαθαίνομεν, διατί χωρίς το σχολείον περιπατούμεν εις το Σκότος».

 Κατακλείοντας την συνοπτική αναφορά μας στο φλέγον αυτό για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας ζήτημα της διδασκαλίας των θρησκευτικών συνάγωμε το ασφαλές συμπέρασμα ότι είναι καθαρά αντισυνταγματική η επιχειρούμενη μετατροπή του μαθήματος των θρησκευτικών σε θρησκειολογία.

 Η διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών θα πρέπει οπωσδήποτε να παραμείνει στα Σχολεία μας με τη σημερινή μορφή, δια την σωστήν διαπαιδαγώγησιν των Ορθοδόξων Ελλήνων μαθητών.

 Δυστυχώς η μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών σε Θρησκειολογία είναι μία από τις ποικίλες μορφές συνεπειών του επιχειρούμενου χωρισμού Εκκλησίας-Κράτους.

 Ας σταθούμε με υπευθυνότητα άπαντες ενώπιον του ελληνικού λαού και της ιστορίας του, διότι οι επιχειρούμενες αυθαίρετες μεταβολές θα τορπιλίσουν τα θεμέλια του ελληνισμού και της Ορθοδοξίας που αποτελούν την πνοή του έθνους.


Άρθρον υπό του κ. Πέτρου Ρηγάτου, Δικηγόρου παρ΄Αρείω Πάγω Μ.Δ.Ε., Νομικού Συμβούλου Ι.Μ.Π.



Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2016

Ὁ ἑορτασμὸς τῆς Ἰνδίκτου στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Πατρῶν.




Μὲ τὴν ἀπαρχὴ τῆς Ἰνδίκτου, δηλ. μὲ τὴν εἴσοδο στὸ νέο Ἐκκλησιαστικὸ ἔτος (1η Σεπτεμβρίου), ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος ἐτέλεσε τὴν Θεία Λειτουργία στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου Ἐπισκοπείου Πατρῶν, ἐν πληθούσῃ Ἐκκλησίᾳ.

Στὸ τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας, ὡμίλησε ἐπικαίρως περὶ τῆς εἰσόδου στὸ νέο Ἐκκλησιαστικὸ ἔτος, ἀναφερθείς εἰδικὰ στὴν ἑρμηνεία τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου καὶ εὐχηθείς τὰ δέοντα πρὸς τὸν Ἱερὸν Κλῆρο καὶ τὸν εὐσεβῆ Λαὸ τοῦ Θεοῦ.

 Ἐπίσης μίλησε, ἐν ὀλίγοις καὶ γιὰ τοὺς ἐορταζομένους τῇ 1ῇ Σεπτεμβρίου Ἁγίους, ἤτοι Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ, Συμεὼν τοῦ Στυλίτη καὶ τὶς Ἁγίες 40 παρθενομάρτυρες καὶ τὸν Ἀμμοῦν τὸν διάκονο καὶ διδάσκαλό τους.