Δευτέρα 31 Ιουλίου 2017

ΟΡΟΛΟΓΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ


ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ 
  • 15ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2017


ΚΥΡΙΑΚΗ :        06:45 - 10:00   Όρθρος –   ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
                                18:30 Εσπερινός  &  19:00 Ιερά  Παράκληση


Δευτέρα:          πρωί:  06:30-08:30  Όρθρος - Θ. Λειτουργία                   
                                                                                                                  
                  απόγευμα: 18:30 Εσπερινός & 19:00 Ιερά  Παράκληση  


 Τρίτη :           πρωί:  06:30-08:30  Όρθρος - Θ. Λειτουργία                   
                                                                                                                 
             απόγευμα: 18:30 Εσπερινός &  19:00 Ιερά  Παράκληση 


Τετάρτη :   πρωί:  06:30-08:30  Όρθρος - Θ. Λειτουργία                  
                                                                
                    απόγευμα: 18:30 Εσπερινός &  19:00 Ιερά  Παράκληση      

                                                                                                                  
                          βράδυ:   21:30- 00:30  Ιερά Αγρυπνία            



 Πέμπτη :            πρωί:                ----

                  απόγευμα: 18:30 Εσπερινός & 19:00   Ιερά   Παράκληση           
                                                                                                                  


 Παρασκευή :      πρωί:  06:30 - 08:30  Όρθρος - Θ. Λειτουργία             
                                                                                                                           
                 απόγευμα: 18:30 Εσπερινός & 19:00    Ιερά  Παράκληση     
                                                                                             


 Σάββατο:     πρωί:  06:45-09:00   Όρθρος - Θ. Λειτουργία
                  
                 απόγευμα: 18:30  Μέγας  Εσπερινός    &  Απόδειπνο



ΕΚ ΤΟΥ ΝΑΟΥ 

H νηστεία του Δεκαπενταύγουστου



Η διάρκεια της συγκεκριμένης νηστείας είναι από την 01 Αυγούστου έως και τις 14 Αυγούστου.

Τα είδη που νηστεύουμε είναι:
1. Κρέας
 2. Γαλακτοκομικά
 3. Ψάρι (με εξαίρεση την γιορτή του Σωτήρος στις 06 Αυγούστου)
 4. Λάδι (επιτρέπεται μόνο το Σάββατο και την Κυριακή)
5. Αλκοόλ (ισχύει ότι και για το λάδι)

Εάν η 15 Αυγούστου πέφτει Τετάρτη ή Παρασκευή επιτρέπεται το ψάρι αλλά όχι το κρέας. Την 6η Αυγούστου (Μεταμόρφωση του Σωτήρος Χριστού) τρώμε πάντοτε ψάρι. Τις ημέρες που τρώμε τουλάχιστον το λάδι, μπορούμε να φάμε και τα θαλασσινά τρόφιμα χωρίς αίμα.

 Η Νηστεία αυτή γίνεται προς τιμήν της Θεοτόκου, η Οποία και Εκείνη ενήστευσε πριν από την Κοίμησή Της. Κατά την παράδοση, μόλις η Παναγία πληροφορήθηκε τον επικείμενο θάνατό της, προσευχήθηκε στο Όρος των Ελαιών, ετοιμάστηκε και ενημέρωσε και τους Αποστόλους. Κατά την ημέρα της Κοίμησης επειδή δεν ήταν όλοι οι Απόστολοι στ Ιεροσόλυμα, μια νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε κοντά της. Την τοποθέτησαν σο μνήμα της Γεσθημανής και μετά από τρεις μέρες ο τάφος ήταν άδειο, καθώς η Παναγία ανελήφθη στους ουρανούς.

Αρχικά η νηστεία αυτή ήταν χωρισμένη σε δύο περιόδους, μία περίοδος μέχρι την Μεταμόρφωση του Σωτήρος και μία περίοδος από την Μεταμόρφωση του Σωτήρος μέχρι την κοίμηση της Θεοτόκου. Οι δύο αυτές νηστείες ενώθηκαν τον 10ο αιώνα.

Η Νηστεία είναι Εντολή του Θεού. Είναι η μία από τις δύο πρώτες που έδωσε στον Αδάμ μέσα στον Παράδεισο. Συγκεκριμένα, η πρώτη ήταν «να εργάζεται και να φυλάττει τον Παράδεισο», ενώ η δεύτερη «να μην φάει από τον καρπό του δέντρου της γνώσεως του καλού και του κακού». Το Νόημα αυτής της Εντολής ήταν το εξής: Με «όπλο» τη Νηστεία, να συνηθίσουν οι άνθρωποι στην Υπακοή προς τον Θεό και στην Πάλη κατά του διαβόλου.

Ο Κύριος τόνισε ακόμη περισσότερο την αξία της Νηστείας, όταν περί του γένους των δαιμόνων ανέφερε χαρακτηριστικά: «Τούτο δε το γένος ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία». Δηλαδή, το γένος αυτό, δεν είναι δυνατόν να νικηθεί από κανέναν άνθρωπο, ο οποίος δεν προσεύχεται και δε νηστεύει.

 Αξίζει ακόμη να σημειωθεί ότι όταν νηστεύουμε, πρέπει και να ομολογούμε όποτε χρειαστεί τη Νηστεία μας (π.χ. όταν μας προσκαλέσουν σε γεύμα με αρτίσιμα φαγητά, ενώ είναι καιρός Νηστείας, θα πρέπει να αρνηθούμε ευγενικά τη συμμετοχή μας σε αυτό,ομολογώντας ότι νηστεύουμε), χωρίς όμως ποτέ να την επιδεικνύουμε, δηλαδή χωρίς να την φανερώνουμε σε κανέναν για να υπερηφανευτούμε ή για να δείξουμε το πόσο αγωνιζόμαστε. Ο Κύριος άλλωστε μας διδάσκει να κρατάμε κρυφή, κάθε Προσευχή και Νηστεία μας.

Ο δε Άγιος και Μέγας Βασίλειος αναφέρει για τη Νηστεία: «Όταν ο Θεός είπε “Δεν θα φάγετε” στους πρωτοπλάστους, τους έβαλε Νόμο Νηστείας και Εγκρατείας. Εάν η Εύα δεν έτρωγε από τον καρπό του δένδρου εκείνου, δεν θα είχαμε ανάγκη σήμερα από τη Νηστεία. Επειδή δε νηστεύσαμε, διωχθήκαμε από τον Παράδεισο. Ας νηστέψουμε λοιπόν, για να μπούμε πάλι σε Αυτόν». Νηστίσιμες τροφές Λαχανικά, όσπρια, πατάτες, ζυμαρικά, ξηροί καρποί, ελιές, φρούτα. Επίσης, όταν νηστεύουμε και δεν τρώμε ούτε το λάδι, δεν πίνουμε ούτε κρασί ούτε και οινοπνευματώδη ποτά. Μόνο τις ημέρες εκείνες που τρώμε τουλάχιστον το λάδι, επιτρέπονται το κρασί και τα οινοπνευματώδη. Να σημειώσουμε εδώ, ότι όταν λέμε πως την ημέρα αυτή τρώμε το ψάρι, σημαίνει ότι δεν τρώμε κρέας, γαλακτερά, τυροκομικά και αυγά (τρώμε δηλαδή μόνο το ψάρι και το λάδι).

Επισημάνσεις Σε περιόδους Νηστείας, η σωματική Νηστεία πρέπει να συνδυάζεται με την πνευματική Νηστεία (δηλαδή με περισσότερη Προσευχή και Μελέτη της Αγίας Γραφής, καθώς και άλλων χριστιανικών βιβλίων), με μεγαλύτερη ευαισθησία προς εκείνους που έχουν την ανάγκη μας, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αποχή από τα αμαρτήματα, με Εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία.

Επίσης, θα πρέπει να υπάρχει συζυγική εγκράτεια (πάντα βεβαίως κατόπιν κοινής συνεννόησης και συμφωνίας μεταξύ των συζύγων), ως άσκηση ψυχοσωματική, αλλά και περιορισμός στη χρήση των οπτικοακουστικών μέσων, όπως επίσης και των διασκεδάσεων.

Τέλος, για οποιεσδήποτε δυσκολίες που μπορεί να συναντήσουμε κατά τη διάρκεια της Νηστείας, είναι απαραίτητο να συμβουλευόμαστε τον Πνευματικό μας, ο οποίος θα μας καθοδηγήσει και θα μας διευκολύνει στην προσπάθειά μας, επιτρέποντας (ανάλογα με την περίπτωση) σε ορισμένους να καταλύσουμε κάποια επιπλέον τρόφιμα (π.χ. το λάδι).

Σάββατο 29 Ιουλίου 2017

«Διαπροσωπικές σχέσεις»


Οι κοινωνίες σήμερα είναι πολυπολιτισμικές. Διαφορετικοί άνθρωποι, σκέψεις, νοοτροπίες, ήθη, έθιμα και -πάνω από όλα- ο εγωισμός εκάστου, που κάνει τον άνθρωπο να μην ταιριάζει με κανέναν…

 Για να προχωρήσουν, όμως, μπροστά οι κοινωνίες χρειάζεται κάτι κοινό, μια κοινή αναφορά. Στο παρελθόν ήταν η κοινή πίστη, σήμερα όμως δεν υπάρχει αυτό. Συνεπώς, μένει ο νόμος, που είναι κοινός για όλους.

 Οι διαπροσωπικές σχέσεις, η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, έχουν σαν κοινό σημείο αναφοράς την αγάπη! Δυστυχώς όμως ο σημερινός άνθρωπος δεν μπορεί να διαχειριστεί την αγάπη, δεν ξέρει πώς να φερθεί, την κρατάει στα χέρια του σαν κάτι ξένο!

Η αγάπη είναι απλή, άρα πρέπει να φερθούμε απλά! Το σύνδρομο της εποχής μας είναι η έλλειψη τής πραγματικής αγάπης. Καθένας την ερμηνεύει όπως θέλει, «την κόβει και την ράβει» στα μέτρα του, και -το χειρότερο όλων- έχει πείσει τον εαυτό του ότι αγαπά!

 Δίνεις αγάπη ανιδιοτελή και πηγαία, αλλά εισπράττεις θλίψη, στεναχώρια, έλεγχο. Πώς να περιμένουμε μετά να υπάρξει συνεννόηση στις διαπροσωπικές μας σχέσεις; Θεωρούμε πως είμαστε μονίμως οι αδικημένοι, πάντα «φταίει κάποιος άλλος» και ποτέ εμείς!

 Η αγάπη είναι μία, απλή, όμορφη και μόνο χαρά προκαλεί! Κάθε άλλο είδος «αγάπης» είναι φαντασίωση και ψέμα με ημερομηνία λήξης.

 «Νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. Μείζων δε τούτων η αγάπη.»


 +Αρχιμανδρίτης Βαρθολομαίος Καθηγούμενος Ιεράς Μονής Εσφιγμένου

Παρασκευή 28 Ιουλίου 2017

Αναζητώντας την αυτοδικαίωση


Μέσα στην Αγ. Γραφή, η ιστορία του ανθρώπου, μετά την πτώση, αρχίζει απ’ τη στιγμή που ο άνθρωπος κοιτά να μετατοπίσει την ευθύνη: “Δε φταίω εγώ Κύριε, φταίει η Εύα που μου έδωσε τον καρπό” απάντησε ο Αδάμ στο Θεό όταν Εκείνος τον ρώτησε ποιος έφαγε τον καρπό… Η Εύα, απ’ την άλλη, μιμούμενη πιστά τον Αδάμ προβαίνει σε μιαν αντίστοιχη απάντηση: “Δε τον πήρα μόνη μου τον καρπό, το φίδι με παρέσυρε”.

 Όσες φορές μιλώ στο εκκλησίασμα γι’ αυτό το γεγονός, βλέπω πάντα τους αδελφούς να συμφωνούν κάνοντας τη χαρακτηριστική κίνηση της συμφωνίας μέσα από την ελαφρά παλινδρόμιση της κεφαλής: όλοι συμφωνούν πιθανόν γιατί βλέπουν μιαν άλλη πτυχή της κλασικής ιστορίας που ήδη γνωρίζουν.

 Δυσκολότερα όμως κανείς -μαζί μ’ αυτούς κι εγώ- θα έβλεπε αυτή την ιστορία να προσαρμόζεται στον εαυτό του. Ίσως σ’ αυτό μας εμποδίζει και η γενικότερη αντίληψη που συχνά έχουμε για τον τρόπο που βλέπουμε τα αναγιγνωσκόμενα απ’ την Αγία Γραφή μες το ναό ή εκτός αυτού. Οι περισσότεροι πάσχουμε απ’ το σύνδρομο Φράνκο Τζεφιρέλι. Διαβάζουμε το Ευαγγέλιο και συγκινούμαστε, με μια συγκίνηση αντίστοιχη όταν μεγαλοβδομαδιάτικα βλέπουμε τη γνωστή σειρά του Ιταλού δημιουργού στους δέκτες μας. Σ’ αυτή τη περίπτωση, ο ακροατής ταυτίζεται με τους “καλούς” κι αγανακτεί με τους “κακούς” παραμένοντας ωστόσο εξωτερικός παρατηρητής των γεγονότων.

 Το “εγώ που είμαι;” προβάλλεται ως ερώτημα σε κάθε ανάγνωση των αγιογραφικών κειμένων. Ο καθένας μας κοιτάζει να βρει τον εαυτό του. Έτσι ξεφεύγουμε απ’ το σύνδρομο Τζεφιρέλι, έτσι η Αγία Γραφή παύει ν’ αποτελεί μια “διήγηση απ’ τα παλιά” που απλώς μας συγκινεί και γίνεται οδοδείκτης της ζωής του καθένα. Παράλληλα δε χάνουμε και κάθε δικαιολογία που μας τοποθετεί στη τροχιά της αυτοδικαίωσης.

 Προσπαθούμε για ό, τι κακό μας συμβαίνει να ρίξουμε τις ευθύνες αλλού. Δε μπορούμε ν’ αντέξουμε το μερίδιο της ευθύνης γιατί αν μπούμε στη διαδικασία να σκεφτούμε ότι φέρουμε ευθύνη, τότε παύουμε να είμαστε εξωτερικοί παρατηρητές των γεγονότων της ζωής μας και καλούμαστε να λάβουμε πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ανάληψη της ευθύνης προϋποθέτει αρκετή δουλιά μέσα μας… Βέβαια, οι ανάγκες που έχουμε δημιουργήσει, δε μας αφήνουν και τόσο χρόνο ώστε ν’ ασχοληθούμε με τον μέσα άνθρωπο. Φοβόμαστε τη μοναξιά γιατί η μοναξιά μας φέρνει αντιμέτωπους με τον εαυτό μας και ως εκ τούτου με τις ευθύνες μας. Άμεσο αποτέλεσμα; Να μην αντέχουμε τη μοναξιά ούτε για ένα δευτερόλεπτο: να μένουμε μόνοι μας και κατ’ ουσία να “τρελενόμαστε”!

 Τις περισσότερες φορές, όταν πρέπει να δούμε το σφάλμα μας κατάματα αναζητάμε την πολυπόθητη αυτοδικαίωση: σα γνήσια παιδιά του Αδάμ και της Ευάς, εμείς δε φταίμε σε τίποτε, εμάς μας παρέσυρε το φίδι… Αναπαυόμαστε όταν ακούμε κηρύγματα για τον Διάβολο, ο οποίος στ’ αλήθεια φθονεί το γένος των ανθρώπων, μα… δεν αποτελεί την άμεση αιτία των κακών μας. Προτού “τα ρίξουμε” στο Σατανά, ας δούμε τη δική μας ευθύνη. Για το κακό δεν ευθύνεται αποκλειστικά ο Διάβολος αλλά εμείς που συνεργήσαμε μαζί του. Δεν ήταν φερ’ ειπείν, ο Διάβολος εκείνος που μας είπε να μισούμε το αλλότριο και το ξένο αλλά οι δικές μας ανασφάλειες που γεννιούνται απ’ την ανυμποριά να δουλέψουμε τον εαυτό μας. Δε μας είπε ο Διάβολος να “ψοφίσει η κατσίκα του γείτονα” αλλά ο φθόνος που εμείς καλλιεργούμε επειδή ο γείτονας έχει περισσότερα αγαθά απ’ τα δικά μας.

 Συμφέρει τόσο τη ψυχολογία μας, όσο και τη διάθεσή μας, να πιστεύουμε ότι είμαστε έρμαιοι του κακού, ενός κακού που μας κινεί σα να είμαστε μαριονέτες στα χέρια του. Έτσι, κάθε συναίσθηση ευθύνης πάει περίπατο ενώ εμείς απ’ την άλλη αισθανόμαστε δικαιωμένοι ότι τάχα δε φταίμε σε τίποτε. Ο Χριστός ανέβηκε στο Σταυρό όντως χωρίς να φταίει σε τίποτε σα να ήταν αυτός που έφταιγε για όλα. Ο παλαιός Αδάμ μετά την πτώση φάνηκε πιο κομπλεξικός απ’ τον καθένα. Παράδειγμά μας να ‘ναι ο νέος Αδάμ, ο Χριστός που είναι ακομπλεξάριστος. Αν πούμε ότι για όλα αυτά που συμβαίνουν φταίμε εμείς, τότε ο καθένας θα σηκώσει το λιθαράκι των πράξεών του. Τότε, στ’ αλήθεια, θα βιώσουμε την Ανάσταση αφού πρώτα περάσαμε απ’ τον Σταυρό της ευθύνης.

Πέμπτη 27 Ιουλίου 2017

Άγιος μεγαλομάρτυρας και ιαματικός Παντελεήμων


Ενός νέου ανθρώπου και γιατρού την ιερή μνήμη εορτάζει και τιμά σήμερα η Εκκλησία, του αγίου μεγαλομάρτυρα και ιαματικού Παντελεήμονος. Από την πρώτη εποχή η Εκκλησία έχει σε μεγάλη τιμή όσους, που βαπτίζονται στο αίμα τους, και δίνουν την καλή ομολογία και τη μαρτυρία Ιησού Χριστού. Μετά την υπεραγία Θεοτόκο, τους ασωμάτους Αγγέλους, τον πρόδρομο Ιωάννη και τους πανευφήμους Αποστόλους, καθώς ακούμε κάθε ήμερα στην Απόλυση της ιερής Ακολουθίας, η Εκκλησία μνημονεύει τους καλλινίκους Μάρτυρες και ζητάει την πρεσβεία τους, για να μας ελεήσει και να μας σώσει ο Θεός.

 Ο άγιος Παντελεήμων είναι από τα ένδοξα θύματα του μεγάλου διωγμού του Διοκλητιανού. Το 303 ο γέρος πια Διοκλητιανός, αυτοκράτορας του ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, υπέγραψε το διάταγμα για την εξόντωση των χριστιανών. Πατρίδα του αγίου Παντελεήμονος ήταν η Νικομήδεια, όπου ήσαν και τα ανάκτορα του Διοκλητιανού. Ο πατέρας του, Ευστόργιος το όνομα, ήταν ειδωλολάτρης, πλούσιος κι ανώτερος αξιωματούχος του κράτους. Η μητέρα του, Ευβούλη το όνομα, ήταν χριστιανή κι έσπειρε φυσικά τα πρώτα σπέρματα της πίστης και της ευσέβειας στη ψυχή του παιδιού της· πέθανε όμως πρόωρα και το παιδί έμεινε στη φροντίδα του πατέρα του.

 Όταν ο Παντολέων ήλθε σε ηλικία, Παντολέων ήταν πρώτα το όνομα του αγίου Παντελεήμονος, ο πατέρας του τον εμπιστεύθηκε στον ανακτορικό γιατρό Ευφρόσυνο, για να σπουδάσει κοντά του την ιατρική. Τότε ο Παντολέων γνωρίσθηκε με το χριστιανό ιερέα Ερμόλαο [εορτάζει 26 Ιουλίου] και συνδέθηκε μαζί του με ιερή φιλία και αγάπη. Είναι μεγάλο ευεργέτημα στα νεανικά και κρίσιμα χρόνια του να πέσει κανείς στα χέρια ενός αγίου συμβούλου και παιδαγωγού.

 Ο Παντολέων με τα σπέρματα μέσα του της πίστης και της ευσέβειας και με τη σοφή χειραγωγία του Ερμολάου, σπούδασε την ιατρική, κι ήταν τώρα ένας νέος, γεμάτος ελπίδες για ένα λαμπρό μέλλον που τον περίμενε. Ένας αριστοκράτης, υγιής, ωραίος και πλούσιος νέος και γιατρός.

 Μετά το θάνατο του πατέρα του, ο Παντολέων, με την προτροπή και του ιερέα διδασκάλου του Ερμολάου, απελευθέρωσε τους δούλους του, πούλησε την περιουσία του και τη μοίρασε στους φτωχούς κι άρχισε να ασκεί το έργο του γιατρού. Θεράπευε και φρόντιζε τους αρρώστους, χωρίς να παίρνει και να δέχεται χρήματα. Εκτελούσε έτσι την εντολή του Ιησού Χριστού, όταν έστελνε τους Αποστόλους στο κήρυγμα και τους έλεγε· «δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε». Ο άγιος Παντελεήμων είναι ο γιατρός ο «μιμητής υπάρχων του Ελεήμονος», δηλαδή του Ιησού Χριστού.

 Το 303 ξέσπασε ο διωγμός κι ο άγιος Παντελεήμων, από φθόνο συναδέλφων του γιατρών, βρέθηκε κατηγορούμενος ως χριστιανός. Όταν ανακρίνεται από τον ίδιο το Διοκλητιανό, ο Παντολέων απαντά με πίστη και θάρρος· «Είμαι χριστιανός! Ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός!», Τότε ο αυτοκράτορας του λέγει· «Λυπούμαι τα νιάτα σου, Παντολέον. Θυσίασε στους Θεούς, για να μην έχεις την τύχη όσων, που ως τα τώρα πήγαν χαμένοι». Κι ο Παντολέων έδωκε την τελευταία απάντηση· «Ούτε με υποσχέσεις ούτε με απειλές με κερδίζεις, Βασιλιά. Δεν θα προδώσω το Χριστό, για τον οποίο μακάρι να αξιωθώ να πεθάνω».

 Έξαλλος από θυμό, ο Διοκλητιανός παρέδωσε τον Παντολέοντα στα χέρια των βασανιστών. Τον έδειραν και του ξέσχισαν το σώμα· τον έκαψαν με λαμπάδες και τον βούτηξαν σε βρασμένο μολύβι· τον έριξαν για να τον κατασπαράξουν τα θηρία. Σε όλα ο Θεός τον φύλαξε, ώστε να θαυμάζουν οι βασανιστές και να ομολογούν κι αυτοί το Χριστό. Το τέλος ήταν ο αποκεφαλισμός. Τη μια ημέρα αποκεφαλίστηκε ο ιερέας Ερμόλαος και την άλλη ο γιατρός Παντολέων. Τη στιγμή που έπεφτε η κεφαλή του, ακούστηκε φωνή από τον ουρανό· «Από σήμερα Παντελεήμων θα είναι το όνομά σου»! Όνομα, που ταιριάζει στο γιατρό, ο οποίος άσκησε τη φιλάνθρωπη επιστήμη του «μιμητής υπάρχων του Ελεήμονος».
 Αμήν.

«Η θεία κλήση της Αγίας Παρασκευής»


Ἡ παραλαβὴ μίας πρόσκλησης, ἑνὸς καλέσματος εἶναι μία κοινὴ ἐμπειρία. Ὅλοι μας ἔχουμε δεχθεῖ σὲ κάποια στιγμὴ τῆς ζωῆς μας μία πρόσκληση γιὰ ἕνα γεγονὸς εἴτε συμμετοχῆς μας στὴ χαρὰ κάποιου ἀδελφοῦ μας, εἴτε συμπαράστασής μας στὸ πένθος κάποιου συνανθρώπου μας. Κάθε πρόσκληση ἔχει ἕναν ἀποστολέα καὶ ἕναν παραλήπτη. Κάποιος τὴν στέλνει καὶ κάποιος ἄλλος τὴν ἀποδέχεται ἢ τὴν ἀπορρίπτει.
Μία πρόσκληση ὅμως μᾶς ἀπευθύνει καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ἕνα ἀλλιώτικο κάλεσμα ἀπὸ τὰ συνηθισμένα ποὺ λαμβάνουμε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Πρόκειται γιὰ τὴν ‘‘κλήση τοῦ Θεοῦ’’, ὅπως τονίζουν οἱ Ἅγιοι καὶ Θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ Δημιουργός του σύμπαντος κόσμου ἀγαπάει τὸν ἄνθρωπο. Θέλει τὴ σωτηρία πάντων ἡμῶν. Ἐπιζητεῖ τὴν ‘‘ἐν Χριστῷ ἀπολύτρωση καὶ υἱοθεσία’’ ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Θὰ γράψει χαρακτηριστικὰ ὁ Ἀπ. Παῦλος στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή του ὅτι ὅλοι οἱ εἰς Χριστὸν πιστεύοντες εἶναι «κλητοί». Καὶ μάλιστα θὰ ὑπογραμμίσει: «κλητοῖς ἁγίοις»(Ρώμ. α΄ 7). «Καλεσμένοι νὰ γίνουν ἅγιοι». Καθένας γενόμενος μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ μετὰ τὴν βάπτισή του, μετέχει στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας. Γίνεται ἀποδέκτης τῶν δωρεῶν τοῦ Θεοῦ. Λαμβάνει τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐγκεντρίζεται στὴν θεανθρώπινη ζωή. Σώζεται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Λυτρώνεται ἀπὸ τὰ πάθη του. Καταπατᾶ τὸν «πτερνιστὴ» Διάβολο. Βρίσκεται στὸ δρόμο τῶν ἀρετῶν, μὰ κυρίως βαδίζει τὴν ὁδὸ τοῦ Κυρίου μας.

 Ὁ Θεὸς μᾶς καλεῖ στὴν ὕπαρξη, πρὶν ἀκόμη γεννηθοῦμε, ἐπειδὴ μᾶς ἀγαπᾶ. Δὲν μᾶς προσκαλεῖ στὴ ζωή γιὰ νὰ γεννηθοῦμε καὶ νὰ πεθάνουμε, ἀλλὰ γιὰ νὰ ζήσουμε καὶ νὰ σωθοῦμε, νὰ ἑνωθοῦμε μαζί Του καὶ νὰ ἀπολαύσουμε τὴν αἰωνιότητα. «Οὐχ ὑμεῖς μὲ ἐξελέξασθε ἀλλ’ ἐγὼ ἐξελαξάμην ὑμᾶς» (Ἰωάν. ιε’, 16).«Δὲν μὲ διαλέξατε ἐσεῖς, ἀλλὰ ἐγὼ σᾶς διάλεξα».Ἄραγε κάνει διακρίσεις ὁ Θεός; Ὄχι! Καλεῖ ὅλους καὶ τὸν κάθε ἄνθρωπο ξεχωριστὰ στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Μᾶς προσκαλεῖ ὅπως εἴμαστε, ὡς ξεχωριστὲς προσωπικότητες μὲ τὰ εἰδοποιὰ στοιχεῖα μας. Βεβαίως μᾶς καλεῖ σεβόμενος τὴν ἐλευθερία μας, ἀφήνοντας στὴ δική μας προαίρεση τὸ ἐὰν θὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε ἢ ὄχι. Στὸ μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας τὸ ὁποῖο σὲ καμμία περίπτωση δὲν εἶναι ὁ ναὸς ὡς κτίσμα, ἀλλὰ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, καλοῦνται νὰ στοιχηθοῦν πάντες μὲ σκοπὸ τὴ λύτρωσή τους. Κανένας δὲν εἶναι τέλειος! Κανεὶς ἀλάνθαστος! Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι χωροῦν στὸ σχέδιο τῆς Θείας Οἰκονομίας.

 Ἐνώπιόν του Θεοῦ εἴμαστε ὅλοι ἴσοι. Ποιοὺς ἐξέλεξε ὁ Θεάνθρωπος Κύριος βοηθούς Του στὸ ἔργο Του μέσα στὸν κόσμο; Τοὺς ἁπλοὺς ψαράδες! Ὄχι ἐπιστήμονες, βασιλεῖς καὶ πλούσιους. Ἀπεναντίας ἁπλοϊκοὺς ἀνθρώπους τῆς καθημερινότητας. Αὐτοὶ δὲ ἄμεσα, ἀβίαστα καὶ ἀπρόσκοπτα ἔδειξαν ἐμπιστοσύνη στὸ Χριστό. Μήπως τὸ ἴδιο δὲν ἔκαναν καὶ οἱ Ἅγιοί της Ἐκκλησίας μας, οἱ φίλοι του Θεοῦ; Ἀφιέρωσαν ὅλο τους τὸ «εἶναι» στὸ Χριστὸ καὶ στὴ διακονία τῆς Ἐκκλησίας. Ἔδωσαν ἀκόμη καὶ τὸ αἷμα τοὺς προκειμένου νὰ μὴν προδώσουν τὴ χριστιανική τους πίστη.

 Σήμερα τιμοῦμε τὴν Ἁγία Ὁσιοπαρθενομάρτυρα Παρασκευή. Ἡ Ἁγία μας ἀπὸ τὴν μικρή της ἡλικία δέχθηκε στὴ ζωὴ τῆς τὴν «κλήση τοῦ Θεοῦ». Ὄχι ἁπλῶς τὴν ἀποδέχθηκε, ἀλλὰ καὶ τὴν καλλιέργησε. Ὁ βίος καὶ τὰ ἔργα της αὐτὸ μαρτυροῦν. Πρῶτα ὄργανα τῆς Θείας Χάριτος στὸ δρόμο της ὑπῆρξαν οἱ δύο εὐσεβεῖς γονεῖς της, Ἀγάθωνας καὶ Πολιτεία. Ἰδιαιτέρως δὲ ἡ μητέρα της, ἡ ὁποία τὴν γαλούχησε μὲ τὰ ἀθάνατα νάματα τῆς πίστεώς μας. Ἀπὸ τὴν ἄλλη καὶ ἡ ἴδια ἡ Παρασκευὴ ἀκολούθησε μέχρι τέλους τὴ χριστιανικὴ ζωή. Πολλοὶ συμβαίνει νὰ λαμβάνουν χριστιανικὴ παιδεία καὶ νουθεσία, ἀλλὰ στὴν πορεία τους νὰ ἐκτρέπονται ἀπὸ αὐτή. Ἡ Ἁγία Παρασκευὴ ἔμεινε σταθερὴ«ἐν οἶς ἔμαθε καὶ ἐπιστώθη» (Β’ Τιμ. γ΄14). Ἔφθασε στὸ σημεῖο νὰ γίνει ὁ διαπρύσιος κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου στοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Γέμισε μὲ φῶς Χριστοῦ καὶ ἐλπίδα Ἀναστάσεως τὶς καρδιὲς ὅλων τῶν συνανθρώπων της. Δὲν κάμφθηκε μπροστὰ στὶς δυσκολίες. Ἂν καὶ ἔμεινε ὀρφανή, δὲν γόγγυσε οὔτε λεπτό. Μοίρασε ὅλη τὴν περιουσία της στοὺς πτωχοὺς καὶ ἐπιδόθηκε σὲ πλῆθος ἀγαθοεργιῶν. Παρότι διῆλθε μέσα ἀπὸ πολλὰ μαρτύρια, παρέμεινε ἑδραῖα καὶ ἀμετακίνητη στὰ «πιστεύω» της. Ἀκόμη καὶ ὅταν συκοφαντήθηκε στοὺς τοπικοὺς ἡγεμόνες, ἀπ’ ὅπου κι ἂν πέρασε, καὶ ὁδηγήθηκε σὲ σκληρὰ βασανιστήρια, ἐκείνη ἔβγαινε ἀλώβητη. Ἔτρεξε παντοῦ, φθάνοντας μέχρι τὴν Ἑλλάδα γιὰ νὰ κηρυχθεῖ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Στὸ τέλος βέβαια ἕνας ἡγεμόνας ἐπ’ ὀνόματι Ταράσιος, διέταξε τὸν ἀποκεφαλισμό της. Ἔτσι ἔλαβε τὸ ἀμαράντινο στεφάνι τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ.

 Ἡ Ἁγία Παρασκευὴ, ὅπως πράγματι δηλώνεται καὶ ἀπὸ τὸ ὄνομά της, προετοίμασε τὸν ἑαυτὸ της κατάλληλα ὥστε τὴν θεία κλήση της νὰ τὴν φέρει εἰς πέρας μέχρι τὸ τέλος ἐπαξίως. «Τὴν σπουδήν σου τῇ κλήσει κατάλληλον ἐργασαμένη φερώνυμε», ψέλνουμε στὸ ἀπολυτίκιό της. Ὄντως καλλιέργησε τὸ κάλεσμα τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή της. Ἀγωνίστηκε γιὰ τὴν σωτηρία, ὄχι μόνο τοῦ ἑαυτοῦ της, ἀλλὰ καὶ τῶν ἀδελφῶν της. Ζοῦμε σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ἀνταποκρινόμαστε σὲ ὅλα τὰ ἄλλα καλέσματα, ὅπως τῆς τεχνολογίας, τῆς ἐπιστήμης, τῆς οἰκονομίας κ.τ.λ., ἐκτός του καλέσματος τοῦ Θεοῦ. Καὶ τὸ βλέπουμε, ὅταν οἱ ἄνθρωποι μένουν ἀκατήχητοι καὶ ἄγευστοι τῆς χαρᾶς τοῦ Κυρίου. Ὑπάρχουν μόνο κατ’ ὄνομα χριστιανοί. Ἡ ὑπευθυνότητα γιὰ τὴν κατάσταση αὐτὴ ἀνήκει σὲ ὅλους μας καὶ ὄχι στὸ Θεό. Αὐτὸ ὀφείλουμε νὰ τὸ κατανοήσουμε.

 Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἐξυμνώντας τὶς ἀρετὲς τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς, κυρίως τὴ σταθερότητά της στὴν κλήση τοῦ Θεοῦ, γράφει τὰ ἑξῆς διδακτικὰ πρὸς ὅλους μας: «Ἡ Ἁγία Παρασκευὴ εἶναι ἐκείνη ποὺ ἑτοιμάστηκε διὰ τὸν Χριστόν. Ἦταν 12 ἐτῶν κόρη ἀπὸ γένος εὐγενικό. Ἔμεινε ὀρφανὴ καὶ μοίρασε τὰ πάντα στοὺς φτωχούς, ἀγόρασε δὲ μὲ αὐτὰ τὸν παράδεισο. Μεταχειρίστηκε ὡς φκιασίδια τὰ δάκρυα, ἐνθυμούμενη τὶς ἁμαρτίες της. Ὡς σκουλαρίκια εἶχε τὰ αὐτιὰ της ἀνοικτὰ γιὰ νὰ ἀκούει τὶς Ἅγιες Γραφές. Ὡς κορδόνι εἶχε τὶς πολλὲς νηστεῖες, ὅπου ἔκαναν τὸ λαιμό της νὰ λάμπει ὡς ἥλιος. Ὡς δακτυλίδια τοὺς κόμβους τῶν δακτύλων της ἀπὸ τὶς πολλὲς μετάνοιες ποὺ ἔκανε. Ὡς χρυσὸ ζωνάρι τὴν παρθενία της τὴν ὁποία ἐφύλαξε σὲ ὅλη της τὴ ζωή. Ὡς φόρεμα τὴν ντροπὴ ποὺ εἶχε στὸν ἑαυτό της καὶ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ ὅπου τὴν σκέπαζε». Ἡ Ἁγία Παρασκευὴ προετοιμάσθηκε γιὰ τὸν Χριστό, ἐμεῖς μένουμε ἁπλοὶ θεατὲς καὶ θαυμαστὲς τῶν παλαισμάτων της; Ἢ μήπως καλούμαστε νὰ γίνουμε διάδοχοι τῶν δικῶν της ἀρετῶν, τῶν δικῶν της πονημάτων, τῆς δικῆς της πίστης; Ἂς διαλέξουμε ὅταν τὸ ἀληθινὸ καὶ οὐσιῶδες ἐνυπάρχει στὸ Θεὸ καὶ ὄχι ἐκτὸς Αὐτοῦ! Ἡ ἐπιλογὴ βρίσκεται στὰ δικά μας χέρια.
 Γένοιτο!

Τετάρτη 26 Ιουλίου 2017

Η ΕΟΡΤΗ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΜΑΡΙΤΣΗΣ



Μὲ λαμπρότητα ἑορτάσθη ἡ ἱερὰ μνήμη τῆς Ἁγίας ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Μαρίνης στην  Ιερά Μονή Μαρίτσης.

Τὴν παραμονή, 16.7.2017, ἐτελέσθη ὁ Πανηγυρικὸς Ἑσπερινός, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος ἐκήρυξε τόν θεῖο λόγο πρός τό πολυπληθές ἐκκλησίασμα ἀναφερθείς στὸ μαρτύριο τῆς Ἁγίας Μαρίνης καὶ στὴν ἀγάπη της γιὰ τὸν Νυμφίο Χριστό.



  •           ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ   ΕΔΩ 
  •               ΦΩΤΟΣΤΥΓΜΙΟΤΥΠΑ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ 

























Σάββατο 22 Ιουλίου 2017

«Φιλία»


Η φιλία είναι λέξη γνωστή από τα πανάρχαια χρόνια. Έννοια που συνοδεύει το ανθρώπινο γένος από τα βάθη των αιώνων μέχρι και σήμερα. Ο άνθρωπος ήταν πάντοτε και είναι εκ φύσεως κοινωνικός.
 Στην αρχαία Ελλάδα συναντούμε φιλίες δυνατές, όπως αυτές του Πάτροκλου με τον Αχιλλέα, του Ορέστη με τον Πυλάδη κ.α., όπου η αληθινή φιλία φαίνεται ότι στηρίζεται σε πνευματική βάση καί πιό συγκεκριμένα στην πνευματική ελευθερία. Ο Σωκράτης αναφέρει ότι μιά δυνατή φιλία στερεώνεται στις κοινές πνευματικές αναζητήσεις. Συμπληρώνει με ένα ρητορικό ερώτημα: Πώς μπορεί να υπάρξει αληθινή, πραγματική φιλία όταν ο άνθρωπος είναι άπιστος, αχάριστος και πλεονέκτης; Δηλώνοντας με αυτήν την σκέψη ότι είναι ο εκφραστής του Σπερματικού λόγου, δηλαδή είναι ένας πραγματικός χριστιανός προ Χριστού. Το ίδιο θα αναφέρει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ως προς την φιλία του με τον Μέγα Βασίλειο: «Κοινή ἐπιδίωξη καί τῶν δύο, ἡ ἀρετή καί ἡ συμμόρφωση τῆς ζωῆς μας πρός τίς μελλοντικές ἐλπίδες». Ας δούμε μερικά ακόμα στοιχεία του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού περί της φιλίας. Η φιλία για τούς αρχαίους προγόνους μας θεωρείται κάτι ιερό. Κατά τον Αριστοτέλη αλλά και άλλους αρχαίους συγγραφείς, η φιλία στην ιδεατή της μορφή είναι μια σχέση μεταξύ ίσων. Χαρακτηρίζεται από τον αμοιβαίο σεβασμό και αφορά στην σχέση με τους γονείς, στην φροντίδα των παιδιών, στην υπακοή στον δάσκαλο, στην υπομονή του μαθητή, στην αφοσίωση στον φίλο. Την αξία της φιλίας σημειώνει εύστοχα και ο Αίσωπος λέγοντας: «φίλους κτίζε καί μή χρήματα».
 Όμως και στα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης έχουμε σημαντικές αναφορές περί της φιλίας. Στο 6ο κεφάλαιο της Σοφίας Σειράχ γίνεται αναφορά περί της φιλίας. Πιο συγκεκριμένα δίνονται τα χαρακτηριστικά μιας δυνατής φιλίας. Τελικά από το κείμενο φαίνεται ότι μια επιτυχημένη φιλία σχετίζεται με την παρουσία του Θεού σ᾽ αυτήν. Ας δούμε τι αναφέρει το κείμενο: «Πολλοί ἄς εἶναι ἐκείνοι πού σέ χαιρετοῦν ἀλλά οἱ σύμβουλοί σου ἕνας να᾽ναι μές στούς χίλιους. Πρίν ἀποκτήσεις φίλο, νά τόν δοκιμάσεις καί μήν βιαστεῖς νά τόν ἐμπιστευθεῖς. Συμβαίνει κάποιος νά εἶναι φίλος ὅταν συμφέρει, μά πού δέν μένει φίλος ὅταν σέ βροῦν συμφορές. Ὑπάρχει φίλος πού μετατρέπεται σέ ἐχθρό ὅταν μιά διαμάχη σας τή φανερώνει γιά νά σέ ντροπιάσει. Καί ὑπάρχει φίλος πού κάθεται στό τραπέζι σου, μά δέν θά μείνει ὅταν σέ βροῦνε συμφορές. Στήν εὐτυχία σου θά εἶναι ἕνα μέ ἐσένα καί σάν ἀφέντης θά μιλάει στούς ὑπηρέτες σου. Ἄν ὅμως δυστυχήσεις θά στραφεῖ ἐναντίον σου, καί θά ἀποφεύγει νά τόν συναντήσεις.
 Ἀπομακρύνσου ἀπό τούς ἐχθρούς σου, φυλάξου ἀπό τούς φίλους σου. Ὁ πιστός φίλος εἶναι καταφύγιο γερό, καί ὅποιος τόν βρῆκε, βρῆκε θησαυρό. Ἀντάλλαγμα γιά τόν καλό τόν φίλο δέν ὑπάρχει καί ἡ ἀξία του εἶναι ἀνεκτίμητη. Ὅποιος τόν Κύριο σέβεται, κατευθύνει σωστά καί τήν φιλία του γιατί ὅπως εἶναι αὐτός, ἔτσι θά εἶναι καί ὁ φίλος του». Γίνεται σαφές, μέσα από το κείμενο, ότι όποιος προσεγγίζει σωστά τον Θεό, έχει μία στέρεη βάση για να κινηθεί ανάλογα προς τον διπλανό του, προς τον φίλο του.

Από την Παλαιά Διαθήκη διαβάζουμε ως προς την φιλία και άλλα σχετικά στο βιβλίο του Ιώβ. Από το βιβλίο αυτό λαμβάνουμε μεταξύ άλλων σημαντικές αναφορές ως προς την λεπτότητα των συναισθημάτων πού έχουν και εκδηλώνουν οι πραγματικοί φίλοι. Όταν έμαθαν, λοιπόν, οι φίλοι του Ιώβ για την δεινή κατάστασή του, κινήθηκαν για να τον βρουν. Το κείμενο αναφέρει ότι α) έφυγαν από μακριά για να τον δουν, β) ξέσπασαν σε γοερό κλάμα, γ) κάθισαν μαζί του καταγής επτά μερόνυχτα και δ) δεν του μιλούσαν γιατί έβλεπαν πόσο μεγάλος ήταν ο πόνος του. Λέει ο φίλος του Ελιφάζ: «Ἄν σοῦ μιλήσω μήπως σέ λυπήσω;» (Ιώβ 4,2). Σε άλλο σημείο του βιβλίου όμως βλέπουμε την απογοήτευση του Ιώβ: «Οἱ φίλοι μου μέ ξεγέλασαν καθῶς τά ἀπατηλά ποτάμια, καθῶς οἱ χείμαρροι πού ἡ κοίτη τους στεγνώνει ὅταν δέν βρέχει πιά» (Ιώβ 4,6).

 Η έννοια της φιλίας υψώνεται πολύ όταν ο ίδιος ο Χριστός λέει προς τούς μαθητές του: «Δέν σᾶς ὀνομάζω πιά δούλους…σᾶς ὀνομάζω φίλους…» (Ιω. 15,15) καί σε άλλο σημείο: «σέ ἐσάς ὅμως, φίλοι μου, λέγω…» (Λκ. 12,4). Ανυψώνει λοιπόν ο Χριστός την φιλία και την τοποθετεί πολύ ψηλά, ως μια διαπροσωπική σχέση που ευλογείται και καρποφορεί από τον ίδιο Θεό. Άλλωστε, ότι είναι ενωμένο με το Θεό μπορεί να ζήσει, όσα δεν είναι ενωμένα μαζί του χάνονται.

 Οἱ Πατέρες της Εκκλησίας τονίζουν την «ἐν Χριστῷ» φιλία και βλέπουμε να καλλιεργείται νά και αναπτύσσεται αυτή τόσο με τούς άλλους όσο και μεταξύ τους. Ο Ιερός Χρυσόστομος θα πει ότι η αγάπη μεταξύ των ανθρώπων γίνεται δυνατή όταν «ποτίζεται» από την αγάπη του Θεού. Αναφέρει κάτι ενδιαφέρον: «Ὁ Θεός, δημιουργώντας τόν πρῶτο ἄνθρωπο, καθόρισε νά προέλθουν ἀπ’ αὐτόν ὅλοι οἱ ἄλλοι, γιά νά θεωρούμαστε ὅλοι σάν ἕνας ἄνθρωπος καί νά συνδεόμαστε μέ τήν ἀγάπη. Τόν ἀγαπητικό σύνδεσμο ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἐπέβαλε σοφά μέ τίς συναλλαγές, πού ἀναγκαζόμαστε νά ἔχουμε μεταξύ μας. Γιατί ἔδωσε πλῆθος ἀγαθῶν στόν κόσμο, ὄχι ὅμως ὅλα παντοῦ, ἀλλά σέ κάθε χώρα ὁρισμένα εἴδη. Ἔτσι εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά ἐρχόμαστε σέ δοσοληψίες, δίνοντας ὅσα μᾶς περισσεύουν καί παίρνοντας ὅ,τι ἔχουμε ἀνάγκη, καί ν’ ἀγαπᾶμε τούς συνανθρώπους μας».

 Πάντως, αν ψάχνουμε για τους καλύτερους φίλους, θα τους βρούμε στο αγιολόγιο της Εκκλησίας. Οι άγιοι είναι οι καλύτεροι φίλοι. Μέσα στην Εκκλησία επικοινωνούμε με τους φίλους αυτούς, αλλά και με τους φίλους των φίλων, που είναι όλοι αυτοί που κοινωνούμε το ίδιο Σώμα και Αίμα του Χριστού. Μέσα στον ναό Του ενεργείται η Ένωσή μας με τον Θεό και η ταυτόχρονη «μυστική» ένωση μεταξύ μας. Σημειώνει σύγχρονος διανοούμενος πως γίνεται αυτό: «…τό Πνεῦμα τό Ἅγιο εἶναι αὐτό πού μᾶς κάνει νά αἰσθανθοῦμε, νά ὑπάρξουμε, νά ἐνσωματωθοῦμε μέσα στήν Ἐκκλησία, ὅπου ὁ Χριστός ὡς ἀδελφός πρωτότοκος ἐν πολλοίς ἀδελφοῖς, μᾶς εἰσάγει. Ὁ ἴδιος μᾶς ἀποκαλύπτει πώς μᾶς θεωρεῖ ἀδελφούς, φίλους, ὅμαιμους, καί διάγει ὡς πρωτότοκος ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς στόν Οἶκο τοῦ Πατρός, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία…».

 Τελικά, και η σύγχρονη επιστημονική έρευνα έρχεται να μας επιβεβαιώσει την δύναμη και τα αποτελέσματα της αληθινής φιλίας. Καταγράφεται λοιπόν, ότι η φιλία αποτελεί σημαντικό παράγοντα για την διατήρηση της υγείας και την απόκτηση της ευτυχίας και το βλέπουμε εκ των πραγμάτων ότι αυτό είναι όντως αληθές. Το νιώθουμε αυτό ως εσωτερική πληρότητα κατά την συναναστροφή μας με πραγματικούς φίλους. Είμαστε πλασμένοι για την φιλία και θα το ζήσουμε αυτό μέσω της θεοφιλίας. Αγαπώ τον άλλον πραγματικά όταν τόν αγαπώ μέσα από τόν Θεό.

Παρασκευή 21 Ιουλίου 2017

«Ιησούς!»


Ιησούς!

Στο άκουσμα τού ονόματος γλυκαίνεται η καρδιά, αλλάζει η διάθεση, ένα χαμόγελο σχηματίζουν τα χείλη, ξαφνικά νιώθεις δυνατός και μια σιγουριά κατακλύζει την ζωή σου!
Ιησούς!
Ο Λυτρωτής και Σωτήρας μας! Η απόδειξη τής αγάπης και της θυσίας. Οδηγός ζωής του ανθρώπου.
 Ιησούς!
Η παρουσία Του συνεχής στην ζωή μας. Το «φίλτρο» στην ζωή μας. Η επίκληση τού ονόματός Του φιλτράρει την ζωή μας, την ομορφαίνει, της δίνει νόημα και σκοπό. Όπως στην βρύση που έχει φίλτρο πάλι νερό βγαίνει, έτσι και στον άνθρωπο, το «φίλτρο» του, ο Χριστός, πάλι άνθρωπο τον αφήνει, με τις πτώσεις και τα πάθη του, άνθρωπο φιλτραρισμένο όμως, γεμάτο διάθεση για προσπάθεια, με διαφορετική πλέον την πτώση του και πιο άμεσο το σήκωμα απ’ αυτήν. Έναν άνθρωπο γεμάτο Χριστό!
Ιησούς!
Σκοπός και λιμάνι του ανθρώπου! Ο αγώνας του ανθρώπου έχει σκοπό να επανακτήσει την κοινωνία μαζί Του, για την οποία έχει πλασθεί. Ο άνθρωπος έχει πλασθεί να ζει εν Χριστώ, να ζει με τον Χριστό, να ζει μέσα του ο Χριστός! Κάθε άλλος τρόπος ζωής μακριά από τον Χριστό μόνο ταραχή και θλίψη φέρνει. Όπως το πλοίο δεν είναι κατασκευασμένο να ζει μόνιμα μέσα στην φουρτούνα, αλλά να προσπερνάει την φουρτούνα, γιατί αλλιώς θα βουλιάξει. Το πλοίο έχει μόνιμο σκοπό να πηγαίνει στο λιμάνι του και άγκυρα μόνο στο λιμάνι ρίχνει… Έτσι και με τον άνθρωπο: άγκυρα είναι η πίστη του και λιμάνι του ο Χριστός.
 Ιησούς!
Η καθημερινή και αδιάλειπτη επίκληση του ονόματός Του μας αποκαλύπτει την αλήθεια… «Κύριε ημών Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλό»! Αναγνωρίζω την αμαρτωλότητά μου και την ανθρώπινη αδυναμία μου και Σε επικαλούμαι να με ελεήσεις.
 Ιησούς!
 Αγάπη, ελπίδα, ειρήνη, χαρά, βεβαιότητα Σωτηρίας!
Ας είναι συνέχεια στα χείλη, τον νου και την καρδιά μας αυτό, το γλυκύτατο όνομα τού Ιησού μας! Η επικοινωνία μαζί Του είναι το δώρο της αγάπης Του στον άνθρωπο. Είναι η μόνη διέξοδος από την σκληρή καθημερινότητά μας σε έναν κόσμο που μας ταιριάζει καλύτερα, έναν κόσμο θεϊκό, ουράνιο, μακριά από ταραχή, πόνο και θλίψη. Τον κόσμο που έφτιαξε για εμάς και μας τον χάρισε για να ζούμε μαζί Του αιώνια!

+Αρχιμανδρίτης Βαρθολομαίος Καθηγούμενος Ιεράς Μονής Εσφιγμένου

Τετάρτη 19 Ιουλίου 2017

Ο Προφήτης Ηλίας δεν πέθανε ποτέ;


Ο Προφήτης Ηλίας, όπως και ο Ενώχ, ήτα οι μοναδικοί άνρθωποι, οι οποιοι αναλήφθηκαν στους ουρανούς, χωρίς να έχουν πεθάνει.

 Στις 20 Ιουλίου, μερα κατά την οποία τιμάται η μνήμη του Προφήτη Ηλία, δεν εορτάζουμε την κοίμηση του γιατί ο προφήτης ηλίας δεν πέθανε. Γιορτάζουμε την ανάληψή του .

 Ωστόσο, σύφμωνα με κάποιους ερμηνευτές ο Απόστολος Παύλος αναφέρει ότι ο Πορφητης Ηλίας δεν ανελήφθη, όπως ο Κύριος, στον ουρανό, αλλά άφησε ο Θεός να φανεί ότι ανελήφθη και ότι ζει στη γη με το σώμα του άφθαρτο χιλιάδες χρόνια μετά.

 Ο Πατέρας Επιφάνειος περί της Αναλήψεως του Προφήτη Ηλία λέει τα εξής:

 «Και ανελήφθη Ηλίας εν συσσεισμώ, (Συσσεισμός = κούνημα δυνατόν, εκ του συσσείω = κουνώ δυνατά ή απ’ όλα συγχρόνως τα μέρη συγκλονώ) ΩΣ εις τον Ουρανόν· το δε, ΩΣ εις τον Ουρανόν, αμφίβολον έχει την έννοιαν· το δε, ΕΙΣ τον Ουρανόν, τρανήν δείκνυσι την αλήθειαν».

 Δηλαδή κάνει μία διάκριση, ο Άγιος Πατέρας, μεταξύ της αναλήψεως του Προφήτου, και της Αναλήψεως του Κυρίου. Διότι πράγματι, ενώ στην ανάληψη του Προφήτη Ηλία, υπάρχει η μικρή συλλαβή «ΩΣ» (που αμφίβολον έχει την έννοιαν) στην Ανάληψη του Κυρίου υπάρχει η μικρή συλλαβή «ΕΙΣ» (που τρανήν δείκνυσι την αλήθειαν). Διότι στα Γραφικά χωρία της Αναλήψεως του Κυρίου βρίσκουμε το «ΕΙΣ τον Ουρανόν» και όχι «ΩΣ εις τον Ουρανόν».

 Στην Αγία Γραφή, συναντάμε επίσης δύο πολύ ενδιαφέροντα σημεία, τα οποία πιστοποιούν ότι ο Προφήτης Ηλίας πράγματι δεν ανέβηκε στον ουρανό.

 Το πρώτο είναι στην Καινή Διαθήκη, και είναι η ρητή δήλωση του Χριστού, την οποία χρησιμοποίησε και ο Μέγας Αθανάσιος: «Και ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν ει μη ο εκ του ουρανού καταβάς, ο υιος του ανθρώπου ο ων εν τω ουρανω» (Ιωάννης 3/γ: 13). Ρητά εδώ το δηλώνει ο Ιησούς Χριστός, ότι κανείς, άρα ούτε ο Ηλίας, δεν ανέβηκε στον ουρανό.

 Όμως έχουμε και μια πιο άμεση επιβεβαίωση, ότι ο Προφήτης Ηλίας δεν ανέβηκε στον ουρανό μετά την αρπαγή του. Είναι πολύ ενδιαφέρον το εξής χωρίο από την Παλαιά Διαθήκη:

 «10 Και απέστη από Ιούδα Εδώμ έως της ημέρας ταύτης· τότε απέστη Λομνά εν τω καιρω εκείνω από χειρός αυτού, ότι εγκατέλιπε Κύριον τον Θεόν των πατέρων αυτού· 11 και γαρ αυτός εποίησεν υψηλά εν ταις πόλεσιν Ιούδα και εξεπόρνευσε τους κατοικούντας εν Ιερουσαλήμ και απεπλάνησε τον Ιούδαν. 12 και ήλθεν αυτω εν γραφή παρά Ηλιού του προφήτου λέγων· τάδε λέγει Κύριος Θεός Δαυίδ του πατρός σου…» (Β΄ Παραλειπομένων 21/κα).

 Εδώ περιγράφεται, ότι ο Ηλίας έστειλε μια επιστολή προς τον Ιωράμ, βασιλιά του Ιούδα, όπου τον επέκρινε για την ασεβή του πορεία. Όμως το ειδικό ενδιαφέρον αυτής της επιστολής, είναι ότι ο Ηλίας την έστειλε μετά την ανάληψή του «προς τον ουρανό».

 Συνεπώς, ο Προφήτης Ηλίας, παρέμεινε στη γη, και από εκεί έστειλε την επιστολή.

 Πάντως, σε πολλές περιοχές, ιδιαίτερα στη Θράκη και στη Μακεδονία ο Προφήτης Ηλίας θεωρούνταν κύριος της βροχής, ενώ το όνομά του συνδέθηκε τόσο με τον καλοκαιρινό ήλιο, όσο και με τις καλοκαιρινές μπόρες.

 Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη ο προφήτης ηλίας θεωρούνταν ρυθμιστής των καιρικων συνθηκών και πολλά είναι τα θαύματά του που συνδέονται με αυτή την ιδιότητα που του αποδίδεται.

Δευτέρα 17 Ιουλίου 2017

Αγία Μαρίνα η Μεγαλομάρτυς: Η πανέφημη Νύμφη του Χριστού




Οι γυναίκες Μάρτυρες της Εκκλησίας μας δεν υστέρησαν σε ηρωικό φρόνιμα από τους άνδρες. Υπέδειξαν το ίδιο με εκείνους ηρωισμό ή και τους ξεπέρασαν πολλές φορές. Γι’ αυτό και τιμώνται το ίδιο λαμπρά με εκείνους.

 Μια από τις μεγαλομάρτυρες γυναίκες είναι και η αγία Μαρίνα. Γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Πισιδίας της Μ. Ασίας περί το 255 μ. Χ. από επιφανείς γονείς.

 Ο πατέρας της ονομαζόταν Αιδέσιος ήταν ο επίσημος ιερέας των ειδώλων της περιοχής. Η μητέρα της πέθανε λίγες μέρες μετά τη γέννα της μονάκριβης κόρης της, την οποία ονόμασαν Μαρίνα.

 Ο πατέρας της, μη μπορώντας να φροντίσει το βρέφος το παρέδωσε σε μια γυναίκα έξω από την πόλη για να το φροντίζει μέχρι να μεγαλώσει.

 Η γυναίκα αυτή ήταν κρυφή και ένθερμη Χριστιανή. Η μικρή Μαρίνα άκουγε στο χριστιανικό εκείνο σπίτι να μιλούν για το Χριστό και να τον λατρεύουν με ευλάβεια και σεμνότητα.

 Άκουγε ιστορίες για τη θαυμαστή ζωή του, για τα θαύματά του, για τη διδασκαλία του, για τη σταύρωσή του, για την ανάστασή του και τη θεία ανάληψή τους στους ουρανούς.

 Η παιδική και αθώα ψυχή της απομνημόνευε με θαυμαστό τρόπο ό, τι έβλεπε και άκουγε στο ευλογημένο εκείνο σπιτικό. Συγκινούνταν αφάνταστα με το πάθος του Χριστού.

 Όταν κατάλαβε, ρωτούσε λεπτομέρειες για τη νέα πίστη, η οποία έγινε σύντομα και δική της πίστη.

 Βρισκόμαστε στην εποχή που είναι σε πλήρη εξέλιξη οι φοβεροί διωγμοί κατά των Χριστιανών. Το νεαρό και χαριτωμένο κορίτσι άκουγε τις συζητήσεις των ευσεβών εκείνων ανθρώπων και λυπόταν αφάνταστα γι’ αυτό.

 Δε μπορούσε να καταλάβει ότι μπορεί να κρύβεται τόσο μεγάλο μίσος στην καρδιά του ανθρώπου, που να τον οδηγεί σε αποτρόπαια και απάνθρωπα βασανιστήρια και το θάνατο, όπως αυτά των ειδωλολατρών.

 Άκουγε επίσης να μιλάνε για τον σπάνιο ηρωισμό των Χριστιανών Μαρτύρων, οι οποίοι δε δείλιαζαν μπροστά στα βασανιστήρια και αρνούνταν να θυσιάσουν στα είδωλα και να απαρνηθούν την πίστη τους στο Χριστό, στο μεγάλο Θεό, που προσκυνούσαν στο ευλογημένο σπίτι που την φιλοξενούσε.

 Δεν άργησε να καλλιεργηθεί στην άγουρη νεανική της ψυχή ένας μεγάλος θαυμασμός για τους Χριστιανούς Μάρτυρες.

 Όταν έγινε δεκαπέντε χρονών άρχισε να εκδηλώνει ανοιχτά την επιθυμία της να γίνει Χριστιανή.

 Μιλούσε με σεβασμό και δέος για το Χριστό, τον οποίο θεωρούσε τον μόνο αληθινό Θεό, ο οποίος έγινε άνθρωπος, για να σώσει το ανθρώπινο γένος.

 Μιλούσε με θέρμη για τη νέα πίστη και το Χριστό στις φίλες της και πολλές τις έπεισε να γίνουν και εκείνες Χριστιανές.

 Αλλά φήμες σαν κι αυτή της μεταστροφής στον Χριστιανισμό όχι μόνο διαδίδονταν ταχύτατα, αλλά είχε τρομακτικές συνέπειες.

 Έτσι και με τη Μαρίνα. Έφτασε στ’ αυτιά του ειδωλολάτρη ιερέα πατέρα της η φήμη ότι η κόρη του συμπαθεί τους Χριστιανούς.

 Έστειλε ανθρώπους και την έφεραν κοντά του. Προσποιήθηκε ότι δε γνώριζε τίποτα για τις φήμες και άρχισε να την καλοπιάνει για να θυσιάσει στους «θεούς» του.

 Εκείνη τότε, με θαυμαστό θάρρος ομολόγησε την πίστη της στο Χριστό και στηλίτευσε την πίστη του στους ψεύτικους και δαιμονικούς «θεούς» του.

 Ο φανατικός ειδωλολάτρης πατέρας της έγινε θηρίο από το θυμό του. Δεν ήθελε ούτε να την αντικρύσει κατά πρόσωπο. Αλλά και η νεαρή Μαρίνα κατάλαβε ότι ήταν ανώφελο να τον νουθετεί.

 Παράλληλα γιγάντωσε μέσα της η επιθυμία να μαρτυρήσει και αυτή για το Χριστό.

 Βρισκόμαστε στο έτος 270, όπου έπαρχος στην Πισιδία ήταν ο θηριώδης και φανατικός ειδωλολάτρης Ολύβριος, ο οποίος μισούσε θανάσιμα τους Χριστιανούς και τους καταδίωκε ως επικίνδυνους εχθρούς της αυτοκρατορίας.

 Όταν έφτασε στην Αντιόχεια, έμαθε για την κόρη του ειδωλολάτρη ιερέα, η οποία έγινε Χριστιανή και παρασύρει και άλλους στην πίστη της. Διέταξε να τη δέσουν και να τη φέρουν μπροστά του.

 Εκείνη στάθηκε με θάρρος μπροστά του και ομολόγησε με όλη τη δύναμη της ψυχής της το Χριστό.

 Ο έπαρχος με κολακείες προσπαθούσε να της αλλάξει γνώμη, αλλά εκείνη έμεινε σταθερή στην ομολογία της. Τότε άρχισαν οι απειλές και τα βασανιστήρια.

 Όλη τη μέρα τη βασάνιζαν και το βράδυ την έκλειναν στη φυλακή χωρίς τροφή και νερό. Η Μαρίνα προσευχόταν αδιάκοπα.

 Τη νύχτα ερχόταν ο διάβολος με διάφορες φοβερές μορφές για να τη φοβίσει, αλλά τον απωθούσε με το σημείο του σταυρού.

 Κατόπιν της ξέσκιζαν τις σάρκες με σιδερένια νύχια και την χτυπούσαν αλύπητα με σιδερένια αγκαθωτά ραβδιά.

 Της έκαιγαν το πληγωμένο σώμα με αναμμένους πυρσούς, τη βουτούσαν σε λέβητα με καυτό υγρό. Εκείνη τα υπέμεινε όλα με ηρωισμό και καρτερία.

 Πλήθος κόσμου παρακολουθούσε τα μαρτύριά της και απορούσαν πως ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι υπέμεινε τέτοια βασανιστήρια και αντί για κραυγές και κατάρες να προσεύχεται και να συγχωρεί τους βασανιστές της.

 Περισσότερο απ’ όλα θαύμαζαν το γεγονός ότι τη νύχτα θεραπεύονταν εντελώς από τις πληγές της. Γι’ αυτό πολλοί αποφάσιζαν να ασπασθούν την πίστη της Μαρίνας. Χιλιάδες άνθρωποι μεταστράφηκαν από την ομολογία και τον ηρωισμό της χριστιανής κόρης.

 Διέταξε και πάλι ο έπαρχος να την οδηγήσουν μπροστά του, μήπως και την μετέπειθε για ύστατη φορά. Αλλά και πάλι εκείνη φώναζε με όλη της δύναμη την πίστη της στον αληθινό Θεό.

 Την ίδια στιγμή έγινε σεισμός και ακούστηκε υπερκόσμια φωνή ότι περιμένει τη Μάρτυρα να της χαρίσει τον αιώνιο και αμάραντο στέφανο της δόξης. Το γεγονός αυτό έκαμε να μεταστραφούν δεκαπέντε χιλιάδες άνθρωποι στον Χριστιανισμό.

 Βλέποντας ο έπαρχος ότι μάλλον ζημία προξενούσε στους ειδωλολάτρες, διέταξε να αποκεφαλίσουν την δεκαπεντάχρονη Χριστιανή και να σφάξουν αλύπητα όσους είχαν μεταστραφεί στη νέα πίστη.

 Μαζί με τη Μαρίνα έχασαν τη ζωή τους περισσότεροι από δεκαπέντε χιλιάδες Χριστιανοί της επαρχίας Πισιδίας, των οποίων τη μνήμη εορτάζουμε την 16η Ιουλίου, ενώ τη μνήμη της αγίας Μαρίνας στις 17 Ιουλίου.

Κυριακή 16 Ιουλίου 2017

Ιησούς Χριστός, έξοδος στο Φως!


Σήμερα γιορτάζουμε τους Πατέρες της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου που έγιναν φως με τη ζωή τους ώστε το φως της Αλήθειας να μεταφέρουν σ’ εμάς σήμερα. Δε γίνεται χωρίς Αλήθεια να θέλει κανείς να ζει στο φως, δε γίνεται χωρίς Αλήθεια να γίνεται ο ίδιος για τους άλλους φως.Ο Κύριος στο σημερινό Ευαγγέλιο καλεί τον καθένα από ‘μας να γίνει φως για τους άλλους που βρίσκονται στο σκοτάδι.

 Ας προσέξουμε τους εαυτούς μας λοιπόν γιατί έχουμε ευθύνη μεγάλη.

 Το να ‘ναι κανείς Χριστιανός δεν έχει μόνο δικαιώματα αλλά κι υποχρεώσεις. Το ότι πιστεύουμε στο Θεό δεν αποτελεί λόγο απομάκρυνσης απ’ τους άλλους που δεν πιστεύουν, αλλά αιτία ώστε να είμαστε πιο κοντά σ’ αυτούς. Με λόγο και πράξη μα και προσευχή. Το να ζητάει απ’ το Θεό κανείς τη δική του υγεία και των συγγενικών προσώπων του είναι το εύκολο. Μάλιστα, ο Χριστός το ψέγει. Αυτό που θέλει ο Χριστός από μας είναι ν’ αγαπήσουμε τους άλλους όπως τους δικούς μας ανθρώπους, όπως τον εαυτό μας. Αυτό θα πει φως!

 Τι πιστεύουμε για τον εαυτό μας; Πως τάχα είν’ μοναδικός; Αν πιστεύουμε στ’ αλήθεια στη μοναδικότητα του εαυτού μας τότε αυτόματα θέλουμε να τον επιβάλλουμε και στους άλλους. Οι περιπτώσεις; Πολλές. Ήρθε ένα παιδί του Γυμνασίου διαμαρτυρόμενο λέγοντας ότι μες το σπίτι δε μπορεί ν’ ανασαίνει, δεν αισθάνεται ελεύθερο γιατί οι γονείς του επιβάλλουν τα θέλω τους. Σκλαβωνόμαστε στη διαιώνιση του εαυτού μας όχι μόνο πάνω σε πρόσωπα, αλλά και σε πράγματα. Ήρθε μια μεσήλικη κυρία έκανε αφιέρωμα ένα καντήλι στο ναό και κρέμασε ταμπελάκι από κάτω με τ’ όνομά της: “να μπει σε περίοπτη θέση, πάτερ, να φαίνεται το όνομα”, προσφέροντάς το πρόσθεσε.

 Αγχωμένοι στη διατήρηση της εικόνας του “μοναδικού εαυτού” μας ξεχνάμε τελικά τη μοναδική αποστολή μας… Αφού είμαστε Χριστιανοί, σκοπός μας είναι να γίνουμε φως. Ο ψεύτης όμως εαυτός προβάλλει τη δική του ανάγκη που δεν είναι άλλη απ’ τη διατήρηση της εικόνας του. Τα πάντα θέλουν θυσίες ακόμα και αυτό και κοπιάζουμε για τον εαυτό και χάνουμε το Χριστό. Φτάνουμε να καμώνουμε σχέσεις επιδερμικές μολυσμένες απ’ το συμφέρον και την ιδιοτέλεια. Η ειλικρίνεια; Πάει περίπατο! Αρνούμαστε να κουραστούμε -οι αλήθειες θέλουν αγώνα- γιατί θέλουμε τα πάντα δεδομένα κατά πως ο εαυτός μας ορίζει.

 Βέβαια ο εαυτός μας δε νικάει πάντα. Τότε, αντί να δούμε τη ματαιότητά του, παραδινόμαστε πιο εύκολα. Η ρουτίνα μεταβάλλεται σε μονιμότητα: παίρνεις κάποιον τηλέφωνο και τον ρωτάς τι κάνει. Εκείνος σου απαντά “τα ίδια μωρέ.. δε ξέρεις”; Καθηλωμένοι μπροστά στον υπολογιστή, προτιμάμε το τεχνητό φως της οθόνης -μπας και δικαιωθούμε- μα ο Χριστός μας δείχνει την πραγματική ζωή της πράξης. Εκεί είναι το φως. Όλα τ’ άλλα, ψεύτικα, επίπλαστα, σκοτάδι. Το σκοτάδι ευνοεί τη ρουτίνα, το φως απ’ την άλλη, την πράξη και τη ζωή. Μες το σκοτάδι από που να πιαστούμε; Ας βγούμε ολόκληροι στο φως.

Ορίστε, μας μιλάει ο Χριστός! Ας πάρουμε θάρρος, δεν είμαστε μόνοι. Έχουμε πατέρα, φίλο κι αδερφό, τον Ιησού Χριστό, Άνθρωπο τέλειο και τέλειο Θεό.

Πέμπτη 13 Ιουλίου 2017

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: Ο φωτισμένος ασκητής των νεωτέρων χρόνων


Στις 14 Ιουλίου η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη.

 Πρόκειται για μια σπουδαία εκκλησιαστική προσωπικότητα του 18ου αιώνα, η οποία έβαλε τη δική της σφραγίδα στην Εκκλησία και το Γένος μας την κρίσιμη εκείνη περίοδο, όπου η Οθωμανική αυτοκρατορία βρισκόταν στο απόγειο της δύναμής της.

 Συνετέλεσε επίσης στην αποσόβηση του κινδύνου της αλλοιώσεως του ορθοδόξου φρονήματος, από την επέλαση πολυαρίθμων παπικών και προτεσταντικών «ιεραποστόλων», οι οποίοι ασκούσαν ασφυκτικό προσηλυτισμό εις βάρος των υποδούλων Ορθοδόξων Ελλήνων.

 Ο άγιος Νικόδημος, με τον πολύπλευρο αγώνα του βοήθησε τα μέγιστα για τη σωτηρία της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού.

 Γεννήθηκε στη Νάξο το 1749.

 Το κοσμικό του όνομα ήταν Νικόλαος Καλλιβρούτσης. Οι γονείς του Αντώνιος και Αθανασία φρόντισαν να του δώσουν χριστιανική ανατροφή και να τον μορφώσουν με το υστέρημά τους.

 Φοίτησε αρχικά στη Σχολή του Αγίου Γεωργίου στη Νάξο, έχοντας διδάσκαλο τον αδελφό του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, Χρύσανθο.

 Στη συνέχεια πήγε στη Σμύρνη για ανώτερες σπουδές, στην περίφημη Ευαγγελική Σχολή. Ήταν τέτοια η επίδοσή του ώστε ο μητροπολίτης Ιερόθεος τον προόριζε για μελλοντικό διευθυντή της Σχολής.

 Σπούδασε Θεολογία, Φιλολογία, Φιλοσοφία, Οικονομία, Ιατρική, Αστρονομία, ακόμα και Στρατιωτικά.

 Έμαθε άπταιστα γαλλικά, ιταλικά και λατινικά, έχοντας ισχυρότατη μνήμη.

 Στα 1770 επέστρεψε στην Νάξο και εργάστηκε ως γραμματέας στη Μητρόπολη.

 Το 1775 αποφάσισε να μονάσει. Ίσως να εμπνεύστηκε τη μοναχική ζωή από την μητέρα του, η οποία είχε καρεί και αυτή μοναχή στη Νάξο, με το μοναχικό όνομα Αγαθή.

 Πήγε στο Άγιο Όρος, στη Μονή Διονυσίου, όπου εκάρη μοναχός και έλαβε το μοναχικό όνομα Νικόδημος και υπέδειξε εξ’ αρχής υποδειγματική μοναχική ζωή.

 Οι πατέρες της Μονής, εκτιμώντας τη σπάνια μόρφωσή του και την καλλιγραφία του, του, του ανέθεσαν ως εργόχειρο, την αντιγραφή των κωδίκων της Μονής.

 Αυτό το θεώρησε πραγματική ευλογία και ευκαιρία να βρίσκεται στην πλουσιότατη βιβλιοθήκη της Μονής και στις βιβλιοθήκες των άλλων Μονών του Αγίου Όρους και να μελετά με πάθος τους Πατέρες της Εκκλησίας και τους αρχαίους συγγραφείς.

 Παράλληλα είχε αρχίσει να αλληλογραφεί με πολλούς λογίους της εποχής του.

 Ιδιαίτερα αλληλογραφούσε με τον μαρτυρικό Οικουμενικό Πατριάρχη και Εθνομάρτυρα άγιο Γρηγόριο Ε΄ και τον άγιο Αθανάσιο τον Πάριο.

 Νυχθημερόν έγραφε αδιάκοπα, συγγράφοντας πλειάδα βιβλίων και αναδεικνυόμενος ως ένας από τους γονιμότερους εκκλησιαστικούς συγγραφείς του 18ου αιώνα.

 Ως θεολόγος προσπαθούσε να εκφράζει τη βιβλική και αγιοπατερική διδασκαλία και να αποκρούει τις δυτικές επιδράσεις στη Θεολογία και την πράξη της Εκκλησίας, που κόμιζαν οι δυτικοί αιρετικοί «ιεραπόστολοι».

 Το σπουδαιότερο θεολογικό του έργο είναι το «Πηδάλιο», ο οποίος με τη βοήθεια του συμμοναστού του, ιερομονάχου Αγαπίου του Κρητός, στα 1790 κατόρθωσε να συγκεντρώσει, να κωδικοποιήσει και να ερμηνεύσει όλους τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας.

 Πρόκειται για πραγματικό άθλο για τα μέσα και τις συνθήκες της εποχής εκείνης.

 Η σπουδαιότητα του «Πηδαλίου» αποδεικνύεται από το ότι παραμένει ως τα σήμερα το μοναδικό εγχειρίδιο του Κανονικού και Εκκλησιαστικού Δικαίου της Εκκλησίας μας!

 Η δε ερμηνεία του στους Ιερούς Κανόνες αποτελεί αξεπέραστη αυθεντία!

 Ο άγιος Νικόδημος συνέγραψε και άλλα έργα, ψυχοφελούς περιεχομένου, τα οποία χαρακτηρίζονται ως εφάμιλλα των πνευματικών συγγραμμάτων των αρχαίων Πατέρων και ασκητών της Εκκλησίας μας.

 Αναφέρουμε μερικά από αυτά: «Αόρατος Πόλεμος», «Πνευματικά Γυμνάσματα», «Συμβουλευτικόν Εγχειρίδιον», κ.α.

 Ο άγιος Νικόδημος μας είναι γνωστός και από την πρωταγωνιστική δράση του στο λεγόμενο κίνημα των Κολλυβάδων.

 Το κίνημα αυτό ξεκίνησε από μια μερίδα αγιορειτών μοναχών, οι οποίοι αντιτάχτηκαν αρχικά στη συνήθεια να τελούνται τα ιερά μνημόσυνα την Κυριακή.

 Κατ’ αυτούς δεν επιτρέπεται η τέλεσή τους την Κυριακή, διότι είναι ημέρα χαρμόσυνη, ημέρα αφιερωμένη στην Ανάσταση του Κυρίου και πρότειναν να τελούνται το Σάββατο, ή άλλη ημέρα της εβδομάδος.

 Εναντίων των Κολλυβάδων συγκροτήθηκε αντικίνημα των λεγομένων Αντικολλυβάδων, οι οποίοι, επηρεασμένοι από τη νοοτροπία των αιρετικών της Δύσης, ανάλαβαν σοβαρή αντίδραση, ακόμα και διώξεις κατά των Κολλυβάδων.

 Πολύ γρήγορα το κίνημα των Κολλυβάδων πήρε τη μορφή αγώνα ανανέωσης της Εκκλησίας, ως επιστροφή στις γνήσιες πρακτικές της αρχαίας Εκκλησίας.

 Μερικές από τις ανανεωτικές προτάσεις των Κολλυβάδων ήταν η συχνή Θεία Κοινωνία των πιστών, η εμμονή στην παράδοση της Εκκλησίας και στο πνεύμα των Ιερών Κανόνων, η καταξίωση της ασκητικής ζωής, η μελέτη της Αγίας Γραφής, η απόρριψη των λατινογενών στοιχείων στη ζωή της Εκκλησίας, η απόρριψη της τυπολατρίας και κυρίως η απόρριψη της εκκοσμίκευσης στην Εκκλησία.

 Παράλληλα προωθούσαν την παιδεία, ως βασικό παράγοντα της πνευματικής ολοκλήρωσης του ανθρώπου, διαμορφώνοντας έτσι έναν Ελληνικό και Ορθόδοξο Διαφωτισμό.

 Αξίζει να τονίσουμε τη θετική επίδραση του κολλυβαδικού κινήματος στον νέο Ελληνισμό, διότι, αυτό κυρίως, συνετέλεσε στην πνευματική αναγέννηση του λαού μας, στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος.

 Μεγάλες μορφές της εκκλησιαστικής και πνευματικής μας ζωής είχαν επηρεασθεί βαθύτατα από τους Κολλυβάδες Πατέρες, όπως ο άγιος Νικόλαος Πλανάς, ο Παπουλάκος, ο Παπαδιαμάντης, ο Μωραϊτίνης, ο άγιος Νεκτάριος, κ.α.

 Ο σύγχρονος γνήσιος μοναχισμός ακολουθεί τις αρχές του κολλυβαδικού κινήματος.

 Ο άγιος Νικόδημος κοιμήθηκε στις 14 Ιουλίου του 1809 και σε ηλικία 60 ετών.

 Το 1955 ανακηρύχτηκε άγιος.

 Τα τελευταία του λόγια ήταν, ως απάντηση στους μαθητές του, οι οποίοι θαύμαζαν την ηρεμία των τελευταίων στιγμών του: «Το Χριστό έβαλα μέσα μου και πώς να μην ησυχάσω;»!

 Η οσιακή του ζωή και το πλουσιότατο συγγραφικό του έργο τον συγκαταλέγουν στους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας μας.

Σάββατο 8 Ιουλίου 2017

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ :

ΙΕΡΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ


Η ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ ΔΙΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΙΕΡΑ

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ

 ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 16/7/2017

ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ

 ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΜΑΡΙΤΣΗΣ

ΟΠΟΥ ΘΑ ΤΕΛΕΣΤΕΙ ΜΕΓΑΣ

ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ

ΜΑΡΙΝΗΣ.  





ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΝΑΟΥ



Δευτέρα 3 Ιουλίου 2017

Στὸν τόπο διδασκαλίας (πάτημα) τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου στὸ Λεόντιο Ἀχαΐας.


Κάθε χρόνο τὴν πρώτη Κυριακή τοῦ Ἰουλίου ἔχει ὁρίσει ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, νὰ τελῆται Θεία Λειτουργία στὸ «Πάτημα», ὅπως λέγεται ἀπὸ τοὺς κατοίκους τῆς περιοχῆς, στὸν τόπο δηλ. πού δίδαξε ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας στὸ Λεόντιο Ἀχαΐας καὶ ὅπου, κατὰ τὴν παράδοση, τὸν συνέλαβαν οἱ Ρωμαῖοι στρατιῶτες, προκειμένου νὰ τὸν παραδώσουν στὸν εἰδωλολάτρη ἄρχοντα τῆς Ἀχαΐας, τὸν Αἰγεάτη, ὁ ὁποῖος τελικὰ τὸν κατεδίκασε στὸν διὰ χιαστοῦ Σταυροῦ θάνατον.

 Στὸν τόπο αὐτὸ εὑρίσκονται ἐρείπεια παλαιοχριστιανικῆς βασιλικῆς (6ος αἰὼν) καὶ ὁ σημερινὸς μικρὸς Ναὸς τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ἡ ἱστορία τοῦ ὁποίου ἀνάγεται ὀκτὼ μὲ ἐννέα αἰῶνες πρίν, ὃπως καί δύο πέτρες ἐπάνω στίς ὁποῖες δεικνύονται τά «ἁχνάρια», «πατήματα» τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου.

 Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, μετέβη καὶ ἐφέτος στὸ «πάτημα» τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου καὶ ἐτέλεσε τήν Κυριακή 2.7.2017, τὴν Θεία Λειτουργία, μέσα σὲ κλίμα ἱερᾶς κατανύξεως καὶ μὲ τὴν συμμετοχὴ πλήθους εὐσεβῶν Χριστιανῶν ἀπὸ τὸ Λεόντιο, τὴν εὐρύτερη περιοχή, τὴν Πάτρα καὶ τὴν Ἀθήνα.

 Στὸ κήρυγμά του ὁ Σεβασμιώτατος ἀνεφέρθη στὸ κήρυγμα τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου καὶ στὴν διαχρονικὴ ἰσχὺ καὶ σημασία του ὡς καὶ στὴν ἱστορία τῆς περιοχῆς καὶ τὴν παράδοση τὴν ὁποία πρέπει νὰ διατηροῦμε ἄσβεστη, πρὸς δόξαν Θεοῦ, πρὸς τιμὴν τοῦ Ἱερωτάτου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ἰδρυτοῦ καὶ προστάτου τῆς τῶν Πατρέων Ἐκκλησίας καὶ διδαχὴ καὶ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων καὶ κυρίως τῶν παιδιῶν μας, τὰ ὁποία ζοῦν σὲ μιά κοινωνία ἡ ὁποία ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς δεσμοὺς μὲ τὶς ρίζες της καὶ τὴν πίστη της καὶ τὶς πνευματικὲς της παραδόσεις.

 Ἐπήνεσε ὅλους ὅσοι συνεργάζονται μὲ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη γιὰ τὴν ἀνάδειξη τοῦ πνευματικοῦ καὶ ἱστορικοῦ πλούτου τοῦ τόπου μας καὶ ἐν προκειμένῳ τοῦ ἱστορικοῦ χώρου τοῦ Λεοντίου, εὐχαρίστησε τὸν Ἱερέα καὶ τὸ Ἐκκλησιαστικὸ Συμβούλιο, τὸν Δήμαρχο Ἐρυμάνθου κ. Ἀθανάσιο Καρπῆ, τὸν Πολιτιστικὸ Σύλλογο Λεοντίου, τὸν κ. Παναγιώτη Σκούτα, Διευθυντή τοῦ Γραφείου τοῦ Ὑπουργοῦ Ψηφιακῆς Πολιτικῆς, Τηλεπικοινωνιῶν καί Ἐνημέρωσης, ὁ ὁποῖος ἕλκει τὴν καταγωγή του ἀπὸ τὸ Λεόντιο καὶ ἐνισχύει τὶς προσπάθειες γιὰ τὴν ἀξιοποίηση τῆς περιοχῆς, τὴν Διευθύντρια τῆς Ἀρχαιολογικῆς Ὑπηρεσίας κ. Ἀναστασία Κουμούση, τὰ παιδιὰ τοῦ χορευτικοῦ ποὺ παρουσίασαν μετὰ τὴν Θεία Λειτουργία ὡραιότατο πρόγραμμα καὶ ὅλους ὅσοι ἒφθασαν στὸ Λεόντιο, γιὰ νὰ προσκυνήσουν καὶ νὰ τιμήσουν τὸν Ἅγιο Ἀπόστολο Ἀνδρέα.

 Μετὰ τὴν Θεία Λειτουργία, ἀπηύθυνε χαιρετισμό, ὁ Δήμαρχος κ. Ἀθανάσιος Καρπῆς, ὁ Βουλευτὴς Ἀχαΐας κ. Ριζούλης, ὁ Διευθυντής τοῦ Γραφείου τοῦ Ὑπουργοῦ Ψηφιακῆς Πολιτικῆς, Τηλεπικοινωνιῶν καί Ἐνημέρωσης, κ. Παναγιώτης Σκούτας, ἐνῶ τὰ παιδιὰ τοῦ χορευτικοῦ παρουσίασαν πρόγραμμα μὲ παραδοσιακοὺς χορούς. Σὲ ὅλους προσεφέρθησαν κεράσματα.